İntiharın eşiğindeyim fikir verir misiniz ?

esmercikk .!.:

4 buçuk yıllık evliyim. 2 yıldır eşimle haftada 2 kez görüşürüz ben baska yakın sehirde görev yapmaktayım ve orda evim var. Sürekli git gel yapan çabalayan hep bendim. İlgisiz sorumsuz ve yanıma gelip gitmeyen bi adamdı. Severek evlendik ve cok seviyordum eşimi fakat bu ilgisizlikleri beni uzaklastırdı. Cinsel hayatımız desen o da cok kötüydü. Üstüne çalıstıgım şehirde bir kişi var ne kadar istemiyorum desemde bende hoşlandıgını söyleyen ve vazgecmeyen ve en sonunda onun bu vazgeçmemesi ister istemez aklıma düşürdü onu.
Kendimi tüm bunlar için zaten cok kötü hissederken hamile oldugumu öğrendim. Aslında bosanmayı düşünürken bebek için devam ettim.
Bebegim olur hala düzelmezse yinede mutsuz anne babadansa boşanırım kafasındaydım. Ve dogumdan sonra asıl beni kahreden şey bebeğimin down sendromlu oldugunu öğrenmem oldu. Şuan bebegim 2 aylık lohusalık, bebek, ve eşime karşı artık duygularımın kalmadıgını farketmem beni kahrediyor.
İntiharın eşiğindeyim ne yapıcam bilmiyorum. Psikologlada görüştüm 1 kez ama düzelmicek gibi geliyor. Bir yanım cocuk için eşimle evliliğimizi düzeltmek istiyor bir yanım artık şefkatten baska hiç bişey hissetmiyor ona. Ve o diğer kişiye aslında aşık oldugumu farkettim bu süreçte cok çıkmazdayım normal bir bebek olsa belki bosanır bakarım diye düşünürdüm ama özel gereksinimli olunca kendimede güvenemiyorum. Sırf bunun için bir ömür bu hayatımı cekicem diyorum. Yerimde olsanız ne yapardınız ?

Genişletmek için tıkla...

esmercikk .!.:

4 buçuk yıllık evliyim. 2 yıldır eşimle haftada 2 kez görüşürüz ben baska yakın sehirde görev yapmaktayım ve orda evim var. Sürekli git gel yapan çabalayan hep bendim. İlgisiz sorumsuz ve yanıma gelip gitmeyen bi adamdı. Severek evlendik ve cok seviyordum eşimi fakat bu ilgisizlikleri beni uzaklastırdı. Cinsel hayatımız desen o da cok kötüydü. Üstüne çalıstıgım şehirde bir kişi var ne kadar istemiyorum desemde bende hoşlandıgını söyleyen ve vazgecmeyen ve en sonunda onun bu vazgeçmemesi ister istemez aklıma düşürdü onu.
Kendimi tüm bunlar için zaten cok kötü hissederken hamile oldugumu öğrendim. Aslında bosanmayı düşünürken bebek için devam ettim.
Bebegim olur hala düzelmezse yinede mutsuz anne babadansa boşanırım kafasındaydım. Ve dogumdan sonra asıl beni kahreden şey bebeğimin down sendromlu oldugunu öğrenmem oldu. Şuan bebegim 2 aylık lohusalık, bebek, ve eşime karşı artık duygularımın kalmadıgını farketmem beni kahrediyor.
İntiharın eşiğindeyim ne yapıcam bilmiyorum. Psikologlada görüştüm 1 kez ama düzelmicek gibi geliyor. Bir yanım cocuk için eşimle evliliğimizi düzeltmek istiyor bir yanım artık şefkatten baska hiç bişey hissetmiyor ona. Ve o diğer kişiye aslında aşık oldugumu farkettim bu süreçte cok çıkmazdayım normal bir bebek olsa belki bosanır bakarım diye düşünürdüm ama özel gereksinimli olunca kendimede güvenemiyorum. Sırf bunun için bir ömür bu hayatımı cekicem diyorum. Yerimde olsanız ne yapardınız ?

Genişletmek için tıkla...

esmercikk .!.:

