Kalabalık aile. Bıktım !!

French Oje

Yengeç ♋️
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
24 Ekim 2017
378
188
Merhabalar konuya nerden başlasam bilmiyorum biz kalabalık bir aileyiz annem babam ben dışında dedem ve babaannem de bizimle yaşıyor yıllardır. Önceden amcamda bizleydi evlendi evini ayırdı. Annem ve babam çalışıyor ben tek çocuğum. İyi güzel büyüdüm şükür fakat artık içimde boşluk hissi oluştu aile kavramı yok gibi herkes ayrı kafada.. şu aralar en küçük lafları bile batıyor tartışıyorum sürekli. Çok negatif tutumları var benim ruh halime de yansıyor bu durum her şeyi eleştirirler, hep karamsar düşünürler, can sıkarlar. Özellikle dedem aksi ve negatif sinirli biri. Sabah camdan bakar arabaya küfür eder, tv izler küfür eder, kimseyi beğenmez eleştirir durur. Akşam hepimize tv izletmez, bu salakları ne diye izliyosunuz der. Bana öyle bir şeyler demez ama bazen canımı sıkmıyor değil. Bide insan sürekli negatif ortamda olunca ruh halide ona bürünüyor bilenler bilir. Onlara göre herkes yanlış, kötü, salak... bir kendileri doğru her şeyi biliyorlar. Babaannem ise tam tersi çok daha ılımlı sakin tatlı bir bayandır. Annem evi otel gibi kullanır desem yeridir özel sektörde çalışıyor işten eve evden işe ne bize be kendine vakit ayırıyor. Babam çok ilgilidir ama çok fazla karışır, soru sorar aynı şeyleri tekrar eder durur rahat vermez. Çok bunaldım ben etrafıma bakıyorum herkesin bir düzeni var, prensibi var ne biliyim bizim ev otel gibi. Saçma sapan akrabalar gelir dam dam konuşur evde genelde yöresel yemekler pişer babaannem yapıyor annem çalıştığı için yapmıyor artık bende yapmaya başladım çünkü farklı yemekler yapan yoktu. Ev evlikten çıkmış yerler hala halıfleks düşünün ihtiyar evi gibi... asla onları küçümsemiyorum onlar benim ailem ama en çok anneme kızıyorum hiç ilgilenmemiş çok ihmalkar davranmış sonuçta yaşlı insanlarada bir şey diyemem onlar öyle görmüş... ama bu nasıl ev nasıl ortam anlamış değilim hala bide lafa söze gelince kendileri bir numaradır. Maddi durumumuz orta halli iyiyiz o da annem sayesinde ama bir çok yük ona yüklenmiş... evden çıkarken tek tek herkese söylerim yaptığımı ettiğimi hepsi merak eder sorar. Amcamın evi bize yakın o bile bazen bana karışır, deli eder. Yengem sürekli çocukları bize bırakır kendi keyfine bakar. Bizimkiler de çok korumacı davranırlar beni öyle büyüttüler yiğenlerimede aynı şekilde davranıyorlar çocukların bir dediği iki edilmiyor benim odama girip yapma dediğim halde geliyor eşyalarımı karıştırıyor kız olan.

Geçende laf arasında dedim ki ben evlensem ilerde kaynanamlarla hayatta oturmam. Dedem de çocuğun olsun görürsün falan dedi neyse o günden beri babam annem dedem sürekli bir şey yaptıklarında mesela; dedem amcamın kızını okuldan alır. Hemen bana der ki bak görüyormusum aynı yerde olmanın yaraları... dedem diyor en güzeli aynı apartmanda oturmak... nefret ediyorum düşüncelerinden. Cevap veririm her söylediklerine onlarda pes etmez bi türlü. Duvarlar üstüme üstüme geliyor artık eski düşünceler ,eski kafalar ,saçma sapan akrabalar, fırsattan istifade söylenen boş laflar... bıktımmm. Dertleşmek istedim daha çok şey varda başınızı ağrıtmıyım uzun oldu kusura bakmayın
 
Bu ne kadar bir isyan hali. Yasiniz kac ? Tam bir ergen gibi yazmissiniz da en fazla 16 dir heralde ?

