- 4 Ekim 2012
- 16.652
- 32.950
- 798
- Konu Sahibi zeynep_ neva
-
- #21
18 yaşında evden ayrıldım. 25 yaşında eve memleketime geldim 29 yaşında tekrar çıktım
18 yaşında evden ayrıldım. 25 yaşında eve memleketime geldim 29 yaşında tekrar çıktımhic anlamamislar su ruh halini ama bana normal geldi:)
ben kiz yurdundayken böyle bir ihtiyac hissetmistim. cok stresli- cok kötü bir donemdeydim. oda arkadaslarimdan sadece birini seviyordum onu da stresli oldugum icin terslemistim, aramiz kötüydü. bir gece ranzasinin yanina gittim, "bana sarilabilir misin?" dedim. tabii ki kabul etti, ciktim ranzasina beraber uyudukcok iyi geldi valla
bazen bana da geliyor bu his. birkac sene önce gercekten duyunca midemi agritan bir haber aldim. Ellerim falan titredi, cok üzüldüm. sevdiğim bir is arkadasim var . asık suratimla gidip "bana sarilir misin?"dedim. sıkıca sarildi, sonra iki ofis sandalyesini yanastirip dizine falan yattim. hem bilgisayarda isini yapti hem benim sacimi oksadio da cok iyi geldi, toparladim yirmi dakikaya
gecenlerde de pespese bazi olumsuzluklar oldu, sevgilimin evine gittim, asık suratimla koltuga oturttum onu, dizlerinin üstüne oturdum iki büklüm minicik kalarak, sarildim. o da basimi oksadi. Bayagi bir kaldim öyle. sonra enerjim yerine geldi. beraber mutfaga girdik bir seyler hazirladik, film falan izledik. sagolsun hic sormadi ne oldu diye, sadece ihtiyacım olan kucak hizmetini verdi
bence sıcak - sıki bir kucaklasma elzem bir ihtiyac. birkac yilda bir bana da geliyor kucak perileri
hic anlamamislar su ruh halini ama bana normal geldi:)
ben kiz yurdundayken böyle bir ihtiyac hissetmistim. cok stresli- cok kötü bir donemdeydim. oda arkadaslarimdan sadece birini seviyordum onu da stresli oldugum icin terslemistim, aramiz kötüydü. bir gece ranzasinin yanina gittim, "bana sarilabilir misin?" dedim. tabii ki kabul etti, ciktim ranzasina beraber uyudukcok iyi geldi valla
bazen bana da geliyor bu his. birkac sene önce gercekten duyunca midemi agritan bir haber aldim. Ellerim falan titredi, cok üzüldüm. sevdiğim bir is arkadasim var . asık suratimla gidip "bana sarilir misin?"dedim. sıkıca sarildi, sonra iki ofis sandalyesini yanastirip dizine falan yattim. hem bilgisayarda isini yapti hem benim sacimi oksadio da cok iyi geldi, toparladim yirmi dakikaya
gecenlerde de pespese bazi olumsuzluklar oldu, sevgilimin evine gittim, asık suratimla koltuga oturttum onu, dizlerinin üstüne oturdum iki büklüm minicik kalarak, sarildim. o da basimi oksadi. Bayagi bir kaldim öyle. sonra enerjim yerine geldi. beraber mutfaga girdik bir seyler hazirladik, film falan izledik. sagolsun hic sormadi ne oldu diye, sadece ihtiyacım olan kucak hizmetini verdi
bence sıcak - sıki bir kucaklasma elzem bir ihtiyac. birkac yilda bir bana da geliyor kucak perileri
yok ya benim sarılma ihtiyaçlarim aile ozleminden degildi. ben de cabuk adapte olan, gittiigim yeri hemen benimseyiveren biriyim. sadece mutsuz hissettigim - hayal kiriklari - stres- kaygi yasadigim donemlerde geliyor kucaklasma perileri :))18 yaşında evden ayrıldım. 25 yaşında eve memleketime geldim 29 yaşında tekrar çıktımevet var böyle bir ihtiyaç ama başa çıkılamaz bir şey değil. Ne biliyim birine anlatmam veya konu açmam. Ruhsuz hödüğün tekiyim galiba
sen deyince eski konulara baktim. konu sahibi zaten sorunlu toksik bir aileye sahipmiş. erkek kardes deccalden farksiz, anne desen "arkadas gibi" adi altinda tüm evlilik yüklerini kizina yukleyen - nazı tek ona gectigi icin tripcan - sorunlu bir kadinmis.Siz zaten en baştan eşinizi ve memleketten ayrılacak olmayı benimseyememişsiniz. Annenizin tavırlarıyla ilgili konu açtıktan sonra nişanlılığa son vermeniz gerekiyormuş. Evlilere boşan demem ama nişan zaten tanıma düşünme evresidir. Baktı buruk hissediyor, olmayacak diyebilmeli insan.
