Merhaba,
Ben 1 yaşındayken annemi kaybettim. Bügüne kadar babaannem ve dedem büyüttü. Son zamanlarda ne kadar yalnız olduğumun farkına varıyorum annesizlikten dolayı. Küçüklüğümden beri hep kuzenlerimi, arkadaşlarımı kıskanırım onların anneleri var diye. Kıskanmaktan daha çok özenirdim başkalarının anneleri ile ilişkilerine. Babaannem sanırım beni kendi çocuğu olarak görmüyor. İlgi ve sevgiyi fazla vermiyor ve çok sevgisizim. Sabahtan beri ağlıyorum gözlerim şişti ama babaannem ben çağırdım diye 5 dk. Gelip baktı bana, sonra kapıyı arkasından kapatıp gitti. Derdimi dinlemiyor. Gözlerinin önünde ağladığım hiç umrunda değil. Ben yanına vardıkça o üstünden atıyor.
Ağrılarım var benden birşey bekleme sen bundan sonra diyor ve bunu duyunca sanki dünyam karardı, ters döndü.
Ben biraz sevgi istiyorum, birisi saçımı okşaşın istiyorum. Anne istiyorum ben. Gerçek anne. O da bende yok. Ben hiç bir zaman mutlu olabileceğime, anne sevgisi görebileceğime inanmıyorum. Bence ben bu dünyaya sadece ağırlık veriyorum ve intihar etmeyi düşünüyorum. Annemi bulurmuyum, tanrı ile karşılaşırmıyım bilmiyorum ama bu dünya benim için değil. Babaannem gitmek istiyor buralardan benim yüzümden kaldığını hep yüzüme vuruyor. Onun önündende kalkmış olurum. Çok ama çok çaresizim. Paramparçayım. Gözlerım yanıyor ağlamaktan. Kimim kimsem yok burda. Benim için anneö değil; bir teyze olsun, birisi olsun kim olduğu farketmez beni gerçekten sevecek. Bunu istiyorum ama olmayacağını da biliyorum. Çaresizliğim beni yiyip bitiriyor. Boğazım düğümleniyor ve kendime aynada bakamıyorum. Öksüz ve yetim olmak çok zor. Ben para mal mülk istemiyorum!!!
Akşam dizi bakarken başımı kucağına koyupta okşaşın biri istiyorum. Erik toplamak istiyorum, balkonda çay icerek sohbet etmek istiyorum. Beraber evin eksiklerini tamamlayalım istiyorum. Ama yok işte. Çaresizliğim ve yalnızlığımdan baska birşeyim yok! İntihar edip kurtulmak istiyorum. Bu dünyadan bana fayda yok. Allaha dua ediyorum ama nafile. Kendimi çok kötü hissediyorum. Benim yerimde olsanız naparsınız