21 yaşındayım. Bu gerçekten bir isyan ama o hale geldim inanın benim yerimde olsanız anlardınız koca evde beni anlayan kimse yok çevremde geniş değil her gün böyle bir ortamda gün geçtikçe daralıyorum
 
21 yaşındayım. Bu gerçekten bir isyan ama o hale geldim inanın benim yerimde olsanız anlardınız koca evde beni anlayan kimse yok çevremde geniş değil her gün böyle bir ortamda gün geçtikçe daralıyorum
21 yaşında bir insan calisabilir , bir hobi edinebilir. Eminim siz karali durup calisicam deseniz kimse bir sey demez ki Zaten annenizde calisiyormus. Bana gore boyle konularda isyan etmek tamamen kolaya kacmak.
 
Çok klişe gelicek ama ayrı eve taşınınca özleyeceksiniz bu evdeki düzeninizi. Ben çok nadir ev yemeği yerdim mesela lisedeyken klasik tencere tava yemeklerini hiç sevmezdim. Öyle ki zaten sabah çıkıp akşam 10'da geliyordum eve dershane programım evdeki normal öğünlere katılamayacak kadar yoğundu. Bir de üstüne eve dönerken benzinciye uğrayıp subway'den sandviç alıyorduk bana gece acıkırım diye. Öyle hiç dana gibi oldum bir öğünde hazır birşey yemeyeyim annemin pişirdiği şeylerden yiyeyim demezdim. Sonra üniversiteye başlayıp kendi evime geçtim, ilk pişirdiğim yemek kaymaklı patlıcandı -ki patlıcan ağzıma sürmem ben normalde- çünkü bizim ev dışında biryerde bulabildiğim bir yemek değildi.
 
Merhabalar konuya nerden başlasam bilmiyorum biz kalabalık bir aileyiz annem babam ben dışında dedem ve babaannem de bizimle yaşıyor yıllardır. Önceden amcamda bizleydi evlendi evini ayırdı. Annem ve babam çalışıyor ben tek çocuğum. İyi güzel büyüdüm şükür fakat artık içimde boşluk hissi oluştu aile kavramı yok gibi herkes ayrı kafada.. şu aralar en küçük lafları bile batıyor tartışıyorum sürekli. Çok negatif tutumları var benim ruh halime de yansıyor bu durum her şeyi eleştirirler, hep karamsar düşünürler, can sıkarlar. Özellikle dedem aksi ve negatif sinirli biri. Sabah camdan bakar arabaya küfür eder, tv izler küfür eder, kimseyi beğenmez eleştirir durur. Akşam hepimize tv izletmez, bu salakları ne diye izliyosunuz der. Bana öyle bir şeyler demez ama bazen canımı sıkmıyor değil. Bide insan sürekli negatif ortamda olunca ruh halide ona bürünüyor bilenler bilir. Onlara göre herkes yanlış, kötü, salak... bir kendileri doğru her şeyi biliyorlar. Babaannem ise tam tersi çok daha ılımlı sakin tatlı bir bayandır. Annem evi otel gibi kullanır desem yeridir özel sektörde çalışıyor işten eve evden işe ne bize be kendine vakit ayırıyor. Babam çok ilgilidir ama çok fazla karışır, soru sorar aynı şeyleri tekrar eder durur rahat vermez. Çok bunaldım ben etrafıma bakıyorum herkesin bir düzeni var, prensibi var ne biliyim bizim ev otel gibi. Saçma sapan akrabalar gelir dam dam konuşur evde genelde yöresel yemekler pişer babaannem yapıyor annem çalıştığı için yapmıyor artık bende yapmaya başladım çünkü farklı yemekler yapan yoktu. Ev evlikten çıkmış yerler hala halıfleks düşünün ihtiyar evi gibi... asla onları küçümsemiyorum onlar benim ailem ama en çok anneme kızıyorum hiç ilgilenmemiş çok ihmalkar davranmış sonuçta yaşlı insanlarada bir şey diyemem onlar öyle görmüş... ama bu nasıl ev nasıl ortam anlamış değilim hala bide lafa söze gelince kendileri bir numaradır. Maddi durumumuz orta halli iyiyiz o da annem sayesinde ama bir çok yük ona yüklenmiş... evden çıkarken tek tek herkese söylerim yaptığımı ettiğimi hepsi merak eder sorar. Amcamın evi bize yakın o bile bazen bana karışır, deli eder. Yengem sürekli çocukları bize bırakır kendi keyfine bakar. Bizimkiler de çok korumacı davranırlar beni öyle büyüttüler yiğenlerimede aynı şekilde davranıyorlar çocukların bir dediği iki edilmiyor benim odama girip yapma dediğim halde geliyor eşyalarımı karıştırıyor kız olan.

