Ve her defasında bu gerekçeyle sanırım kabul ediyorsunuz psikolojik destek almanız gerektiğini. Ancak adım atmıyorsunuz sanırım. Bakım hayat kaliteniz artacak ciddi derecede. Süreciniz düşünülürse yaşınızın genç olması büyük avantaj. Neden başlamıyorsunuz hala???Anne baba ayrı. Dönem dönem ikisiyle de kaldım.
Ay bunu ben de yaşamıştım, şimdi siz yazınca fark ettim. Öz değersizlik var cogumuzda ve konu sahibinin de bu konuları aşacağını düşünüyorum ben de eskisi gibi değilim çünküKendinizi ifade etmekte zorlanıyor ve duygularınızı saklıyorsunuz. Mesela size küçükken size sevgi gösterilmediyse bu yüzden bilmiyor olabilirsiniz. Aslında psikoloğa gitseniz çözülecek bir udrum sizinki. Gitmem diyorsanız da illa konuyla ilgili kitaplar, uzmanlara ait videolar vardır. Onlar bile farkındalık oluşturur sizde. Şemalarla ilgili bazı testler oluyor, kitabı da var ama kitabın adını unuttum. Onu bile çözmeniz sizde farkındalık oluşturur. Örnek vakalar da vardı kitapta.
Çok alakalı olmayacak belki ama ilkokul çağımı hatırlıyorum da birinin beni sevdiğini başkasından duyunca saçmalıyordum, rencide ediyordum. Sonra da bir daha konuşmuyordum. Yakıştıramıyor muydum acaba sevilmeyi ya da çekindiğim için kendimce uzaklaştırıyor muydum? Belki de onun beni sevdiği anlaşılmasın diye salak salak hareketler yapıyordum.
Evet maddiyat.Vanilin konularını tamamen okumadım ama genellikle aynı eksende şeyler yazıyorsun diye hatırlıyorum. Doktora gidememe sebebin maddiyat mı? Bir süre duygusal ilişkilere ara verip biraz kendine odaklansan, başkalarını mutlu etmek yerine kendini mutlu etmeye çalışsan daha iyi olmaz mı?
Aslında ders çıkarmıştım ama çok sevince otomatikman oluyor. Güçsüzlük gibi geliyor galiba duygu göstermek. O an kasılıyorum resmen.Madem psikolojik yardım almak istemiyorsun o halde ilişkilerinde şu ana kadar yaptıklarının tersini yap.
Seviyorsan sevdiğini hissettir, karşındakini rencide etme. O gece sevgilinle olmak istemiyor musun olma, yarın ol. Hem bir duruşun hem kararlılığın olsun. Karşındakini rencide ettiğin gibi kendine de pek değer vermiyor gibisin.
Ve hayatta her şey sevgili yapmak demek değil, bunu bu kadar odağında tutma ve akışta kal. Kendini sev, gerçek sen ol. O zaman kaybetme korkusunu karşı taraf yaşayacaktır.
İşte aslında güçsüzlük değil, yardım almalısın denilen nokta da bu. Gerçekten doğru kişiyse (sosyal medyadan tanışılan 3 günlük kişilerden söz etmiyorum) zaten sevdiğini göstermek, sevmek, ilgilenmek ve onu ondan daha fazla düşünür olmak dünyanın en büyük huzuru bence. Tabiki karşılıklıysa…Aslında ders çıkarmıştım ama çok sevince otomatikman oluyor. Güçsüzlük gibi geliyor galiba duygu göstermek. O an kasılıyorum resmen.
Herkesin acisi kendine agir gelir , baskalarina sacma gelebilir aman seninkide sorun mu diyebilirler kendilerine gore hakli veya haksiz ancak unutmayin ki insanlar var oldugu surece dertleri de hep olacaktir, o zaman hepimiz intihar edelim mi ? Guclu olabilirim demissiniz , olmadiginizi nereden biliyorsunuz denememissiniz bileMerhabalar,
Bir süredir algılarım, kendimle ilgili düşüncelerim çok karışık. Hatayı hep başkalarında aradım ama oturup düşününce kendi hayatımı nasıl mahvettiğimi fark ettim.
Annemle yaşarken bulunduğum şehirden çok bunaldım. Eski arkadaşlar, eski ilişkim vs çok yıpranmıştım. Aslında o ilişkimde bile kendi hatalarımı hiç görememişim. Örneğin o kadar çok görüşüyorduk ki ve ben hiç sınır koymuyordum. Sınır koyamadığım için ya surat asıyordum ya sert tepki veriyordum. Çok sevmeme rağmen yanında mutsuz duruyordum. İlişkilerimin çoğu böyleydi. Karşı tarafı kaybetmemek için gerçek duygularımı saklıyordum. Haliyle ilişkilerim uzun sürmedi.
