Kişisel mi dusunmeliyim genel mi?

Soruyu aşkınız için çocuğunuzun ikametinden vazgeçer misiniz diye sorsaydınız tepki almazdınız hatta yüzde 90 desteklenirdiniz de. Ama insanlar çeşit çeşit çocuk da babasının yanına gidecek kırk kat yabancının yanına değil. He ben evladımı yüz tane adama değişmem o ayrı. Büyük konuşmaktan da Allah’a sığınırım. Çoğu kadın evladı için ne eziyetlere katlanıyor. Bize ne arkadaşınızın ne yaptığından? Bu dedikodu oluyor. Genel sorun aynı soruyu bakın ne cevap alacaksınız.

Evlenince çocuğunu neden göremiyor?

poncik159 .!.:

Hiç bilmiyorum. Adamin belki evlenmeye hiç niyeti yok o yüzden böyle bir madde ile bağlamış kizcagizi. Detayından bilgim yok.
Benim takıldığım nokta şu; yıllar önce yapılmış bir anlaşma o günün şartları, psikolojisi ile ve bir taraf evlenirse o çocuğu göremeyecek şeklinde. Oysa üzerinden çok zaman geçti, şimdi yeniden başvuru yapsa madde değişir cocukda büyüdü kendi bile hakime söyler. Arkadaşım bu seçenek yerine çocuğunu bu şartlarda gormemeyi seçiyor. Bu detay benim kişisel hayat bakışıma ters geliyor. O nedenle açtım konuyu.

Genişletmek için tıkla...

Her anlaşma geçerli olmuyor. Mahkeme böyle saçmalıklarla uğraşmaz bence. Kaldı ki birbirlerinin hayatlarına müdehale etme gibi bir hak asla olamaz ve bunu anlaşmaya da yansıtamaz. Bir çocuğu anneden ciddi bir suç işlemediği sürece kimse ayıramaz. Velayet ayrı bir durum babaya verilse bile annesi görebilir. Kanun ne der ona bakacaksınız. Bir çocuk yeri geliyor hapiste ki annesiyle birlikte büyüyor. Öyle mahkemeyi, kanunları düşünmeden yapılan anlaşmalarla yürümez bu işler. Bize değil de avukata danışsaydınız keşke.

poncik159 .!.:

Kesinlikle bana da zamanında saçma geldi ama karismadim. Zaten bu süreçler sıkıntılı bir de ondan canı sikilmasin diye düşündüm. Ama yıllar geçti duygular değişti. Çocuk büyüdü vs. Yeniden bu konular gorusulebilir ve öncelik çocuğa verilebilir. Anne çocuğu ile görüşme kısmını halledip sonra kendine yeni bir hayat kurmalı. Halihazırda zaten sevdiği adam yanında. Sadece resmi olarak evli değil.

Genişletmek için tıkla...

Niye hayatımızı erteliyoruz ? Neden sadece anne ?

poncik159 .!.:

İyi geceler hanımlar, gece gece aklıma geldi benim bir arkadaşım var boşanmış. Bir tane evladı var ve çocuk anlaşmalı olarak iki ebeveynde kalıyor. Buraya kadar sorun yok. Arkadasimın uzun süredir bir erkek arkadaşı var ve ciddi düşünüyorlar. Ancak, evlenirse çocuğunu göremeyecek buna rağmen hayatına birini alması ve evliliği düşünmesi normal mi?
(Boşanma protokol vb çok anlamıyorum ama eski eşi ile anlaşmışlar kim evlenirse çocuk diğer ebeveny ile olacak. Yabancı birisi ile buyumeyecek çocuk)
Ben bu durumu önce yadırgadım, sonra yalnızlık zor yeniden sevmek sevilmek herkesin hakkı diye düşündüm ancak bir anne olarak aklım almıyor çocuğumu görememe, aynı evde kalamama fikrini. Arkadaşımın bile bile bu seçimi yapması canımı sıktı . İnsan çocuğundan vazgeçer mi? Böyle düşünüyorum sonra da dönüp kendime sanane sen annesinden daha mı iyi bileceksin diye kendime kızıyorum. Siz olsanız nasıl bir duyguya kapilirdiniz?

Genişletmek için tıkla...

Başkalarının hayatını yargılama derdim

Diyelim ki düşüncenizde çook haklısınız yine de size ne?