4 buçuk yıllık evliyim. 2 yıldır eşimle haftada 2 kez görüşürüz ben baska yakın sehirde görev yapmaktayım ve orda evim var. Sürekli git gel yapan çabalayan hep bendim. İlgisiz sorumsuz ve yanıma gelip gitmeyen bi adamdı. Severek evlendik ve cok seviyordum eşimi fakat bu ilgisizlikleri beni uzaklastırdı. Cinsel hayatımız desen o da cok kötüydü. Üstüne çalıstıgım şehirde bir kişi var ne kadar istemiyorum desemde bende hoşlandıgını söyleyen ve vazgecmeyen ve en sonunda onun bu vazgeçmemesi ister istemez aklıma düşürdü onu.
Kendimi tüm bunlar için zaten cok kötü hissederken hamile oldugumu öğrendim. Aslında bosanmayı düşünürken bebek için devam ettim.
Bebegim olur hala düzelmezse yinede mutsuz anne babadansa boşanırım kafasındaydım. Ve dogumdan sonra asıl beni kahreden şey bebeğimin down sendromlu oldugunu öğrenmem oldu. Şuan bebegim 2 aylık lohusalık, bebek, ve eşime karşı artık duygularımın kalmadıgını farketmem beni kahrediyor.
İntiharın eşiğindeyim ne yapıcam bilmiyorum. Psikologlada görüştüm 1 kez ama düzelmicek gibi geliyor. Bir yanım cocuk için eşimle evliliğimizi düzeltmek istiyor bir yanım artık şefkatten baska hiç bişey hissetmiyor ona. Ve o diğer kişiye aslında aşık oldugumu farkettim bu süreçte cok çıkmazdayım normal bir bebek olsa belki bosanır bakarım diye düşünürdüm ama özel gereksinimli olunca kendimede güvenemiyorum. Sırf bunun için bir ömür bu hayatımı cekicem diyorum. Yerimde olsanız ne yapardınız ?

Genişletmek için tıkla...

esmercikk .!.:

4 buçuk yıllık evliyim. 2 yıldır eşimle haftada 2 kez görüşürüz ben baska yakın sehirde görev yapmaktayım ve orda evim var. Sürekli git gel yapan çabalayan hep bendim. İlgisiz sorumsuz ve yanıma gelip gitmeyen bi adamdı. Severek evlendik ve cok seviyordum eşimi fakat bu ilgisizlikleri beni uzaklastırdı. Cinsel hayatımız desen o da cok kötüydü. Üstüne çalıstıgım şehirde bir kişi var ne kadar istemiyorum desemde bende hoşlandıgını söyleyen ve vazgecmeyen ve en sonunda onun bu vazgeçmemesi ister istemez aklıma düşürdü onu.
Kendimi tüm bunlar için zaten cok kötü hissederken hamile oldugumu öğrendim. Aslında bosanmayı düşünürken bebek için devam ettim.
Bebegim olur hala düzelmezse yinede mutsuz anne babadansa boşanırım kafasındaydım. Ve dogumdan sonra asıl beni kahreden şey bebeğimin down sendromlu oldugunu öğrenmem oldu. Şuan bebegim 2 aylık lohusalık, bebek, ve eşime karşı artık duygularımın kalmadıgını farketmem beni kahrediyor.
İntiharın eşiğindeyim ne yapıcam bilmiyorum. Psikologlada görüştüm 1 kez ama düzelmicek gibi geliyor. Bir yanım cocuk için eşimle evliliğimizi düzeltmek istiyor bir yanım artık şefkatten baska hiç bişey hissetmiyor ona. Ve o diğer kişiye aslında aşık oldugumu farkettim bu süreçte cok çıkmazdayım normal bir bebek olsa belki bosanır bakarım diye düşünürdüm ama özel gereksinimli olunca kendimede güvenemiyorum. Sırf bunun için bir ömür bu hayatımı cekicem diyorum. Yerimde olsanız ne yapardınız ?

Genişletmek için tıkla...

Vasfiyeteyzeniz .!.:

Psikolog değil psikiyatriste gitmelisiniz. Mümkün olan en kısa sürede eşinizle aynı şehirde buluşma yolu bulmalısınız

Genişletmek için tıkla...

esmercikk .!.:

Şuan aynı evdeyiz zaten doğum izninde oldugum için ve aynı evde olunca iyice onunla yapamıcagımı ordaki hayatımı özlediğimi anladım. Emzirdiğim için ilaç vermiyolar genelde antideprasan ama son care vericekler artk sanırım

Genişletmek için tıkla...

esmercikk .!.:

4 buçuk yıllık evliyim. 2 yıldır eşimle haftada 2 kez görüşürüz ben baska yakın sehirde görev yapmaktayım ve orda evim var. Sürekli git gel yapan çabalayan hep bendim. İlgisiz sorumsuz ve yanıma gelip gitmeyen bi adamdı. Severek evlendik ve cok seviyordum eşimi fakat bu ilgisizlikleri beni uzaklastırdı. Cinsel hayatımız desen o da cok kötüydü. Üstüne çalıstıgım şehirde bir kişi var ne kadar istemiyorum desemde bende hoşlandıgını söyleyen ve vazgecmeyen ve en sonunda onun bu vazgeçmemesi ister istemez aklıma düşürdü onu.
Kendimi tüm bunlar için zaten cok kötü hissederken hamile oldugumu öğrendim. Aslında bosanmayı düşünürken bebek için devam ettim.
Bebegim olur hala düzelmezse yinede mutsuz anne babadansa boşanırım kafasındaydım. Ve dogumdan sonra asıl beni kahreden şey bebeğimin down sendromlu oldugunu öğrenmem oldu. Şuan bebegim 2 aylık lohusalık, bebek, ve eşime karşı artık duygularımın kalmadıgını farketmem beni kahrediyor.
İntiharın eşiğindeyim ne yapıcam bilmiyorum. Psikologlada görüştüm 1 kez ama düzelmicek gibi geliyor. Bir yanım cocuk için eşimle evliliğimizi düzeltmek istiyor bir yanım artık şefkatten baska hiç bişey hissetmiyor ona. Ve o diğer kişiye aslında aşık oldugumu farkettim bu süreçte cok çıkmazdayım normal bir bebek olsa belki bosanır bakarım diye düşünürdüm ama özel gereksinimli olunca kendimede güvenemiyorum. Sırf bunun için bir ömür bu hayatımı cekicem diyorum. Yerimde olsanız ne yapardınız ?