Sonra şehir değiştirdim. Yapayalnız hissediyorum. Görüşüp konuşabileceğim hiç kimsem yok. Uzun süredir sevdiğim biri vardı ve bana yazdı. Buluştuk ettik ama ben yine sınırımı koruyamadım. Birini çok sevince çocuk gibi oluyorum, yanından ayrılmak istemiyorum ama duygularımı da ifade edemiyorum. Öyle saçma davrandım ki muhtemelen karşımdaki deli olduğumu falan düşünüyor. Duygularımı bastırmak için dalgaya vuruyorum, karşımdakini rencide ediyorum. Arkadaşlıklarımda böyle değilim çünkü yoğun duygular yok. Örneğin o gün otururken saat geç oldu diyip kalkıp gitmem gerekirdi ama ben evine gittim seni bu saatte bırakmam dedi diye. Ertesi gün pişman oldum, yüzüme yansıdı. Benden bir tepki bekledi ya da kendimi açıklamamı bekledi ama hiçbir şey yapamadım yine geyik muhabbeti yaptım. Ciddiyetsiz ve yalancı biri olduğumu düşünüyor halbuki iki senedir onu seviyordum ve söyleyememiştim. Sonra benim böyle biri olduğumu görünce eski ilişkisine döndü. İçimde kaldı resmen. Sürekli kendimi suçluyorum. Biz ilk tanıştığımızda beni çok seviyordu ve güveniyordu ama söylediklerimin zıttı gibi davrandım heyecandan. Şimdi gidip kendimi açıklayamıyorum çünkü öyle bir saçmaladım ki düşünüp düşünüp yazmış gibi olacak. Hiçbir şeye odaklanamıyorum, bir ailem olmayacakmış hep yalnız kalacakmışım gibi hissediyorum. Geleceğe karşı hiç umudum yok. Ben hep karşımdakileri suçlarken kendi sınır bilmezliğimi, duygularımı ifade edemeyişimi hep atlamışım. Çok ama çok utanıyorum ve sabah uyandığımda yoğun bir acıyla kalkıyorum. Evi toplayacak halim bile yok. Geçen ağlarken annem sen çok güzel bir kızsın dedi ilk defa. Dış görünüşüm umrumda bile değil. Hatta kendime yazık ettiğim için bile kendimden nefret ettim. Çok daha güçlü biri olabilirdim. Sabahları uyanmak istemiyorum. Psikoloğa da gidemiyorum. Sıkıştım kaldım sanki bana ait olmayan bir hayata. Burdan sonra nasıl düzelteceğimi hiç bilmiyorum. Kocaman bir boşluk var sanki içimde ve o boşluğu dolduracak bir şeyler olduğunda da panikliyorum. Açıklayamıyorum bile kendimi. Belki deneyimlerinize, belki evet ben de böyleydim ama şöyle yaptım düze çıktım diye anlatacağınız şeylere ihtiyacım var. Sarılabileceğim kimsem yok ve boğuluyor gibiyim.
Bildiğim kadarı ile aileden uzakta yalnız yaşıyorsunuz. Bu bile çok zorken psikolojik destek elbet külfetli gelebilir. Ancak en azından ayda iki ile başlayıp, ortalama ücreti olan bir uzman bulmanız en azından sorunlarınız temeli hakkında farkındalık oluşturmanıza yarayabilir. Destek maddi açodan külfetli evet ama bu sayede sizde duygusal tatmin sağlayan; alışveriş, yeme içme.. gibi maddi külfetlerden arındığınızı göreceksiniz zamanla. Bu da maddi anlamda dengelemeyi sağlayacak. Israrla yazıyoruö ama anlattıklarınızda kendimi görüyorum inanın, o yüzden yanlış anlamazsın umarım. Bundan 10 yıl sonra tüö gelirini destek almaya adamak isticeksin belki, ancak zaman geçmiş olacakEvet maddiyat.
İlişkilere odaklı değilim aslında yani 2 senede toplasanız 3 flörtüm falan olmuştur. Uzun süredir de sevgilim yok. Her şeyi sıçıp batırıyorum.
Eee demek gerçekten güzel kızsın ki hep görüştüğün erkekler yanından ayrılmak istemiyor, fazla üstüne düşüyor, sınırlarını ihlal etme eğiliminde oluyorlar.ne güzel işte.avantajlı doğmuşsun hâlâ şikayet ediyorsun.hiç kayda değer bir sorun yazmamışsın. Hatta dediğim gibi güzel olduğun için bu sorunlar yaşanmış.kendi kendini boşu boşuna mutsuz etmişsin.Merhabalar,
Bir süredir algılarım, kendimle ilgili düşüncelerim çok karışık. Hatayı hep başkalarında aradım ama oturup düşününce kendi hayatımı nasıl mahvettiğimi fark ettim.
