İkinci kez lityuma başlıyorum, her şey tekrar başladı

Aileni çok sallama. Benimkiler de bipoların ne olduğunu bile bilmiyorlar. Sorsan sess ne hastasıdır diye cevap verebileceklerini sanmam. Ben artık ümidi kestim onlardan, bir tek hastayım diyorum o kadar.

Önemli olan bizim bilinçli olmamız ve kendimizi tanımamız. Sende de o içgörü var.

Bana da 3 sene önce teşhis kondu. Ne güzel iki ilaçla gidiyorken, bu sonbaharda bir atak yaşadım, 6 aydır hala çıkamadım depresyondan. Ve kullandığım ilaç sayısı 6 ya çıktı

Lityum a da 3 ay önce başladım. Bana çok büyük yan etkileri olmadı. Her seferinde aynı etkileri yaşamayabilirsin. İlk zaman almışsın daha yeniyken, şu anda vücudun bu tür ilaçlara çok daha alışkın.

Kilona dikkat etmen çok güzel bir şey bu hastalıkta. Ama baştan bildiğin için önlemlerini alabilirsin, yiyeceklerini sınırlandırmak, her gün belli bir miktar su içmek ve günlük yürüyüş yapmak gibi.

Ben de şahsen abidik gubidik yan etkiler yaşıyorum mütemadiyen hasta olmayan biri yalnızca birini Yaşasa koşarak hastaneye gider. Hiç anlatıp canını sıkmıyayım. ama iyi olmanın yanında kafaya takmıyorum canım ya. Lityum da eski ama çok etkili bir ilaç. Kötü değil, iyi zamanların başlangıcı olsun inşallah.

Ben ilk aylarımda kilo aldım çok, antipsikotikle. Lityum hiç kilo aldırmadı bana. Aldığım kilolar İçin de Ramazan dan sonra büyük bir mücadeleye gireceğim inşallah. O kadar çok kilo var vermem gereken ama onlar da moralimi bozamaz.

Bak depresyondayken bunları yazıyorum. İlk zamanlarda apansız yakalanırdım depresyona. Şimdi daha ayak seslerinden tanıyıp önlem alabiliyoruz. Kendimize dışarıdan bakabiliyoruz. Sen de ben de tecrübe etmişiz bunu.

Biz yalnızca bu hastalıkla mücadele ettiğimiz için bile çok güçlüyüz. Bazen emekleyerek gidiyoruz herkesin yürüdüğü yolları. Ama yerden o kadarcık kalkabilmek için bile ne kadar büyük bir çaba gerekiyor, Allah biliyor. Ve her düşüşten sonra, tekrar kalkıyoruz. O yüzden moralini bozma, zorluklarıyla beraber şifası da olan bir hastalığımız var bizim de.

Benim görümcem de bipolar. Hastaneye yatış öncesinde biraz gözlemleyerek yatıp yatmayacağını az çok öngörebiliyoruz.

Öncelikle hafiften tepkileri belli belirsiz değişmeye başlıyor. Her gün biraz daha anormal davranmaya başlıyor. Genelde sonbaharda oluyor ama ilkbahar daha rahat geçiyor.

Ilerledikçe tamamen kontrolden çıkıyor. Zaptedilmez şekilde saldırgan olabiliyor. Ya da bağırarak şarkı söyleyebilir kalkıp oynayabilir.

Bu raddeye geldiği zaman devlet hastanesinde kontrollerini yapan doktor hemen ruh hastalıkları hastanesine gönderiyor. Orda 10 15 gün yatınca gayet normal olarak taburcu oluyor.

Bu raddeye gelmesi icin bazi sebepleri var ama. Mesela bi keresinde kızı işten atılmıştı. Bi keresinde de ilaclar karacigerine zarar verdiği icin değiştirilmişti. Yeni ilaçlara başladıktan cok kisa süre sonra davranışları degismisti. Haftasonunu geçirip öyle gidelim doktora diyene kadar kontrolden çıkmıştı.

