- 27 Aralık 2016
- 1.909
- 3.121
- 27
-
- Konu Sahibi withoutyou
- #1
Gerçekten insanlara katlanamıyorum. Böyle düşünmek istemiyorum ama gerçekten insanlardan nefret etmeye başladım.
Önce biraz kendimden bahsedeyim. Çocukluğumdan beri hayvanlarla büyüdüm. Tavşan, papağan, kaplumbağa, kedi, köpek. Her türlü evcil hayvanı besledim ve hepsi en iyi arkadaşlarım oldu. Ailem de hayvanlara inanılmaz düşkündür. Her şeylerini en iyi yaparız, bir sürü oyuncakları vardır. Mesela şuan kedim var. Kedim gelip beni ısırsa ben onu deli gibi öpüyorum aşığım ona. Babam, adamcağız sabahın köründe kedim rahat etsin diye kalkıp ona masaj yapar. Annem aynı şekilde. O bir yere yattıysa biz yere bile otururuz. Onlar bizim en değerlimiz.
Sizleri sıkmak istemiyorum ama iyice rahatlamam lazım anlatıp. Kendim daha önce bulduğum yaralı hayvanları tedavi ettirdim, babam bir kuşun uçamadığını görünce eve getirdi ve onu biberonla besledik uçurduk, sokakta gördüğümüz pirelenmiş kediyi aldık tedavi ettirip sahiplendirdik. Böyle bir sürü anımız var. Şans gibi hep hasta hayvanlar çıkar önümüze ve iyileştiririz. Misal, kedim için de veteriner çok hasta fazla yaşamaz demişti ama şuan çok sağlıklı bir tombik kendisi. :) Yani kısacası hayvanlara çok düşkünüm. Her gün yemek ve su indiririm. En kaliteli mamaları onlara da alırım, sokak kedisi, köpeği deyip geçmem yani. Barınaklara devamlı mama gönderirim. Bunları anlatıyorum çünkü bazı tanıdıklarım bana "şu uğraştığın işlere bak vs" diyorlar sinir oluyorum. Ben bunu iş olarak değil canlarla ilgilenmek olarak görüyorum. Onlar ilgiye ve bakıma muhtaçlar.
Neyse, bugün sinirlerimi zıplatan başka bir olay oldu.
Apartman toplantısında bodrum katta oturan kişi, buraya kedilere mama koyuyorlar istemiyorum vs dedi. Ben de ona, "Sizi anlıyorum, rahatsız olmanız normal. Fakat kedilere mama vermemize karışamazsınız. Ama sizin camınızın önüne koymaya hakkım yok, diğer tarafa koyarım," dedim konu kapandı. Apartmandan bir pislik(henüz kim olduğunu bulamadım) balkondan aşağıya çöp atıyor. Tam da benim mama koyduğum yere. Üşenmiyorum her gün mama indirdiğimde gidip o çöpü de iki sokak aşağıya çöpe atıyorum. Kim atıyorsa yüzü bile kızarmıyor.
Neyse, bugün apartmandan bir kadın anneme, "İşte ev kedileri çok güzel bakımlı, ama sokak kedileri pireli. Burada beslenmese mi acaba?" muhabbeti yapmış. Annem de tersleyip yollamış. Şimdi de mama koymaya taktılar sinir oluyorum. Kimse gelip diyemiyor da koymayın diye. Ben eski evimde gece uyumayıp mamaları dökenleri bulmuş insanım, bunların demesiyle asla mama vermeyi kesmem ama söylemeleri bile sinirimi bozuyor ya. Her şey bitti hayvanların mamasına göz diktiler. Sinir oluyorum sinir. Öyle içimi dökmek istedim.
Önce biraz kendimden bahsedeyim. Çocukluğumdan beri hayvanlarla büyüdüm. Tavşan, papağan, kaplumbağa, kedi, köpek. Her türlü evcil hayvanı besledim ve hepsi en iyi arkadaşlarım oldu. Ailem de hayvanlara inanılmaz düşkündür. Her şeylerini en iyi yaparız, bir sürü oyuncakları vardır. Mesela şuan kedim var. Kedim gelip beni ısırsa ben onu deli gibi öpüyorum aşığım ona. Babam, adamcağız sabahın köründe kedim rahat etsin diye kalkıp ona masaj yapar. Annem aynı şekilde. O bir yere yattıysa biz yere bile otururuz. Onlar bizim en değerlimiz.
Sizleri sıkmak istemiyorum ama iyice rahatlamam lazım anlatıp. Kendim daha önce bulduğum yaralı hayvanları tedavi ettirdim, babam bir kuşun uçamadığını görünce eve getirdi ve onu biberonla besledik uçurduk, sokakta gördüğümüz pirelenmiş kediyi aldık tedavi ettirip sahiplendirdik. Böyle bir sürü anımız var. Şans gibi hep hasta hayvanlar çıkar önümüze ve iyileştiririz. Misal, kedim için de veteriner çok hasta fazla yaşamaz demişti ama şuan çok sağlıklı bir tombik kendisi. :) Yani kısacası hayvanlara çok düşkünüm. Her gün yemek ve su indiririm. En kaliteli mamaları onlara da alırım, sokak kedisi, köpeği deyip geçmem yani. Barınaklara devamlı mama gönderirim. Bunları anlatıyorum çünkü bazı tanıdıklarım bana "şu uğraştığın işlere bak vs" diyorlar sinir oluyorum. Ben bunu iş olarak değil canlarla ilgilenmek olarak görüyorum. Onlar ilgiye ve bakıma muhtaçlar.
Neyse, bugün sinirlerimi zıplatan başka bir olay oldu.
Apartman toplantısında bodrum katta oturan kişi, buraya kedilere mama koyuyorlar istemiyorum vs dedi. Ben de ona, "Sizi anlıyorum, rahatsız olmanız normal. Fakat kedilere mama vermemize karışamazsınız. Ama sizin camınızın önüne koymaya hakkım yok, diğer tarafa koyarım," dedim konu kapandı. Apartmandan bir pislik(henüz kim olduğunu bulamadım) balkondan aşağıya çöp atıyor. Tam da benim mama koyduğum yere. Üşenmiyorum her gün mama indirdiğimde gidip o çöpü de iki sokak aşağıya çöpe atıyorum. Kim atıyorsa yüzü bile kızarmıyor.
Neyse, bugün apartmandan bir kadın anneme, "İşte ev kedileri çok güzel bakımlı, ama sokak kedileri pireli. Burada beslenmese mi acaba?" muhabbeti yapmış. Annem de tersleyip yollamış. Şimdi de mama koymaya taktılar sinir oluyorum. Kimse gelip diyemiyor da koymayın diye. Ben eski evimde gece uyumayıp mamaları dökenleri bulmuş insanım, bunların demesiyle asla mama vermeyi kesmem ama söylemeleri bile sinirimi bozuyor ya. Her şey bitti hayvanların mamasına göz diktiler. Sinir oluyorum sinir. Öyle içimi dökmek istedim.