Genişletmek için tıkla...

esmercikk .!.:

Ve o diğer kişiye aslında aşık oldugumu farkettim bu süreçte

Genişletmek için tıkla...

esmercikk .!.:

4 buçuk yıllık evliyim. 2 yıldır eşimle haftada 2 kez görüşürüz ben baska yakın sehirde görev yapmaktayım ve orda evim var. Sürekli git gel yapan çabalayan hep bendim. İlgisiz sorumsuz ve yanıma gelip gitmeyen bi adamdı. Severek evlendik ve cok seviyordum eşimi fakat bu ilgisizlikleri beni uzaklastırdı. Cinsel hayatımız desen o da cok kötüydü. Üstüne çalıstıgım şehirde bir kişi var ne kadar istemiyorum desemde bende hoşlandıgını söyleyen ve vazgecmeyen ve en sonunda onun bu vazgeçmemesi ister istemez aklıma düşürdü onu.
Kendimi tüm bunlar için zaten cok kötü hissederken hamile oldugumu öğrendim. Aslında bosanmayı düşünürken bebek için devam ettim.
Bebegim olur hala düzelmezse yinede mutsuz anne babadansa boşanırım kafasındaydım. Ve dogumdan sonra asıl beni kahreden şey bebeğimin down sendromlu oldugunu öğrenmem oldu. Şuan bebegim 2 aylık lohusalık, bebek, ve eşime karşı artık duygularımın kalmadıgını farketmem beni kahrediyor.
İntiharın eşiğindeyim ne yapıcam bilmiyorum. Psikologlada görüştüm 1 kez ama düzelmicek gibi geliyor. Bir yanım cocuk için eşimle evliliğimizi düzeltmek istiyor bir yanım artık şefkatten baska hiç bişey hissetmiyor ona. Ve o diğer kişiye aslında aşık oldugumu farkettim bu süreçte cok çıkmazdayım normal bir bebek olsa belki bosanır bakarım diye düşünürdüm ama özel gereksinimli olunca kendimede güvenemiyorum. Sırf bunun için bir ömür bu hayatımı cekicem diyorum. Yerimde olsanız ne yapardınız ?

Genişletmek için tıkla...

esmercikk .!.:

4 buçuk yıllık evliyim. 2 yıldır eşimle haftada 2 kez görüşürüz ben baska yakın sehirde görev yapmaktayım ve orda evim var. Sürekli git gel yapan çabalayan hep bendim. İlgisiz sorumsuz ve yanıma gelip gitmeyen bi adamdı. Severek evlendik ve cok seviyordum eşimi fakat bu ilgisizlikleri beni uzaklastırdı. Cinsel hayatımız desen o da cok kötüydü. Üstüne çalıstıgım şehirde bir kişi var ne kadar istemiyorum desemde bende hoşlandıgını söyleyen ve vazgecmeyen ve en sonunda onun bu vazgeçmemesi ister istemez aklıma düşürdü onu.
Kendimi tüm bunlar için zaten cok kötü hissederken hamile oldugumu öğrendim. Aslında bosanmayı düşünürken bebek için devam ettim.
Bebegim olur hala düzelmezse yinede mutsuz anne babadansa boşanırım kafasındaydım. Ve dogumdan sonra asıl beni kahreden şey bebeğimin down sendromlu oldugunu öğrenmem oldu. Şuan bebegim 2 aylık lohusalık, bebek, ve eşime karşı artık duygularımın kalmadıgını farketmem beni kahrediyor.
İntiharın eşiğindeyim ne yapıcam bilmiyorum. Psikologlada görüştüm 1 kez ama düzelmicek gibi geliyor. Bir yanım cocuk için eşimle evliliğimizi düzeltmek istiyor bir yanım artık şefkatten baska hiç bişey hissetmiyor ona. Ve o diğer kişiye aslında aşık oldugumu farkettim bu süreçte cok çıkmazdayım normal bir bebek olsa belki bosanır bakarım diye düşünürdüm ama özel gereksinimli olunca kendimede güvenemiyorum. Sırf bunun için bir ömür bu hayatımı cekicem diyorum. Yerimde olsanız ne yapardınız ?

Genişletmek için tıkla...