Şimdi sizin konunuzu okuyunca akli başında bilinçli bir insanin konusunu okudugumu fark ettim. Gayet iyisiniz bence. Tabiki bazi zorluklari olacak ama siz bu kadar dikkatli olduktan sonra kolay kolay yatışınız olmaz.

Bence kendinizi yıpratmayın yalandan yere. Size gelene kadar yatması gereken çok insan var bu ülkede.

sess_s .!.:

Aileni çok sallama. Benimkiler de bipoların ne olduğunu bile bilmiyorlar. Sorsan sess ne hastasıdır diye cevap verebileceklerini sanmam. Ben artık ümidi kestim onlardan, bir tek hastayım diyorum o kadar.

Önemli olan bizim bilinçli olmamız ve kendimizi tanımamız. Sende de o içgörü var.

Bana da 3 sene önce teşhis kondu. Ne güzel iki ilaçla gidiyorken, bu sonbaharda bir atak yaşadım, 6 aydır hala çıkamadım depresyondan. Ve kullandığım ilaç sayısı 6 ya çıktı

Lityum a da 3 ay önce başladım. Bana çok büyük yan etkileri olmadı. Her seferinde aynı etkileri yaşamayabilirsin. İlk zaman almışsın daha yeniyken, şu anda vücudun bu tür ilaçlara çok daha alışkın.

Kilona dikkat etmen çok güzel bir şey bu hastalıkta. Ama baştan bildiğin için önlemlerini alabilirsin, yiyeceklerini sınırlandırmak, her gün belli bir miktar su içmek ve günlük yürüyüş yapmak gibi.

Ben de şahsen abidik gubidik yan etkiler yaşıyorum mütemadiyen hasta olmayan biri yalnızca birini Yaşasa koşarak hastaneye gider. Hiç anlatıp canını sıkmıyayım. ama iyi olmanın yanında kafaya takmıyorum canım ya. Lityum da eski ama çok etkili bir ilaç. Kötü değil, iyi zamanların başlangıcı olsun inşallah.

Ben ilk aylarımda kilo aldım çok, antipsikotikle. Lityum hiç kilo aldırmadı bana. Aldığım kilolar İçin de Ramazan dan sonra büyük bir mücadeleye gireceğim inşallah. O kadar çok kilo var vermem gereken ama onlar da moralimi bozamaz.

Bak depresyondayken bunları yazıyorum. İlk zamanlarda apansız yakalanırdım depresyona. Şimdi daha ayak seslerinden tanıyıp önlem alabiliyoruz. Kendimize dışarıdan bakabiliyoruz. Sen de ben de tecrübe etmişiz bunu.

Biz yalnızca bu hastalıkla mücadele ettiğimiz için bile çok güçlüyüz. Bazen emekleyerek gidiyoruz herkesin yürüdüğü yolları. Ama yerden o kadarcık kalkabilmek için bile ne kadar büyük bir çaba gerekiyor, Allah biliyor. Ve her düşüşten sonra, tekrar kalkıyoruz. O yüzden moralini bozma, zorluklarıyla beraber şifası da olan bir hastalığımız var bizim de.

Genişletmek için tıkla...

Ne kadar güzel ifade etmişsiniz. Çok geçmiş olsun, umarım en kısa zamanda atlatırsınız. Bu azminiz oldukça kilonuzu da rahatça verebileceğinize eminim. Ben de sınav stresiyle ve hastalıkla beraber kilo aldım biraz, geçen sene çok vermiştim şimdi dört beş kilo aldım. Vermeye çalışıyorum ama çok zorlanıyorum. Diyetisyene gideceğim tekrardan. Umarım ikimiz de veririz :)

