- 25 Şubat 2011
- 10.393
- 25.120
- 598
- Konu Sahibi Goldenchocolate
-
- #21
Konu bana biraz komik gelmekle beraber bu kadar aşırı tepkiler için uzmana görünün. :))
Bak bu yazdıkların daha anlaşılabilirÇevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..
Şakamı bu, git kendını kısırlastır bişi yap.
Aklıma bebegını balkondan atan kadını getırdın keske yazmasaydın buraya.ve bnde senden tiksindim
Ne kadar haklisiniz bende okuyunca yorumlari icim tuhaf oldu sanki burdakiler taslama icin hazirda bekliyo gibime geliyo artik ve konu acmaya korkar oldum hemen bi polemik yaratmalar saldirmalar kadinin derdi var yazmis daha ne saldiriyosunuz ama demiya sen iyi misin? lohusalık vs derken mi böyle oldun? ben senden tiksindim ne ya?
kadın HASTA. bu kliniklik bir durum. sağlıklı bir boyutta değil.
kendinizi ne zannediyorsunuz ya sayfalarca alttan alttan beddua,hakaret?
hanginizin çocuğuna bir şey demiş? kedi köpek sevmeyen olur da insan yavrusu sevmeyen olamaz mı? cidden şaka gibisiniz.
hiçbiriniz mi okuduğunuzu anlamıyorsunuz? burada point "sen anne olmaağğğğ,pislikkkkk inşşş hamile kalamazsığğnnn" filan değil. psikolojik sorun derecesinde bir kadın yazmış onu anlayabiliyorsan tavsiye ver yoksa başka konulara geç diye.
Size tek ve garanti tavsiyem rahminizi ve yumurtaliklarinizi aldırın bu en önemlisi sizden olacak bebeğin hayrına olur. Bu kadar strese gireceğine bu iş bir ameliyata bakar.Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası çocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gördüğümde onu öpüp sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkaç yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık çocuk-bebek görmeye tahammül edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye ödüm kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve köşe bucak kaçıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mümkün değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum ve çıldırmamak için hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum öfkeden. İleride bir gün hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammül edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de köpeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana öyle sevimli geliyor ki onlardan birkaç gün bile ayrılsam dayanamayıp hüngür hüngür ağlıyorum. Öte yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz görünüyorlar ki yüzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?
psikolog tavsiye etmiyorsunuz da geri dönüşü olmayan yollara sokuyorsunuz. daha çok genç yıllar sonra fikri değişip anne olmak istediğinde yanında siz mi olacaksınız? insanlar buraya dertleriyle geliyor siz ise üstten üstten alelade cevaplar veriyorsunuzSize tek ve garanti tavsiyem rahminden ve yumurtaliklarinizi aldırın bu en önemlisi sizden olacak bebeğin hayrına olur. Bu kadar strese gireceğine bu iş bir ameliyata bakar.
Size tek ve garanti tavsiyem rahminizi ve yumurtaliklarinizi aldırın bu en önemlisi sizden olacak bebeğin hayrına olur. Bu kadar strese gireceğine bu iş bir ameliyata bakar.
Her ihtimali göze alacaksın yoksa psikolojik tedavi gördü diye %100 düzeleceğinin garantisi var mı? Çok çocuğa bebeğe şiddet haberleri okuyoruz niye çünkü o insanlar da çocuk sevmiyor. Ben dedim diye gidip yaptıracak değil ya korkuyormuş hamile kalmaktan madem ben de en garanti yolunu söyledim.psikolog tavsiye etmiyorsunuz da geri dönüşü olmayan yollara sokuyorsunuz. daha çok genç yıllar sonra fikri değişip anne olmak istediğinde yanında siz mi olacaksınız? insanlar buraya dertleriyle geliyor siz ise üstten üstten alelade cevaplar veriyorsunuz
Bak yine diyorum canım zarar vermeyeceği ne malum sevmemesi anlarım ama nefret duyguları mevcut hemde gayet bilincinde konu sahibi. Psikolojik destek alabilir ama bunun %100 garantisi var mı düzelmesi için? Haberlerde internette görüyoruz okuyoruz ben dün konu açtım çocuğa bebeğe şiddet diye ya ilerde çocuk sahibi olduğun da bu düşünceleri geri gelirse kendi çocuğundan da nefret ederse tiksinirse işte bunları yaşamaması için ben sadece bir öneride bulundum ister uygular ister uygulamaz konu sahibine kalmış.İyi de kendi bebeğimden tiksiniyorum dememiş ki
Çevremdeki bebeklerden rahatsız oluyorum demiş
İnsanlar neden kendi gibi olmayanları anlayamıyorlar?
Kimsenin bebeğine zarar vermedikten sonra sevmemesinin, hatta iğrenç bulmasının kendisinden başka kime zararı var?
Ya lütfen hayatta her şeye kendi penceremizden bakmayalım.
Bence konu sahibinin günlük yaşantısını rahatlatması için bir yardıma ihtiyacı var.
şuan korkuyor bence doğru yöntemler denerse anne olmak isteyecektir. tabi ki siz deyince hemen gidip yaptırmayacak ama aklının bir köşesinde duracaktır. ayrıca bebeğe şiddet vs vs saptırmayın ben şuan hemen anne olsun mu dedimHer ihtimali göze alacaksın yoksa psikolojik tedavi gördü diye %100 düzeleceğinin garantisi var mı? Çok çocuğa bebeğe şiddet haberleri okuyoruz niye çünkü o insanlar da çocuk sevmiyor. Ben dedim diye gidip yaptıracak değil ya korkuyormuş hamile kalmaktan madem ben de en garanti yolunu söyledim.
Çevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?