Elbette öyle ama aile pek de anlayış göstermeyince iş biraz değişiyor :) tanı konalı iki seneyi geçti ama hala benim bir hastalığım olduğunu tam anlamıyla kabul edemediler. Hele babam… Dönemsel, yaşa bağlı bir sıkıntı sanıyorlar hastanede yattığım, ağır ilaçlar kullandığım halde. Bazen anneme bahsediyorum, kendisi de antidepresan aldığı için o biraz daha anlayışlı, belirtilerimden, dalgalanmalarımdan, mod değişimlerinden bahsediyorum, “ne var ki bu herkeste var bu hastalık değil, herkes böyle” diyor. Anlattığım şeylerin bende hayatımı çok kötü etkileyecek düzeyde olduğunu kavrayamıyor. Herkesin günlük ruh hali değişimleri gibi sanıyor. Babamla zaten bir ilacımın dozu artsa kavga edeceğiz neredeyse (geçmişte yaşadık böyle bir şey). Tamamen irade meselesi sanıyor. Doktor ailenden biri bilsin dedi ben de birine söyledim mecburen ama o da saklayamaz bence, ilaca başlarsak başladığımı söyler miyim bilmiyorum. Saklamamın sebebi onların tutumlarının beni kötü etkilemesi. Hatta babam lityuma başladım diye beni suçlayacak noktaya bile gelebilir.
Son düzenleme:
çok teşekkür ederim 
Şifalı, güzel günler dilerim.
size hicbirsey yapamaz. Sen gerekeni zaten yapıyorsun, önünde çok güzel yılların var herşey güzel olacak.
spor insanı çok motive ediyor. Hazırlanırız tabi çok fırsatlar var önümüzde. Sınavlara hazırlanır, kilolar alır veririz. Çok güzel günlerimiz olacak tüm bu kaosun acısını çıkaracağız, güçlü insanlarız biz. Ben daha iyiyim, tıpkı yakında sizin de olacağınız gibi. Ben de teşekkür ederim sizin güzel dilekleriniz için. Ne zaman isterseniz yazın. Bir gün buraya ne kadar iyi olduğunuzu yazacağınızı biliyorum ve o satırları okumak için sabırsızlanıyorum 