Aileler sanırım kondurmak istemiyorlar. Amcamın kızı var, ne hastası bilmiyorum ama bazen alevlenme dönemlerinde ciddi halüsinasyonlar görüyor, uzun zamandır da depresyonda. Psikotik depresyon gibi bir durumu var sanırım. Kullandığı ilaçları da gördüm ağır ilaçlar. Gerçi o kız bazı kötü olaylar yaşadı, aile baskısı da eklenince o hale geldi ama sonuçta hasta. O kıza üzülüyorlar mesela. O kız için "abartıyor, istese düzelir, hasta değil" demiyorlar. "Yazık çocuğa, neler yaşadı" diyorlar. Ama kendi kızları o kadar ilaç kullandığı, bir ay hastanede yattığı, iki kez kendini öldürmeyi denediği hatta halüsinasyon gördüğü halde hala dönemsel bir depresyon, kendi kendime uydurduğum bir şey, sırf kafama çok taktığım için ortaya çıkan, tamamen kendi irademle yönetebileceğim, ortaya çıkmasına kendim sebep olduğum, çok basit bir şey sanıyorlar. Hala anlatamadım ne olduğunu. Babama bipolarım bile diyemedim, doktorlar söyledi ama hala pek inanmıyor, adam ilaçları bırakacağım günü bekliyor. Bir iki aya ilaçları keseceğiz gibi bir algısı var. Lityuma başlama ihtimalim olduğundan bile haberi yok. Annem zaten ayrı bir dünya, benim durumumu gündelik, herkesin yaşadığı ruh hali değişimleri sanıyor, hatta doktorlar yaşımdan dolayı ilk başta emin olamadıkları için hala tanı net değil sanıyor. Herkes bunu yaşıyor sanıyor. Bende de hata var, ağzımı açıp "anne herkes o ruh hali değişimleri yüzünden koluna faça atıyor mu, kendini öldürmeye çalışıyor mu, krizler geçiriyor mu" diyemiyorum, keşke diyebilsem. Yine de o nispeten babamdan daha iyi anlıyor, kendimi anormal hissetmeyeyim diye normalize ediyor da olabilir. Ama yine de tam manasıyla kabullenemiyorlar sanki kanser olduk

Evet artık çok iyi gözlemliyorum, hatta şöyle söyleyeyim ilk başta doktora gitme talebinde bulunan da bendim. Bir anormallik olduğunu anlamıştım hatta bipolar olma ihtimalim aklıma gelmişti. O zamanlar çok iyi bilmiyordum ama yine de yardım isteyebiliyordum en azından. Gerçek olmayan görüntüler gördüğüm, sesler duyduğum olmuştu ve onları da kendim fark etmiştim. Bunlar bana çok avantaj sağladı. Hastanede yatarken çok kolay tanı kondu bu sayede. Doktorum artık kötü olduğum günlerde ona sormadan ilacımı arttırmama bile izin veriyorher belirtiyi gözlemleyebiliyorum, direkt doktoruma yazıyorum ama işin kötüsü bunları fark etsem bile hiçbir şekilde engel olamıyorum. Bana garip gelen şey bu. Her şeyin bu kadar farkında olup nasıl engel olamıyorum aklım almıyor. Mani geçireceğimi fark ediyorum mesela, ama o andaki hareketlerimi, o bağıra bağıra gülmeleri, yerinde duramama hallerini asla engelleyemiyorum en iyi ihtimalle ortamdan uzaklaşıp sakin bir yere gidiyorum kimse beni o halde görmesin diye. Ya da kendime zarar vereceğim zaman tamamen dürtüyle yapıyorum. Sanki yapmak zorundaymışım gibi. Fark edip hiçbir şey yapamamak çok kötü. En iyi siz anlarsınız diye düşünüyorum. Doktorum bunun normal olduğunu, o ataklardaki davranışları benim zaten engellememin mümkün olmadığını, ancak ilaçla düzeleceğini söylüyor ama yine de çok anlamsız geliyor bana. Ama yine de içgörümüz olması güzel bir şey sanırım, birçok psikolojik hastalıkta en sıkıntı yaratan şey içgörü olmaması. Hastanede gördüm böyle insanlar.

