Bir yerde okumuştum, çocukların ağlamasını engellemek doğru değilmiş.
Ağlıyorsa "tamam ağlayabilirsin, ama lütfen şuraya oturur musun? Ağlaman bitince konuşabiliriz" şeklinde davranmak gerekiyormuş.
Ben oğlum ağladığında aynı bunu yapıyorum.
"Tamam ağlamak istersen ağlayabilirsin, fakat odana/koltuğa geçer misin lütfen" diye.
Bazen alıp koyuyorum yatağının üzerine veya koltuğun üzerine, "burada ağlayabilirsin" diyorum.
Ama hiddetle değil, sakin bir ses ile sinirlenmeden yapıyorum...
Bir kaç dakika sonra ağlaması geçiyor zaten.
Ben de elimden geldiğince onun yaptığı taşkınlıklara umarsız olmaya çalışıyorum.
Her çocuk yetiştirenin tavsiyesi bu yönde.
Ne kadar umarsız kalınırsa o kadar sakin davranmaya başlıyorlarmış.
Çünkü yaptıklarının bir tepki alamadığını görünce, bırakıyorlarmış o huyu.
Ama gel gelelim bazen de umarsız kalınamıyor.
Hakikaten zor ya...
Benim bir de 2. yolda... Herşeyi sil baştan yaşamak..
Bazen düşüncesi bunaltıyor beni...
Allah yardım etsin inşallah...