Annemle yaşarken bulunduğum şehirden çok bunaldım. Eski arkadaşlar, eski ilişkim vs çok yıpranmıştım. Aslında o ilişkimde bile kendi hatalarımı hiç görememişim. Örneğin o kadar çok görüşüyorduk ki ve ben hiç sınır koymuyordum. Sınır koyamadığım için ya surat asıyordum ya sert tepki veriyordum. Çok sevmeme rağmen yanında mutsuz duruyordum. İlişkilerimin çoğu böyleydi. Karşı tarafı kaybetmemek için gerçek duygularımı saklıyordum. Haliyle ilişkilerim uzun sürmedi.
Sonra şehir değiştirdim. Yapayalnız hissediyorum. Görüşüp konuşabileceğim hiç kimsem yok. Uzun süredir sevdiğim biri vardı ve bana yazdı. Buluştuk ettik ama ben yine sınırımı koruyamadım. Birini çok sevince çocuk gibi oluyorum, yanından ayrılmak istemiyorum ama duygularımı da ifade edemiyorum. Öyle saçma davrandım ki muhtemelen karşımdaki deli olduğumu falan düşünüyor. Duygularımı bastırmak için dalgaya vuruyorum, karşımdakini rencide ediyorum. Arkadaşlıklarımda böyle değilim çünkü yoğun duygular yok. Örneğin o gün otururken saat geç oldu diyip kalkıp gitmem gerekirdi ama ben evine gittim seni bu saatte bırakmam dedi diye. Ertesi gün pişman oldum, yüzüme yansıdı. Benden bir tepki bekledi ya da kendimi açıklamamı bekledi ama hiçbir şey yapamadım yine geyik muhabbeti yaptım. Ciddiyetsiz ve yalancı biri olduğumu düşünüyor halbuki iki senedir onu seviyordum ve söyleyememiştim. Sonra benim böyle biri olduğumu görünce eski ilişkisine döndü. İçimde kaldı resmen. Sürekli kendimi suçluyorum. Biz ilk tanıştığımızda beni çok seviyordu ve güveniyordu ama söylediklerimin zıttı gibi davrandım heyecandan. Şimdi gidip kendimi açıklayamıyorum çünkü öyle bir saçmaladım ki düşünüp düşünüp yazmış gibi olacak. Hiçbir şeye odaklanamıyorum, bir ailem olmayacakmış hep yalnız kalacakmışım gibi hissediyorum. Geleceğe karşı hiç umudum yok. Ben hep karşımdakileri suçlarken kendi sınır bilmezliğimi, duygularımı ifade edemeyişimi hep atlamışım. Çok ama çok utanıyorum ve sabah uyandığımda yoğun bir acıyla kalkıyorum. Evi toplayacak halim bile yok. Geçen ağlarken annem sen çok güzel bir kızsın dedi ilk defa. Dış görünüşüm umrumda bile değil. Hatta kendime yazık ettiğim için bile kendimden nefret ettim. Çok daha güçlü biri olabilirdim. Sabahları uyanmak istemiyorum. Psikoloğa da gidemiyorum. Sıkıştım kaldım sanki bana ait olmayan bir hayata. Burdan sonra nasıl düzelteceğimi hiç bilmiyorum. Kocaman bir boşluk var sanki içimde ve o boşluğu dolduracak bir şeyler olduğunda da panikliyorum. Açıklayamıyorum bile kendimi. Belki deneyimlerinize, belki evet ben de böyleydim ama şöyle yaptım düze çıktım diye anlatacağınız şeylere ihtiyacım var. Sarılabileceğim kimsem yok ve boğuluyor gibiyim.
Senin ilişkin nasıl gidiyor? Devam mı?Vanilin bebeğim yapma öyle şeyler üzülürüm bak biliyorsun seviyorum seni
Bir süre flört işlerini bırakıp kafa dinlesen? Sanki bu b.k herifler sende bir yük yarattı ... sen de artık tasımak istemiyorsun.
Senin ilişkin nasıl gidiyor? Devam mı?
Ay hep merak etmişimdir böyle cevherler nasıl yıllarca kapilmiyorValla nazar değmesin gayet iyi gidiyor kanka, tammmm aradığım gibi biri. Yazın da ailemi tatile davet etti, bizimkiler de atladı tabi hemenValla tüm müzmin bekarlara motivasyon olsun tammmm aradığım gibi biri oldu yakışıklı, tatlı, akıllı, iyi eğitimli, kibar .... Vaniline de kaçtır diyorum çöp tipleri boşver akllı başında insanlara bak diye ama nerdeeee
Ay hep merak etmişimdir böyle cevherler nasıl yıllarca kapilmiyor
Ay ne güzel denk gelmiş her kritere uyan, insan genelde bir iki şeyden fedakarlık etmek zorunda kalıyorVallahi kısmet kanka, ben de kapılmadım yıllardır Allahın hikmeti işte aynı anda kapılmamışızSorduğumda saçma sapan tiplerden usandım bıktım, date işleriyle uğraşmak istemiyorum demişti. ben de aynı şekilde saçmalıkllardan usanmıştım, yeni insanlarlla tanışma teşebbüsüm vb de yoktu derken birbirimizi bulduk.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?