Kusura bakmayın da bu sizin bir derdiniz değil hatta arkadaşınızın da değil ki kadın gayet normal bir şekilde kararını vermiş hayatına devam ediyor. Sizin derdiniz başkalarının normal hayatlarının gayet yolunda devam ediyor olması bence

poncik159 .!.:

İyi geceler hanımlar, gece gece aklıma geldi benim bir arkadaşım var boşanmış. Bir tane evladı var ve çocuk anlaşmalı olarak iki ebeveynde kalıyor. Buraya kadar sorun yok. Arkadasimın uzun süredir bir erkek arkadaşı var ve ciddi düşünüyorlar. Ancak, evlenirse çocuğunu göremeyecek buna rağmen hayatına birini alması ve evliliği düşünmesi normal mi?
(Boşanma protokol vb çok anlamıyorum ama eski eşi ile anlaşmışlar kim evlenirse çocuk diğer ebeveny ile olacak. Yabancı birisi ile buyumeyecek çocuk)
Ben bu durumu önce yadırgadım, sonra yalnızlık zor yeniden sevmek sevilmek herkesin hakkı diye düşündüm ancak bir anne olarak aklım almıyor çocuğumu görememe, aynı evde kalamama fikrini. Arkadaşımın bile bile bu seçimi yapması canımı sıktı . İnsan çocuğundan vazgeçer mi? Böyle düşünüyorum sonra da dönüp kendime sanane sen annesinden daha mı iyi bileceksin diye kendime kızıyorum. Siz olsanız nasıl bir duyguya kapilirdiniz?

Genişletmek için tıkla...

Benim böyle bir arkadaşım var biz de bu duruma çok üzülmüştük arkadaşımın yüzüne de söyledik nasıl olacak böyle diye. O da idare edeceğini düşündü. Biz de bir zaman sonra üstelemedik ama ne olacağı belliydi yani.

Sonuç olarak adamla evlendi ve çocuklar artık kendisinde kalmıyordu. Bir süre sonra sorunlar çıkmaya başladı yani ana yüreği illa çocuğunu yanında istiyor hele ki yaşları küçükse. Belki büyük olsa hani lise çağında falan olsalar çok sorun çıkmayabilir. Velhasıl sonuç olarak arkadaşım diğer adamla da boşandı. Herkesin kendi hayatı ve kararları sonuçta. Siz uyarırsınız gerisi kendi bileceği iş. Büyük konuşmayayım ama çocuk büyük bir sorumluluk. Hayatın asla eskisi gibi olmayacağını bilerek bilinçli şekilde yapmak lazım. Çocuksuz bekar bir insan gibi hareket etmek imkansız hale geliyor yaşları küçükse. Neyse işte bu konuyu arkadaşınıza çok söylerseniz de size tepki geliştirebilir o yüzden olan olacak zaten, düşünceyi dile getirip kenara çekilmek ve çok takılmamak en iyisi.

naz70 .!.:

Bir de konu başlığınızı anlayamadım.
Kişisel mi genel mi düşünmeliyim ne demek. Kişisel olarak kadın size ne yaptıki konuyu kişiselleştireceksiniz? Konu sizlik değil

Genişletmek için tıkla...

Bence adamın sevgilisi konu sahibi. Çocuk başına kalacak diye korkuyor olabilir. Yoksa arkadaşımın hayatından bana ne.

poncik159 .!.:

İyi geceler hanımlar, gece gece aklıma geldi benim bir arkadaşım var boşanmış. Bir tane evladı var ve çocuk anlaşmalı olarak iki ebeveynde kalıyor. Buraya kadar sorun yok. Arkadasimın uzun süredir bir erkek arkadaşı var ve ciddi düşünüyorlar. Ancak, evlenirse çocuğunu göremeyecek buna rağmen hayatına birini alması ve evliliği düşünmesi normal mi?
(Boşanma protokol vb çok anlamıyorum ama eski eşi ile anlaşmışlar kim evlenirse çocuk diğer ebeveny ile olacak. Yabancı birisi ile buyumeyecek çocuk)
Ben bu durumu önce yadırgadım, sonra yalnızlık zor yeniden sevmek sevilmek herkesin hakkı diye düşündüm ancak bir anne olarak aklım almıyor çocuğumu görememe, aynı evde kalamama fikrini. Arkadaşımın bile bile bu seçimi yapması canımı sıktı . İnsan çocuğundan vazgeçer mi? Böyle düşünüyorum sonra da dönüp kendime sanane sen annesinden daha mı iyi bileceksin diye kendime kızıyorum. Siz olsanız nasıl bir duyguya kapilirdiniz?

Genişletmek için tıkla...

Tam olarak "sanane, sen annesinden daha mı iyi bileceksin" dediğiniz şekilde doğrusu budur.
Böyle bir durum için herhangi bir duyguya falan da kapılmam. Aklınıza gelmiş olabilir, o anlık düşünün geçin. Umarım hepsi için hayırlısı olur.