Geçende laf arasında dedim ki ben evlensem ilerde kaynanamlarla hayatta oturmam. Dedem de çocuğun olsun görürsün falan dedi neyse o günden beri babam annem dedem sürekli bir şey yaptıklarında mesela; dedem amcamın kızını okuldan alır. Hemen bana der ki bak görüyormusum aynı yerde olmanın yaraları... dedem diyor en güzeli aynı apartmanda oturmak... nefret ediyorum düşüncelerinden. Cevap veririm her söylediklerine onlarda pes etmez bi türlü. Duvarlar üstüme üstüme geliyor artık eski düşünceler ,eski kafalar ,saçma sapan akrabalar, fırsattan istifade söylenen boş laflar... bıktımmm. Dertleşmek istedim daha çok şey varda başınızı ağrıtmıyım uzun oldu kusura bakmayın
Canim annene hic kizma.ben son derece hak verdim.kadincagizin yillari kaynana kayinpederle gecmis.canindan bezmistir.eve ne kadar gec gitsem kardir diye dusunuyor buyuk ihtimalle.annecigine sen teklif et onunla vakit gecir.birlikte bir yerlere gidin kahve icin.onunla iletisim kur dertles yaninda ol.
 
Canım bizler de senin yerinde olduk.Ben de anne baba da yoktu.İkinciye evlenip beni babanneme bıraktılar 2 yaşındayken.Okula dedem Babannem götürdü üniversiteye kadar peşimden koştular sagolsunlar.Onların kültürüyle verdiği terbiyeyle yetiştim iyki diyorum.Ama yaşın 21 miş.Çalışabilirsin okuma durumu yoksa Eger.Ben de lise Zaman'ında senin gibi düşünürdüm ama şimdi tek başıma eşimle birlikte uzak bir şehirde onlardan ayrıyım ve çok özlüyorum dedemin huysuz tavırlarını,hepimize sataşıp gülmesini,Babannemin yemeklerini...Onlar böyle görmüşler yapacak birşey yok evlendiğinde İstedigin gibi biriyle olursan böyle kalabalık aile sıkıntısı çekmezsin sen de.
 
