Televizyon çocukların dil gelişimine katkıda bulunmuyormuş, tam aksine konuşma geriliğine sebep oluyormuş. En az 2 yaşına kadar televizyondan uzak tutmak lazım çocukları. Siz de biliyorsunuzdur aslında.
Bizim de çevremizde kimse yok, çekirdek aileyiz koca şehirde. O yüzden oyun grupları bulmuştum büyük kızım için. 1-2 yaş arası oyun gruplarında takıldık, 2 yaşında kreşe başladı. Her çocuğun gelişimi farklıdır elbette, kıyaslamak çok doğru olmaz. Lakin kızımın konuşması oldukça ileriden gidiyordu, kreşe de buna güvenip başlatmıştık zaten. Olan biten, hissettiği her şeyi anlatıyordu. Nasıl bu kıvama geldi kısmına gelirsek; bence en büyük pay kitapların, bol bol kitap okuyorduk. Bayılıyordu kitaplara, hala bayılır. Sadece okumuyorduk, hikayeden bağımsız sayfalardaki resimleri konuşuyorduk, ben ona sorular soruyordum, komiklik olsun diye zor kelimeleri tekrar ettirmeye çalışıyordum.
Kitaplar dışında, pencereden dışarı bakarken bile hikayeler uydururdum, kuşlar, ağaçlar, insanlar hakkında bir şeyler anlatırdım. Çok fazla şarkı, ninni söylerdim ona. O da eşlik etmeye başladı zamanla bana. İşin özü bol bol konuşurdum kendisiyle. Hiç de öyle bebek ağzıyla agucuk bugucuk attalı mamalı konuşmadık. Şuan 3,5 yaşında. Yetişkin gibi konuşuyor. Çizgi film izlemeye 2 yaşından sonra başladı ama hala günde en fazla 1,5 saat onu da 2 parça halinde izleyebiliyor. Tablet, telefon eline almadı daha.
Bence yapabileceğiniz şeyleri zaten yapmaya başlamışsınız; pedagog, kreş... Buna ek olarak akşamları alın ikizleri yanınıza, bir kitap seçsinler. Belki de yapıyorsunuzdur bilmiyorum. Kitap saati yapın her akşam. Okuyun, sonra kitabın üstünde sözcük ya da uydurmasyon başka oyunlar oynayın.