slm günlük,
bugün eşim ankaraya gitti,sebep annesi,şu saatlerde ya ameliyata girmek üzere ya da ameliyatta,boşanmanın eşiğine getiren benim bebeğimi kaybetmeme sebep olan o kişi şu an ameliyatta ve bir bacağını bırakacak o masada benim ise yavrumu o masada bıraktığım gibi o da ayağını bırakacak o masada,bu durumdan mutlu muyum,keyif mi alıyorum hayır çünkü içimdeki insanlığıma ait vicdan buna engel oluyor ama şunu da düşünmeden edemiyorum bunda da vardır bir sebeb ya da bir hikmet,benim yaşadığım o korkunç günlerdeki feryatlarım ve ahlarım sanırım yakasına yapıştı bırakmıyor,hep aklımda şu söz Allah iyilerle beraberdir....
yinede beni ben yapan insanlık meziyetlerimden dolayı kendisine şifa diliyorum,hakkında hayırlısı ne ise olsun,ameliyatın sebebine gelince kendisi hayatta hiç bir zaman yediğine içtiğine dikkat etmeyen gözü hep aç olan biri ve şeker hastası üstelik 150 kg ya yakın,çocuklarının ve doktorların tüm uyarılarına rağmen her şeyi yemeye devam eden biri,topuğunda çıkan bir yara yüzünden dizden aşağısını kaybedecek belki daha da fazlasını bilemiyoruz...
geçmiş olsun...
benim içimdekiler daha geçmedi,onun geçer mi bilmiyorum....