Sinirli yazmıştım kusura bakmayın biraz düzeltmeye çalıştım.Denedim ama okuyamadım. Nokta, virgül, paragraf lütfen.
Babam artık duymazdan gelmeyi öğrenmiş hiç tepki vermiyorAnnenizin yalan söyleme, dedikodu ve diktatörlük huyları var. Babanız ne diyor bunlara? Sanırım babanızı da sindirmiş. Anneniz bir yere gidemeyeceğine göre sizin hayırlı bir vesile ile o evden gitmekten başka çareniz yok.
Ergenlik değil bu sene üniversiteden mevzun oldum yedi sene sonra ailemin yanına döndüm o yüzden hiç katlanamıyorum artık.Farklı meşgale uğraş alanları yaratarak kaçacaksın öğrencisin sanırım. Okuluna yoğunlaş üniversitedeysen farklı bir şehire geciş yap bana daha çok lise öğrencisi gibi geldin ama ne yalan söyleyeyim. Yanlış anlama biz buna biraz ergenlik bunalımı diyoruz. Dünyada insana herşeyin battığı yegane dönem. Farklı sorunsalların olunca bunlarda neymiş diyeceksin
Ama hiç yemiyorsun hiç yapmıyorsun demesi sıkıntı. Bende tahammülsüzlük sorunu var bunun farkındayım. Aslında konuyu açma sebebimde bu zaten nasıl baş ederim bununla diye sordum.Bence annen çok yalnız ve ev dışında hiçbir uğraşı yok. Anneye bağırmak falan yanlış geldi bana. Kızarak öfkelenerek olmuyo demekki bence al anneni kuaföre götür avm ye gidin gezin sohbet etmeye çalış dedikodu yaptığı zaman değiştir lafı falan. Ayrıca tahammül sınırım düşük, yada insanlardan kaçmak istiyorum falan demen senede de bi sorun olduğunu düşündürttü bana annenle birlikte psikoloğa da gidebilirsiniz. Benim annemde ye der durur bana yada bi kahve yaptı içelim der bunlarda bişey yokki ya
Annemle birşey yapmak gerçekten çok zor ama önceden götürdüm alışverişe evde şunu istiyorum diyor gidiyoruz o hariç herşeye bakıyor alıyor beş saat düşündükten sonra , sonra ne mi oluyor içine sinmiyor en az iki kez aldığı şeyi değiştirmeye gidiyoruz. Komşular gelir bir kerede ben onlara bir kahve içmeye gideyim demez evde tutan yok ki onu artık kendi yapmıyor. Ayda yılda bir gider biryere gelince de herkesin hakkında birşeyler söyler gene bana zarar yani.Bence annen çok yalnız ve ev dışında hiçbir uğraşı yok. Anneye bağırmak falan yanlış geldi bana. Kızarak öfkelenerek olmuyo demekki bence al anneni kuaföre götür avm ye gidin gezin sohbet etmeye çalış dedikodu yaptığı zaman değiştir lafı falan. Ayrıca tahammül sınırım düşük, yada insanlardan kaçmak istiyorum falan demen senede de bi sorun olduğunu düşündürttü bana annenle birlikte psikoloğa da gidebilirsiniz. Benim annemde ye der durur bana yada bi kahve yaptı içelim der bunlarda bişey yokki ya
Ergenlik değil bu sene üniversiteden mevzun oldum yedi sene sonra ailemin yanına döndüm o yüzden hiç katlanamıyorum artık.
O kadar sene dışarıda okuyup sonra aile içine dönmek gerçekten çok zor
Öyle tâbi haklısınız annem hep böyleydi uzakta olunca rahatsız olmuyordum. Hayırlısıyla bir atanıp gitsem bitecek bu konudaki sıkıntılarımBu detayı eklemediginiz için öyle düşündüm ister istemez. O zaman tez vakitte bir iş bulmalısınız. Yani evden uzaklaşmak en güzeli. Ama hala aynı fikirdeyim hayatta çok başka sorunlarla karşılaşacaksınız. İş hayatı evlilik çocuk vs vs. bunlar daha önemsiz kalacak o zaman. Hepimizin ailesinde öyle insanlar var atsan atamazsın yok saysan olmaz.En güzeli yeni mekanlar farklı insanlar ve farklı uğraşlar. O zaman daha az batar gözüne
Hep söylüyorum zaten başkası beni ilgilendirmez duymak istemiyorum diye dinle bi ben söylemek istiyorum diyor laftan anlamıyor ki.Anne fena boş kalmış. Çalışma gibi şansı bir yok sanırım; peki maneviyat onun için bir ihtimal olabilir mi?
Şu aşamada tek çözüm, senin fazla kulak vermemen. Yemiyorsun diye mi kızıyor, he de geç, yerim de...ama bildiğini yap.
Başka insanlardan konuşursa, açık açık de, dinlemiyorum, umrumda değil diye ve konuyu değiştir. Bana kimse kolay kolay 3. şahıslardan pek anlatmaz mesela, huyumu biliyorlar çünkü.
Ve en önemlisi, bu geçici bir süre diye kendine telkin edip, mümkün olduğu kadar kalp kırmamaya çalış.