Merhabalar konuya nerden başlasam bilmiyorum biz kalabalık bir aileyiz annem babam ben dışında dedem ve babaannem de bizimle yaşıyor yıllardır. Önceden amcamda bizleydi evlendi evini ayırdı. Annem ve babam çalışıyor ben tek çocuğum. İyi güzel büyüdüm şükür fakat artık içimde boşluk hissi oluştu aile kavramı yok gibi herkes ayrı kafada.. şu aralar en küçük lafları bile batıyor tartışıyorum sürekli. Çok negatif tutumları var benim ruh halime de yansıyor bu durum her şeyi eleştirirler, hep karamsar düşünürler, can sıkarlar. Özellikle dedem aksi ve negatif sinirli biri. Sabah camdan bakar arabaya küfür eder, tv izler küfür eder, kimseyi beğenmez eleştirir durur. Akşam hepimize tv izletmez, bu salakları ne diye izliyosunuz der. Bana öyle bir şeyler demez ama bazen canımı sıkmıyor değil. Bide insan sürekli negatif ortamda olunca ruh halide ona bürünüyor bilenler bilir. Onlara göre herkes yanlış, kötü, salak... bir kendileri doğru her şeyi biliyorlar. Babaannem ise tam tersi çok daha ılımlı sakin tatlı bir bayandır. Annem evi otel gibi kullanır desem yeridir özel sektörde çalışıyor işten eve evden işe ne bize be kendine vakit ayırıyor. Babam çok ilgilidir ama çok fazla karışır, soru sorar aynı şeyleri tekrar eder durur rahat vermez. Çok bunaldım ben etrafıma bakıyorum herkesin bir düzeni var, prensibi var ne biliyim bizim ev otel gibi. Saçma sapan akrabalar gelir dam dam konuşur evde genelde yöresel yemekler pişer babaannem yapıyor annem çalıştığı için yapmıyor artık bende yapmaya başladım çünkü farklı yemekler yapan yoktu. Ev evlikten çıkmış yerler hala halıfleks düşünün ihtiyar evi gibi... asla onları küçümsemiyorum onlar benim ailem ama en çok anneme kızıyorum hiç ilgilenmemiş çok ihmalkar davranmış sonuçta yaşlı insanlarada bir şey diyemem onlar öyle görmüş... ama bu nasıl ev nasıl ortam anlamış değilim hala bide lafa söze gelince kendileri bir numaradır. Maddi durumumuz orta halli iyiyiz o da annem sayesinde ama bir çok yük ona yüklenmiş... evden çıkarken tek tek herkese söylerim yaptığımı ettiğimi hepsi merak eder sorar. Amcamın evi bize yakın o bile bazen bana karışır, deli eder. Yengem sürekli çocukları bize bırakır kendi keyfine bakar. Bizimkiler de çok korumacı davranırlar beni öyle büyüttüler yiğenlerimede aynı şekilde davranıyorlar çocukların bir dediği iki edilmiyor benim odama girip yapma dediğim halde geliyor eşyalarımı karıştırıyor kız olan.

Geçende laf arasında dedim ki ben evlensem ilerde kaynanamlarla hayatta oturmam. Dedem de çocuğun olsun görürsün falan dedi neyse o günden beri babam annem dedem sürekli bir şey yaptıklarında mesela; dedem amcamın kızını okuldan alır. Hemen bana der ki bak görüyormusum aynı yerde olmanın yaraları... dedem diyor en güzeli aynı apartmanda oturmak... nefret ediyorum düşüncelerinden. Cevap veririm her söylediklerine onlarda pes etmez bi türlü. Duvarlar üstüme üstüme geliyor artık eski düşünceler ,eski kafalar ,saçma sapan akrabalar, fırsattan istifade söylenen boş laflar... bıktımmm. Dertleşmek istedim daha çok şey varda başınızı ağrıtmıyım uzun oldu kusura bakmayın
valla aynı evde bu kadar kalabalık oturmak zor olsa gerek yasınız uygunsa calısıyorsanız ayrı eve cıkın kendı hayatınızı yasayın tek cozum bu, yalnız cocuk olunca gorursun kısmına katılıyorum bız yaklasık 2 yıldır kendı aılemle aynı evde yasıyoruz kı ben aılemın yanından 18 yasında ayrıldım unıverste ıs hayatı vs derken yıllar sonra kızım ıcın aynı evde yasamaya basladık ben bu durumdan sıkayetcı degılım cunku gecıcı bır durum ama bazen mecburıyetler olabılıyor yasamadan bılemezsın..
 
sen evlenince ya da işe başlayınca ayrılacaksın sonuçta ben annene üzüldüm. kayınvalide kayınpeder kayın vs yazık kadına.
 
bize anlattıklarınızı annenizle de paylaşın. sizi anlayıp biraz daha vakit ayırarak birlikte daha kaliteli zaman geçirebilirsiniz.
 
Çok klişe gelicek ama ayrı eve taşınınca özleyeceksiniz bu evdeki düzeninizi. Ben çok nadir ev yemeği yerdim mesela lisedeyken klasik tencere tava yemeklerini hiç sevmezdim. Öyle ki zaten sabah çıkıp akşam 10'da geliyordum eve dershane programım evdeki normal öğünlere katılamayacak kadar yoğundu. Bir de üstüne eve dönerken benzinciye uğrayıp subway'den sandviç alıyorduk bana gece acıkırım diye. Öyle hiç dana gibi oldum bir öğünde hazır birşey yemeyeyim annemin pişirdiği şeylerden yiyeyim demezdim. Sonra üniversiteye başlayıp kendi evime geçtim, ilk pişirdiğim yemek kaymaklı patlıcandı -ki patlıcan ağzıma sürmem ben normalde- çünkü bizim ev dışında biryerde bulabildiğim bir yemek değildi.
kaymaklı patlıcan ne kız?
 