Bir taraftan da doktorumdan haber bekliyorum. Haftaya karar vereceğiz demişti. Bir haftadır nasıl olduğumu falan yazdım, mesaj attım, bakalım ne diyecek.

Çok çok uzun yazdım farkındayım, çok özür dilerim lütfen kusuruma bakmayın. Özellikle benimle aynı durumdaki insanlar görünce, beni anlayan birileri olunca anlatıyorum böyle. Birbirimizi anlıyoruz diye. Umarım çok iyi olursunuz, en kısa zamanda depresyondan kurtulursunuz. Çok güzel şeyler yazmışsınız, çok moral verdiniz. Çok teşekkür ederim desteğiniz için

Boleyn Kizi .!.:

Benim görümcem de bipolar. Hastaneye yatış öncesinde biraz gözlemleyerek yatıp yatmayacağını az çok öngörebiliyoruz.

Öncelikle hafiften tepkileri belli belirsiz değişmeye başlıyor. Her gün biraz daha anormal davranmaya başlıyor. Genelde sonbaharda oluyor ama ilkbahar daha rahat geçiyor.

Ilerledikçe tamamen kontrolden çıkıyor. Zaptedilmez şekilde saldırgan olabiliyor. Ya da bağırarak şarkı söyleyebilir kalkıp oynayabilir.

Bu raddeye geldiği zaman devlet hastanesinde kontrollerini yapan doktor hemen ruh hastalıkları hastanesine gönderiyor. Orda 10 15 gün yatınca gayet normal olarak taburcu oluyor.

Bu raddeye gelmesi icin bazi sebepleri var ama. Mesela bi keresinde kızı işten atılmıştı. Bi keresinde de ilaclar karacigerine zarar verdiği icin değiştirilmişti. Yeni ilaçlara başladıktan cok kisa süre sonra davranışları degismisti. Haftasonunu geçirip öyle gidelim doktora diyene kadar kontrolden çıkmıştı.

Şimdi sizin konunuzu okuyunca akli başında bilinçli bir insanin konusunu okudugumu fark ettim. Gayet iyisiniz bence. Tabiki bazi zorluklari olacak ama siz bu kadar dikkatli olduktan sonra kolay kolay yatışınız olmaz.

Bence kendinizi yıpratmayın yalandan yere. Size gelene kadar yatması gereken çok insan var bu ülkede.

Genişletmek için tıkla...

Çok geçmiş olsun görümcenize, çok üzüldüm. Benim çok şükür saldırganlık gibi durumlarım pek olmadı, saldırganlığım kendime dönüktü diyebilirim, tüm zararı hep kendime verdim :) görümcenizin hatta birçok hastanın durumunda aslında hızlı bir şekilde kötüleşme oluyor. Ben doktora ilk kez gittikten bir seneden biraz az bir süre sonra hastaneye yatacak hale gelmiştim, ilk gittiğim zaman da yatırmak istediler aslında ama yatmadım, bir de teşhis ve tedavi yanlıştı o zamanlar ama yine de doktora gitmesem muhtemelen daha hızlı kötülerdi. Kötülemeye başlayınca bir ay sürdü o hale gelmem. Şimdi yavaşça ilerliyor gibi, konuyu açtıktan sonra biraz daha hafifledi gibi ama ne zaman artacağı belli olmuyor. Ben o hale gelir diye korkuyorum, bir anda olur diye. İlk intihar girişimimi hiç planlamamıştım mesela, iyiydim, bir gün kalktım, annemle ufacık bir kavga ettik diye atak geçirip intihar etmeye çalıştım. Ama sorsanız son günlerde iyiydim, en fazla burada yazdığım kadar şeyler oluyordu, aklı başında gibiydim. Birden öyle oldu. Ondan dolayı korkuyorum. Ama sizin anlattıklarınızı okuyunca şükrettim açıkçası. Teşekkür ederim

