Bugün başladım.
Bir çok şey anlattım, psikologda neredeyse her anlattığım şeyin detayına indi.
Ama bugün en çok, fazla arzulu olmam üzerinde durduk. Bu takintim haricinde..
Yakınlaştığımız anlaşılacak bir şekilde eve gitmişti. Annesi de bunu fark edince artık hangi düşünce ile bilmem bir daha o kızla görüşürsen ölümü gör gibi bir şekilde yemin ettirmiş. Sonra babası da annesiyle ufak bir tartırşma yaşamış. Abartıyorsun bu normal bir şey falan filan diye.
Bugün başladım.
Bir çok şey anlattım, psikologda neredeyse her anlattığım şeyin detayına indi.
Ama bugün en çok, fazla arzulu olmam üzerinde durduk. Bu takintim haricinde..
Tabii ki.
Aslında benim bir tahminim var. Annemle babam ben dogdugumdan beri ayri. Farklı ülkelerde yaşıyoruz. Belki hayatıma giren erkekleri, bende boş olan baba figürüne yerlestirip onlardan kopamıyorumdur.
Anlattıklarınıza bakılırsa "zor bir adam" dan ziyade ergenliği aşamamış biri gibi.
Annesine yemin etmek?
Buluşma teklifi reddedilince " Buluşup ne yapacağız zaten" demek?
Niye çekesiniz bu tipi?