En kısa sürede güzel bir iş bulup, çalışmaya başla ve kendi yaşıtlarınla vakit geçir. Kurslara, dil kursuna, seminerlere katıl. Annen de çalışıyormuş sana maddi konuda bütçe ayırsın. Hem çalış hem oku gerekirse.
Annenle iş çıkışı yemeğe gidin, kahve için alişverişe, sinemaya gidin. O evde ki hengameden sıyrılın.
Mecbur kalınmadıkça koloni halinde aynı çatı altında yaşamaya sıcak bakmıyorum.
Annene kızma, tembellik yapmamış çalışmış sizin için. evi otel gibi kullanmasının nedeni belki senin yazdığın şeylerle paralel. Belki sorumluluğu babaannen almış, yemek temizlik çocukların bakımı yüklenmiş, annen de müdahale etmeyi bırakmıştır. Tek çocuksun zaten, aileni sen ikna edebilirsin bazı konularda artık. Küçük değilsin..
 
Eşim benzer bir ortamda yasamis, cok daha beterinde, ayni evde babanne dede, anne baba, bekar halalar amcalar ve 6 cocuk. Sirf bu yuzden 17 yasinda rasgele bir bölüm kazanip evden ayrilmis (sonra ikinci universitesini okudu) ve bidaha hic donmemis.
Biz ikinci universitesinde tanistik, tatiller dahil hic gitmezdi ailesinin evine, yılda bikac gun en fazla... hala da oyle...
Cok iyi anliyorum o yuzden sizi, bir an once kendi hayatinizi kurup duzenli bir yasama gecin, yoksa yas ilerledikce siz de o ortami kaniksayip onlar gibi olmaya baslarsiniz (anneniz gibi pes edersiniz yani)
 
Siz bu isyankarlıkla yağmurdan kaçarken doluya tutulursunuz demedi demeyin. Bir iş bir uğraş bulun kendinize.
 
21 yaşındayım. Bu gerçekten bir isyan ama o hale geldim inanın benim yerimde olsanız anlardınız koca evde beni anlayan kimse yok çevremde geniş değil her gün böyle bir ortamda gün geçtikçe daralıyorum

Üniversite falan okumuyor musun? Ya da başka şehirde ya da semtte iş bul
Çekilecek dert değil valla
 
21 yasindasiniz,okuyabilirsiniz,hobi edinebilirsiniz,meslek sahibi olabilirsiniz. Begenmediginiz ortamdan cikmak bunlar sayesinde mumkun. Bu arada ben de katiliyorum ayni yerde olmanin pek cok yarari vardir. Yalnizlik cok daha zor,bu gunleri cok arayacaksiniz.
 
21 yaşında bir insan calisabilir , bir hobi edinebilir. Eminim siz karali durup calisicam deseniz kimse bir sey demez ki Zaten annenizde calisiyormus. Bana gore boyle konularda isyan etmek tamamen kolaya kacmak.

Çalışmak istiyorum zaten okulumu bitirdim iş bakıyorum ama aile içinde bunun bana tam olarak nasıl bir artısı olur herkes yine aynı sonuçta değişen bir şey olmayacak. Babam çalışmamı istemiyor okulumu devam ettirmemi istiyor annemse bu konuda destekliyor
 
21 yasindasiniz,okuyabilirsiniz,hobi edinebilirsiniz,meslek sahibi olabilirsiniz. Begenmediginiz ortamdan cikmak bunlar sayesinde mumkun. Bu arada ben de katiliyorum ayni yerde olmanin pek cok yarari vardir. Yalnizlik cok daha zor,bu gunleri cok arayacaksiniz.

Kurslara gidiyorum spora gidiyorum bir yandan iş bakıyorum boş kalmamaya çalışıyorum okulumu bitirdim ama sonuçta yine aynı evdeyim bilmiyorum iş bulduğumda değişirler mi
 
X