İnsanlara itiraz etmekten kızacaklarından korkuyorum.

pandora89 .!.:

merhabalar. başlıktada yazdığım üzre insanlara itiraz etmekten korkuyorum. 24 yaşındayım çalışıyorum. ama işyerimden memnun değilim. tek burada değil diğer çalıştığım yerlerdede itiraz edemiyorum. ben haklı olduğum veya karşıdaki kişiye kızdığım zaman ona laf söyleyemiyorum ve bu durum beni çok üzüyor kendimi pısırık sessiz bi iş yapamaz gibi hissediyorum. ancak karşıdaki kişi sorunun olup olmadığını veya bir toplantıda herkes içini dökeceği zaman söylüyorum yoksa o an o kişiye hiç bir diyemiyorum haklı olsam dahi. bu sadece işyerinde ailede veya dışarda değil. hep çekingenlik bir korku var içimde sanki bağıracaklar kızıcaklar bana üstüme gelicekler diye. psikologa gitmeyi düşündüm biliyorsunuz seansları biraz pahalı o yüzden durumum kaldırmadı gidemedim.
bu kendime olan özgüven eksikliğindenmi yoksa başka bir problemmi inanın çözemedim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var

Genişletmek için tıkla...

çocukluğunuzda nasıldınız? kavga edip eve geldiğinizde azar işitir miydiniz? baskın, otoriter bir anneniz var mı? çekirdek aile miydiniz, kalabalık mı?

kalabalık bir aile normal normal 5 kişilik çekirdek bir aile idik. anne baba gayet iyi insanlar herhangi bir şekildeb askı otoriter yoktur. sadece küçükken bazen yaramazlık yaptığımda babadan çok korkardım kızıcak diye annemde hep babana gelince sölicem derdi o zaman yaramazlığı keser babam gelene kadar ölür dirilirdim sanki. ama baba gelince hiç birşey söylemezdi bağırmaz kızmazdı. nedenini bilmiyorum ama hep böyle bir korku çekingenlik var üstümde. şirkette hatam olsa dahi tamam bi daha yapmam yada bağırılınca tepki veremiyorum sadece içten içte karşıdaki kızıyorum. :S aileden olduğunu zannetmiyorum çünkü müthiş bir ailem var aslında ama kendim kendimi bu duruma soktum sanırım ya sabır ya sabır diyerek..

bu durumun zorla üstüne gitmeniz gerekiyor bence.yazdıklarınızı okudum da,aile yapınız gayet normalmiş.benim annem cok baskıcı ve otoriterdi.hep kendi dediği doğrudur,onun dediği anında olacaktır,bir hata yapsam insan içinde rencide eder bağırır hatta tokat bile atardı.düşünün yani.ki yaramaz bir çocuk da değildim ego işte...neyse bu kadar baskılanmış,kısıtlanmış bir çocukluk geçirmiş olmama rağmen haklıysam bir konuda sonuna kadar giderim.hiç de korkum yoktur.anne baskısı dönemlerinde bende çekingen bir yapı oluşmaya başladığını farkettiğimde ya buna son verecektim ya da resetlenmeye devam edecektim.o zamandan beri asla hiç bir haksızlığın karsısında eğilmyorum hele ki insanlar ne düşünür felan asla takmıyorum.senin de düşüncelerin herkesin ki kadar değerli.kimden çekinip,susacaksın.

şimdi ben de anneyim.ve çocuğunun üstüne titreyen sevgi şefkat gösteren bol bol okuyan bir anneyim.u uğurda doktora sevdamı da erteledim bakıcıya bırakmamak için.yeter ki cocugum başkalarından yüksek ses,laf işitimesin diye.yani kişinin kendisinde bitiyor olay.ben bıle bu durumu küçücükken yenebilmişsem sizin için de eminim çok kolay olacaktır.sevgiler ***

ben de yurtdışında çalışırken öyleydim.hiçbişeye hayır diyemezdim.şefim sesini yükseltse ağlardım.ve şefimin yüzü asık olduğunda bana kızdı sanırdım.o da farketmiş olacak ki beni bir gün kenara çekti ve şeflerin de işle yada aileleriyle sorunları olabilir.seninle ilgisi yok deyip gülümseyerek bana kahve getirmişti.sonraları daha rahat hissetmiştim ve aile gibi görmeye başladım.bu arada söylemeden edemiycem onları çok özledim (((((