merhaba günlük...
çok bunaldım,yazmam lazım...
pazar günü kızım dersaneye gitmek için hazırlandı ama keyifsizdi,
--ne oldu annecim,kendini kötü hissediyorsan gitme dedim...
--yok anne,gimem lazım dedi ve odasına gitti,
biraz zaman sonra gittiğimde yatağına uzanmış,ben de
hiç rahatsız etmedim,yani gitmedi dersaneye...
akşama doğru iyice ateşi çıktı,ölçtüm,39,9 derece...
hemen hastaneye gittik,muayene falan,ilaç yazdı ve eve geldik..
Meleğimi öyle keyifsiz,halsiz görünce,iyice kötü oldum...
o gece sabaha kadar başucunda oturdum,sabah kimse olmadığı için,
işe de gelmek zorunda olduğum için kızımı öperek işe geldim,ama
dakika da bir cepten aradım,sesi iyi geliyordu,sonra ablam aradı,
telefonla konuştum,Ezgi'nin ateşi çıkmış yine dedi,işten nasıl çıktım,
taksiye nasıl bindim,eve gittim,hatırlamıyorum inan...
eve gittiğimde,beni görünce şaşırdı,meleğime sarıldım ve ağladım,
yalnız bırakmak zorunda olduğum için,kendime kızdım,
keşke ev hanımı olsaydım dedim...çocuğumun yanında olurdum.
yavrum beni teselli etmeye çalışıyor,annecim ben iyiyim diye...
Ah Günlükçüm,anne olmak ne kadar değişik bir duygu,
iki gecedir uykusuzum ve öyle işe geliyorum,ama aklım yavrumda...
öyle sık hasta olan bir çocuk değil ama ilk defa bu kadar uzun süreli ateşlendi...
onun için de hiç keyfim yok..
Allahım bütün çocuklara,içinde benim Ezgime de şifa versin,korusun...
işte böyle günlükçüm,içimden geçenleri yazmak istedim..
sayfaların bol,yazanların çok olsun...