- 2 Temmuz 2019
- 1.470
- 1.487
merhaba değerli arkadaşlarım. iyisiyle kötüsüyle 3. yılımıza geldik. başlarda bu kadar değildi fakat son zamanlarda artık tamamen bana karşı inatçı, inkarcı, rahat, umursamaz ve düşüncesiz davranıyor. her şeyin en iyisini kendisi biliyormuş ve yapıyormuş gibi davranıyor, ağzıylada söylüyor hatta kendimi şanslı hissetmeliymişim onunla sevgili olduğum için. böyle saçma sapan şeyler duyuyorum ben. Bu onun kötü olan tarafı. Ufacık bir rahatsızlığımı dile getireyim ve bu onu sinir etsin, anında bürünür bu tavrına. Bu tavrı beni incitir. Son kavgamızda artık buna katlanamadığım için çıktı. Bana nezaketsiz davrandığı bir olay olmuştu, ona güzellikle belirttim bir daha yapmamasını istemekti niyetim. Bu kötü tavrına büründü. Kırılmanı gerektirecek bir şey yok diyor. Ona anlasın artık diye; ‘bebeğim dinler misin, kırılıp kırılmadığıma sen karar veremezsin, bir ilişkide taraflardan birisi kırılıyorsa orada bir hata vardır, kendi kalbimi, kendim kıramayacağıma göre bu hata senin hatandır ve kabul etmen gerekir, kötü bir şey demiyorum sana’ diye tatlı dillede söyledim nafile
Yani çok mu zordu ilk konu açıldığında ‘tamam aşkım daha dikkatli olurum fark edemedim falan’ deseydi. Hiç biri yaşanmayacaktı 3 gündür yaşadıklarımızın. Ne yaparsa yapsın asla hatasını kabul etmiyor, hata olarak görmüyor direkt savunmaya alıyor kendini. Tamam kendini savunmak insanın en doğal hakkıdır ama bu kadarda olmaz ki. Bende bu tutumunu artık düzelt ilişkimiz kötüye gidiyor diyorum. Düzelecek bir şey görmüyorum kendimde diyor ısrarla. Hem tartışmadan, kavgadan yoruldum diyor, hemde güzellikle anlattığım lafa karşılık kırıcı ve ters konuşuyor. Bir yerden sonra sabrım taşıyor bende ters cevaplar veriyorum ister istemez olay dahada büyüyor ve tartışma ile kavga doğal olarak yaşanıyor.
İyi olan tarafını anlatayım, ilgili, şefkatli, sevgisini gösterebilen biridir. Kavgada kendide söyledi, sen bana iyi olduğun müddetçe ben sana karşı iyi olurum diye. İyide ben ona kötü değilimki. Yani onun isteği şu galiba; bana yanlışı olduğunda susacağım, hem içime atıp, kendi kendimi yiyeceğim ve hiç bir şey olmamış gibi davranıp ona bunu fark ettirmeyeceğim. Niye, o da bana karşı iyi olan tarafını göstermeye devam etsin diye.
Yani insan anlaşılmayı bekliyor, bir kez gönlümü almadı benim ya. Bana değer vermediğini, beni önemsemediğini düşünmeye başladım ister istemez, bunu kendisinede söyledim “bunu düşünmeni gerektirecek bir şey yapmıyorum” diyor.
Yeri geldiğinde ağırıma gidip gitmeyeceğini düşünmezken, çatır çatır her şeyi söylerken ben onu dinliyorum, bir şeyleri düzeltmeye çalışıyorum. Enayi gibi hissediyorum kendimi resmen. Bu olan biten şeyler artık zekamla dalga geçildiğini, duygularımın hiçe sayıldığını ve benliğimin aşağılandığını hissettirmeye başladı.