Yukarıda ki "Ailemi çok özledim" konusu da sizin mi ? Eğer öyleyse, arkadaşların dediği gibi sıkı bir terapi şart.Kızlar merhaba. Yaklaşık 6 aylık evliyim eş durumuyla başka bi şehre yerleştim. İlk kez şehir dışında yaşıyorum atanmam okulum hep ailemin yanında oldu. Kendimi yapayalnız hissediyorum eşimin sevgisi yetmiyor sanki. Çalıştığım yerde de hiç kendime göre bi arkadaş edinemedim. Eşimle çoğu kez konuşup dertleşiyorum hatta “ ben kaç kere karşıdaki komşu teyzeye gidip başımı okşamasını isteyecektim ama hep kapıdan geri döndüm “ diye ağlayarak anlatınca o da ağladı. Ne yapacağımı bilmiyorum bu konuda tecrübesi olan var mı neler yapabilirim
Ben sadece başlıklara bakmıştım konuları okumadım. İşte öyle annelere merhamet duyar böyle çocuklar. Konu sahibi galiba onu yaşıyorsen deyince eski konulara baktim. konu sahibi zaten sorunlu toksik bir aileye sahipmiş. erkek kardes deccalden farksiz, anne desen "arkadas gibi" adi altinda tüm evlilik yüklerini kizina yukleyen - nazı tek ona gectigi icin tripcan - sorunlu bir kadinmis.
en basta "neden es sizin sehrinize tasinmadi da siz gittiniz" diye düşündüm ama isabet olmus. böyle toksik ailelerden uzak durmak en iyisi. konu sahibi bence en dogru olani yapmis uzaklasarak
KovaSu grubu burclarindan olmak...
Acaba konu sahibi de olabilir mi?
Yetişkin insansınız evlisiniz , böyle yaparak eşinizle mutsuz olduğunu düşündüreceksinz ben eşinize de üzüldüm yani sizinle ağlayabilmişse temiz kalpli demek. Ben sizin yerinizde olsam adapte olmaya calışırım artık anne babadan çıkmış büyümüş bireysiniz evet gurbette olmak zor ama sonuçta önceden zor olucağını biliyordunuz bile bile taşınmasaydınız ozaman keşke ama ekmek parası nerdeyse insan oraya gidiyor doğal olarak mutlaka alışırsın kendine uğraşlar bul iş dışındaKızlar merhaba. Yaklaşık 6 aylık evliyim eş durumuyla başka bi şehre yerleştim. İlk kez şehir dışında yaşıyorum atanmam okulum hep ailemin yanında oldu. Kendimi yapayalnız hissediyorum eşimin sevgisi yetmiyor sanki. Çalıştığım yerde de hiç kendime göre bi arkadaş edinemedim. Eşimle çoğu kez konuşup dertleşiyorum hatta “ ben kaç kere karşıdaki komşu teyzeye gidip başımı okşamasını isteyecektim ama hep kapıdan geri döndüm “ diye ağlayarak anlatınca o da ağladı. Ne yapacağımı bilmiyorum bu konuda tecrübesi olan var mı neler yapabilirim
Ah canım... Seni anlıyorum. Ben de 11 yıllık evli bir kadın olarak eş durumundan sürekli ailelerimiz den farklı şehirlerde yaşadım. Tam bir yere alıştım dedim, hop başka şehir ve sıfırdan düzen. En son 4 yıl önce Ankara merkeze atandı eşim. 3 yil oradaydık kalabalık ve çocuklu bir bina da olmamıza rağmen ne kapımızı çalan oldu ne dışarda görüp selam veren. Eşimin iş ortami falan kafası dağılıyordu yapı gereği de biraz rahat bir adam zaten. Ama ben akşama kadar 4 duvar arasında çocugumla yalnızdım. En son dayanamayıp kek kisir yaptım gördüğüm.ve gözlemlediğim kadarıyla iyi olduğunu düşündüğüm bütün komşularımin kapısını çaldım tek tek . Kapıyı açtıklarında direkt merhaba, ben kek yaptım ama yalnız çok sıkıldım bize gelir misiniz çay içelim tanışalım diye lafa girdim şuan düşünüyorum bugün yapamam ayni hareketi sanki. Ama yalnızlık hissi yaptırıyor. Pişman oldum mi asla.. ne tatlı komşularım varmış sonrasinda onlar da çağırdı beni sık sık görüştük çocuklarımız arkadaş oldu. Bence çok yalnızsan kesinlikle komşunun kapısını calmve çaya davet et. Mutlaka gelen olacaktır. Ufak ufak tanisirsin sen gidersin onlar gelir. İnsan insana şifadır. Yalnızlık kadar Zor birşey yok.Kızlar merhaba. Yaklaşık 6 aylık evliyim eş durumuyla başka bi şehre yerleştim. İlk kez şehir dışında yaşıyorum atanmam okulum hep ailemin yanında oldu. Kendimi yapayalnız hissediyorum eşimin sevgisi yetmiyor sanki. Çalıştığım yerde de hiç kendime göre bi arkadaş edinemedim. Eşimle çoğu kez konuşup dertleşiyorum hatta “ ben kaç kere karşıdaki komşu teyzeye gidip başımı okşamasını isteyecektim ama hep kapıdan geri döndüm “ diye ağlayarak anlatınca o da ağladı. Ne yapacağımı bilmiyorum bu konuda tecrübesi olan var mı neler yapabilirim
Gerçekten mi?ben kaç kere karşıdaki komşu teyzeye gidip başımı okşamasını isteyecektim ama hep kapıdan geri döndüm “
Ahahah yaş kaç?Kızlar merhaba. Yaklaşık 6 aylık evliyim eş durumuyla başka bi şehre yerleştim. İlk kez şehir dışında yaşıyorum atanmam okulum hep ailemin yanında oldu. Kendimi yapayalnız hissediyorum eşimin sevgisi yetmiyor sanki. Çalıştığım yerde de hiç kendime göre bi arkadaş edinemedim. Eşimle çoğu kez konuşup dertleşiyorum hatta “ ben kaç kere karşıdaki komşu teyzeye gidip başımı okşamasını isteyecektim ama hep kapıdan geri döndüm “ diye ağlayarak anlatınca o da ağladı. Ne yapacağımı bilmiyorum bu konuda tecrübesi olan var mı neler yapabilirim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?