9Merhaba kızlar. Nerden başlanır bilemiyorum. Yine yapayalnız hissettiğim bir gün artık içimden dolup taşan anlamsiz duygularla burada buldum kendimi. Şimdiden söyleyeyim iyi ki varsınız.
Ben 27 yaşındayım. 1 yaşında kızım var. Annemle babam 17 yaşında ayrıldılar. Babamla ilişkimiz tamamen kopuk. 5 yıldır yüzünü dahi görmedim. 4 yıl önce evlendikten sonra Istanbulda yaşamaya başladım. Dolayısıyla arkadaşlarımla da aramıza mesafe girdi illa ki. Sorun su ben kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki bazen pencereyi açıp çığlık atasım geliyor. Ailem dağıldıktan sonra annem kendini sosyal medyaya verdi. Sürekli sanal arkadaşlarla, sosyal medya üzerinden görüşüyor dertleşiyor.
Kızım doğduktan sonra bir üstüne pandemi döneminde olunca eve kapandım. Eşim evden çalışmaya başladı. E tabi üzerine bir de yorgunluk birikti.
Bazen çok dolunca annemi arıyorum dertleşmek içimi dökmek için (o da 4 yıldır taş çatlasin 2-3 kez aramışımdır) dinlemiyor, hep ya konuyu değiştiriyor ya da açık ve net olarak başımı şişirdin yeter diyor kapatıyoruz telefonu.
Ben aslında yıllardır yalnızdım. Hastalanınca hastaneye kendim giderim, havalimanına, otogara hiç bırakan olmaz yaz kış gece gündüz farketmez . Boyum kadar valizlerle etraftakilerden yardım isterim ama ailemden kimse olmaz yanımda.
Çocuğum olmadan önce bir şekilde her şeyin altından kalkıyordum ama artık birilerinin hem duygusal hem fiziksel desteğine ihtiyaç duyuyorum. Anlaşılmak istiyorum. Eşim de iyi biridir ama ona da içimi rahatca dökemem. Hemen yargılar ya da anlamaz. Şunu anladım ki aile her şey. Aile bağları kuvvetli olanlar anne babasından değer görenler evlendiğinde eşinden ve eşinin ailesinden de daha fazla değer görüyor. Tabi istisnalar da vardır ama. Ben yapayalnızım her şeye herkese karşı tek başımayım. İçimi dökecek kimsem olmadığı gibi, çekilip ağlayacak bir köşem de yok... Ve en en kötüsü umudum yok...
Ben 27 yaşındayım. 1 yaşında kızım var. Annemle babam 17 yaşında ayrıldılar. Babamla ilişkimiz tamamen kopuk. 5 yıldır yüzünü dahi görmedim. 4 yıl önce evlendikten sonra Istanbulda yaşamaya başladım. Dolayısıyla arkadaşlarımla da aramıza mesafe girdi illa ki. Sorun su ben kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki bazen pencereyi açıp çığlık atasım geliyor. Ailem dağıldıktan sonra annem kendini sosyal medyaya verdi. Sürekli sanal arkadaşlarla, sosyal medya üzerinden görüşüyor dertleşiyor.
Kızım doğduktan sonra bir üstüne pandemi döneminde olunca eve kapandım. Eşim evden çalışmaya başladı. E tabi üzerine bir de yorgunluk birikti.
Bazen çok dolunca annemi arıyorum dertleşmek içimi dökmek için (o da 4 yıldır taş çatlasin 2-3 kez aramışımdır) dinlemiyor, hep ya konuyu değiştiriyor ya da açık ve net olarak başımı şişirdin yeter diyor kapatıyoruz telefonu.
Ben aslında yıllardır yalnızdım. Hastalanınca hastaneye kendim giderim, havalimanına, otogara hiç bırakan olmaz yaz kış gece gündüz farketmez . Boyum kadar valizlerle etraftakilerden yardım isterim ama ailemden kimse olmaz yanımda.
Çocuğum olmadan önce bir şekilde her şeyin altından kalkıyordum ama artık birilerinin hem duygusal hem fiziksel desteğine ihtiyaç duyuyorum. Anlaşılmak istiyorum. Eşim de iyi biridir ama ona da içimi rahatca dökemem. Hemen yargılar ya da anlamaz. Şunu anladım ki aile her şey. Aile bağları kuvvetli olanlar anne babasından değer görenler evlendiğinde eşinden ve eşinin ailesinden de daha fazla değer görüyor. Tabi istisnalar da vardır ama. Ben yapayalnızım her şeye herkese karşı tek başımayım. İçimi dökecek kimsem olmadığı gibi, çekilip ağlayacak bir köşem de yok... Ve en en kötüsü umudum yok...
umarım şu pandemi bitince bir sürü arkadaşınız olur