Çok şiddetli intihar dürtüsü geliyor doktoruma ulaşamıyorum arıyorum hastanede yok kendimi kapattım bir yere skainleşmeye çalışıyorum kendime bir şey yapmamak için kapattım kendimi kaç saattir böyleyim ellerimi yolup duruyorum kıpkırmızı oldu hep acıyo çatı var yukarıda oraya çıkmamak için zor duruyorum Bi tarafım çık at kendini kurtul diyo ama gerçek değil o ben ölmek istemiyorum kapattım kendimi bir odaya okulda, doktoruma da ulaşamıyorum lityum başlasa da kurtulsam Allah kahretsin şunu yaşamaktansa bin tane tedavi alırım yeter ki geçsin artık bıktım sadece sakinleyim diye yazıyorum özr dilerm

zehyz .!.:

Çok şiddetli intihar dürtüsü geliyor doktoruma ulaşamıyorum arıyorum hastanede yok kendimi kapattım bir yere skainleşmeye çalışıyorum kendime bir şey yapmamak için kapattım kendimi kaç saattir böyleyim ellerimi yolup duruyorum kıpkırmızı oldu hep acıyo çatı var yukarıda oraya çıkmamak için zor duruyorum Bi tarafım çık at kendini kurtul diyo ama gerçek değil o ben ölmek istemiyorum kapattım kendimi bir odaya okulda, doktoruma da ulaşamıyorum lityum başlasa da kurtulsam Allah kahretsin şunu yaşamaktansa bin tane tedavi alırım yeter ki geçsin artık bıktım sadece sakinleyim diye yazıyorum özr dilerm

Genişletmek için tıkla...

Canım, tabi ki bu sen değilsin. Yakında ailen ya da arkadaşların varsa onların yanına git. Yurt yöneticisi ya da görevlisi varsa, onun. Yanına, Ya da en yakındaki hastaneye git, intihar riskin olduğunu söyle, seni gözetim altında tutmak zorundalar.

En kısa zamanda da Ful tedaviye başla hiç korkmadan. Ben de depresyonda aynı şeyi yaşıyorum. Bunu yaşayacağıma kırk kere tedavi olurum diyorum yan etkileri çok sallamadan.

Merhaba, konuyu çok geç gördüm, nasılsıniz şu an ? Umarım daha iyisinizdir, merak ettim sizi...

zehyz .!.:

Çok şiddetli intihar dürtüsü geliyor doktoruma ulaşamıyorum arıyorum hastanede yok kendimi kapattım bir yere skainleşmeye çalışıyorum kendime bir şey yapmamak için kapattım kendimi kaç saattir böyleyim ellerimi yolup duruyorum kıpkırmızı oldu hep acıyo çatı var yukarıda oraya çıkmamak için zor duruyorum Bi tarafım çık at kendini kurtul diyo ama gerçek değil o ben ölmek istemiyorum kapattım kendimi bir odaya okulda, doktoruma da ulaşamıyorum lityum başlasa da kurtulsam Allah kahretsin şunu yaşamaktansa bin tane tedavi alırım yeter ki geçsin artık bıktım sadece sakinleyim diye yazıyorum özr dilerm

Genişletmek için tıkla...

Tedavinizi hiç aksatmayın her şey yoluna girecek düzelecek. Bilinciniz yerinde kendinize zarar vermek istemiyorsunuz bu güzel bir şey. Umarım doktorunuza ulaşabilmişsinizdir. Merak ettim son durumunuz nasıl. Keşke elimizden bişey gelse yardımcı olabilsek. Çok dua edeceğim sizin için. İnsanın bedeni nasıl hastalanıyorsa ruhu da dönemsel olarak hastalanıyor ama geçiyor. Tedaviyi aksatmadığınız sürece ben çok iyi olacağınıza inanıyorum kendinize olan inancınızı hiç yitirmeyin

Zehys, müsait olunca bir ses ver lütfen. Merak ettik seni.