hayat engellerle dolu ve ugruna aşılabilecek değerlerle...yüreğimizin götürdüğü yere gitmek isterken,mantıgımızında kabul edebileceği bir yeri seçebilmek en iyi yol sanırım.. bende üst rütbeli karacı bir asker eşiyim... kısaca özetlersek.. evlendik...kampta kalıyorduk eşyalıydı..bana ait bir düzen diildi..6 ay sonra tayinizmiz tunceli hozat a çıktıorada lojman yoktu derken eşimin tam hozata gitmes,ine 3 gün kala hamile oldugumu ögrendik ,gitme ihtimalim bie olsa tamamen suya düşmüştü...neyse eşim gitti ikimizin ailesi izmirde ailelerin mesafesi 1 saat...benim hamileliğim sorunlu geçti toksaplazma çıktı ve kızmın özürlü doğma ihtimali ve düşük tehlikem vardı ve sürekli kanamalarım rahatsızlıklarım oluyordu .tabi bu arada eşim de hergün operasyonlardaydı 1hafta 10 gün sesini duymadım..tv deki haberleri izledim acaba bir haber alabilirmiyim diye!!dogumda eşim kılpayı yetişti sırf bu yüzden sezeryanla gün almıştım oda yanımda olabilsin diye bu ragmen kılpayı...karlar yolları kapatmış,var olan mayınlar temizlensin diye vs..yetişti geldi 15 gün yanımdaydı..sonra gitti kızım 7 aylıkken ancak yeniden gelebildi...ve ben bu arada 2 ailenin yanında mekik dokuyordum küçük bir bebekle,ne bir evim ne bir düzenim nede eşim vardı yanımda o zor günlerimde..lohusayken geceleri kabuslar görür,yanımdaki kızımın beşiğinin etegine tutunur o küçücük te bebekten güç almaya çalışır ve tekrar korkudan titreyerek uykuya dalardım,kalkıpta kayınvalideme seslenmek bana agır gelirdi korkmamalı ve güçlü olmalıydım...korkularımla uyumayı ögrendim kızıma tutunarak..oysa eşim yanımda olsaydı............. suan tayinimiz batıda evimde var eşyam da düzenim de ama hala eşim geçici görevlere katılmak durumunda 3 ay 6 ay yalnızlıklar oluyor... 20 1 ay içinde tekrar gidiyor iç anadolu bölgesine ki daha aynı görevden geleli 2 ay oldu neyseki her hfta sonu geliyor....bunları anlattım,çünkü yalnız diilsin,yalnız diiliz...ve her kötününde kötüsü var... sevgilerimle...hayat şartları,içinde bulunduğun durum bazen öyle bir hal alıyor ki.benim eşim asker denizci ve denizaltıcı.bu konuyu açmamın nedeni eşimden sürekli ayrı kalıyor olmam.en güzel anlarımı en güzel günlerimi ondan ayrı burda yapayalnız tek başıma yaşıyorum.aiileler de uzakta,her şeyi ama her şeyi yalnız yaşıyorum bir çok asker eşi gibi.bana eşim bi ara görevde çok düşündüm,senin yanında olmak istiyorum dedi.ben de istiyorum dedim.ama işi bırakması gerek.tabi bu mümkün değil.karaya tayin olursa görevlere gitmiyecek ama bu da şans veya özel durum gerektiriyor.hastalık vs. gibi.yani biz kaderimize razı olup susup bu ayrılıklara katlanmak zorundayız.gene yalnızım ,gene yok.tlfnla bile sesini duyamıyorum.hamileyim üstelik artık.ona öyle ihtiyacım varki.ve sadece dua ediyorum artık görevlere gitmesin burda yapsın görevini diye.allahım kimseyi sevdiğinden ayrı bırakmasın.
biz insanlar yüreğimizin götürdüğü yere mi gitmeliyiz,yoksa napalım hayatımız bu işimiz bu yaşamımız bu deyip susup oturmalı mıyız.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?