İkinci çocuk

Merhabalar..ben 31 yaşında 1 çocuk annesiyim oğlum 3.5 yaşında.İkinci çocuk fikri bana hem çok uzak geliyor hemde içimde biryerlerde çok istediğime dair bir his var.Sıkıntım şu ki eşim çok ilgisiz bir adam.çocuk bakımı vs hiçbirşeyle ilgilenmez tüm yük benim üstümde.Tabiki baba olarak evladını çok seviyor ama bu iyi bir baba olduğunu göstermez çok eksikleri var.Çalışan bir anneyim ve çok zorlanıyorum hiçbirşeye yetişemiyorum.Eşim yardımcı olmadığı için ikinci çocuk olursa ikisine birden nasıl yetişicem diye düşünüp duruyorum.Oğluma annem bakıyor ve ikincisi içinde beni zorluyor.Şimdi ikinci çocuk için eşimde zorluyo tabi bende bana hiçbir konuda destek olmadığı için ikinci çocuk fikrine sıcak bakmıyorum.Bi yandan da çocuğumun bir kardeşi olmasını tek kalmamasını istiyorum.Eşimin desteği olmadığı için oğlumu kardeşsiz bırakmak sizce doğrumu?
Fikirlerinize çok ihtiyacım var yardımcı olursanız çok sevinirim.

Bence mutlaka kardeş olmalı yaş farkı da şu an için olsa iyi olacak gibi ama eş desteği olmadığında bir de çalışan anne olunca çok zor.annelik işte her türlü fedakarlık gerektiriyor yardım etmeyeceğini bilsen bile çocuğunu düşünüyorsun.
Madem eşin ikinci çocuğu istiyor o zaman biraz çocuğuna zaman ayırıp ilgilensin "ben çok yoruluyorum göze alamıyorum çok istiyorsan madem gerçekten ilgilen bana da yansıt bunu sende değişiklik görürsem ikinciyi ben de isterim" de

Bence mutlaka kardeş olmalı yaş farkı da şu an için olsa iyi olacak gibi ama eş desteği olmadığında bir de çalışan anne olunca çok zor.annelik işte her türlü fedakarlık gerektiriyor yardım etmeyeceğini bilsen bile çocuğunu düşünüyorsun.
Madem eşin ikinci çocuğu istiyor o zaman biraz çocuğuna zaman ayırıp ilgilensin "ben çok yoruluyorum göze alamıyorum çok istiyorsan madem gerçekten ilgilen bana da yansıt bunu sende değişiklik görürsem ikinciyi ben de isterim" de[/QUOTE]


Bian herşeyi boşver çocuğum için yalnız kalmaması için olsun diyorum..eşim nasıl istiyorsa öyle olsun....diğer taraftanda gerçekten gözüm korkuyor başedebilirmiyim diye...
zaten eşime o konuşmayı hep yapıyorum ama hiç umudum yok

Bence kendinizi asla hazir hissetmeden dusunmeyin. Yas farki az olsun diyenlere de inanmayin. Her cocuk farkli. Cocuklari cok severim ama oglum dogduktan sonra kimsenin bebegini sevemyrm o kadar doymusum ki. Dogdugundan beri ozbakimi cok zordu cok agladi cok kustu yalnz baktim bir sure esim sehr disinda calisyordu.
Asiri hareketli surekli kosan, saldran, heryere kacan bir oglum var allah bagislasin. Ama her goren aciyordu bana. 22 kilo aldim ve aninda vermiatim yorgunluktan.

Ne zaman krese basladi (ilk aylar cok zorladi ) bir yil icinde oyle bir degiati ki. Ogretmenin de ozvrisiyle daha sakin, uyumlu, cevresine saygi duyan bir cocuk oldu. Ve ben ikinciyi dusunmeye basladim. Su an hamileyim 5 yas fark olacak nasipse. Ama keisnlikle oglum ve ben haziriz. Yani kendinize eziyet edecekseniz hayati erteleyin inanin 1 yil sonra fikriniz degisir daha kararli olursunuz. Ne isteyip ne istemediginize. Zaten kardessz olmasina kiyamazsaniz.