Empati yapmasını istiyorum, “ benim yaptığımı, ladylena bana yapsaydı ben kırılmazdım. ee o zaman ben ladylena’yı kıracak bir şey yapmadım” Tam anlamıyla böyle davranıyor. Neyse sonra barıştık, nasıl oldu derseniz yine ben alttan almak zorunda kaldım. Gerçekten artık sinir hastası oldum. Bu bahsettiğim kişi kültürlü eğitimli akademisyen olma yolunda ilerleyen, çevresince beğenilen saygı duyulan bir şahsiyet. Hani bu problem neresinden geliyor çözemiyorum. Yeterince sosyal ve insanlarla iyi anlaşan birisi. Cidden garezi banaymış gibi geliyor. Siz neler düşünüyorsunuz, ne yapmalıyım. Bendeki yanlışlar nelerdir, tavsiyelerinizi bekliyorum...
Yani çok mu zordu ilk konu açıldığında ‘tamam aşkım daha dikkatli olurum fark edemedim falan’ deseydi. Hiç biri yaşanmayacaktı 3 gündür yaşadıklarımızın. Ne yaparsa yapsın asla hatasını kabul etmiyor, hata olarak görmüyor direkt savunmaya alıyor kendini. Tamam kendini savunmak insanın en doğal hakkıdır ama bu kadarda olmaz ki. Bende bu tutumunu artık düzelt ilişkimiz kötüye gidiyor diyorum. Düzelecek bir şey görmüyorum kendimde diyor ısrarla. Hem tartışmadan, kavgadan yoruldum diyor, hemde güzellikle anlattığım lafa karşılık kırıcı ve ters konuşuyor. Bir yerden sonra sabrım taşıyor bende ters cevaplar veriyorum ister istemez olay dahada büyüyor ve tartışma ile kavga doğal olarak yaşanıyor.
İyi olan tarafını anlatayım, ilgili, şefkatli, sevgisini gösterebilen biridir. Kavgada kendide söyledi, sen bana iyi olduğun müddetçe ben sana karşı iyi olurum diye. İyide ben ona kötü değilimki. Yani onun isteği şu galiba; bana yanlışı olduğunda susacağım, hem içime atıp, kendi kendimi yiyeceğim ve hiç bir şey olmamış gibi davranıp ona bunu fark ettirmeyeceğim. Niye, o da bana karşı iyi olan tarafını göstermeye devam etsin diye.
Yani insan anlaşılmayı bekliyor, bir kez gönlümü almadı benim ya. Bana değer vermediğini, beni önemsemediğini düşünmeye başladım ister istemez, bunu kendisinede söyledim “bunu düşünmeni gerektirecek bir şey yapmıyorum” diyor.
Yeri geldiğinde ağırıma gidip gitmeyeceğini düşünmezken, çatır çatır her şeyi söylerken ben onu dinliyorum, bir şeyleri düzeltmeye çalışıyorum. Enayi gibi hissediyorum kendimi resmen. Bu olan biten şeyler artık zekamla dalga geçildiğini, duygularımın hiçe sayıldığını ve benliğimin aşağılandığını hissettirmeye başladı.
Empati yapmasını istiyorum, “ benim yaptığımı, ladylena bana yapsaydı ben kırılmazdım. ee o zaman ben ladylena’yı kıracak bir şey yapmadım” Tam anlamıyla böyle davranıyor. Neyse sonra barıştık, nasıl oldu derseniz yine ben alttan almak zorunda kaldım. Gerçekten artık sinir hastası oldum. Bu bahsettiğim kişi kültürlü eğitimli akademisyen olma yolunda ilerleyen, çevresince beğenilen saygı duyulan bir şahsiyet. Hani bu problem neresinden geliyor çözemiyorum. Yeterince sosyal ve insanlarla iyi anlaşan birisi. Cidden garezi banaymış gibi geliyor. Siz neler düşünüyorsunuz, ne yapmalıyım. Bendeki yanlışlar nelerdir, tavsiyelerinizi bekliyorum...
Son düzenleme:
