İki yaş sendromu böyle bir şey mi =(

Ben kendimce, cocuğumun dilince bazı yöntemler geliştirdim.

-Çılgınlar gibi ağlıyorsa ve nedenini öğrenemediysem; ağla annecim, bu evde ağlamak serbest, sakinleştiğinde söyle sarılalım.
-Saçmasapan kıyafetler giymek istiyorsa; kıyafet secimine ben karar veririm sen değil diyorum :) Sert bir tonla.
-Yerlere yatıp ağlıyorsa; onu orda sakinleştirmek yerine kucaklayıp arabaya götürüp sakinleşmesini bekliyorum.
-Sırf sussun, mızmızlanmasın diye her istediğini yapmıyorum.
-Dik ve net duruyorum. Ses tonumu hep aynı kıvamda tutmaya gayret gösteriyorum.
-Kriz anları gectiğinde sarılıp durumu değerlendiriyorum.
-Anlasın anlamasın doğduğundan beri ona hic "cocuktur anlamaz" muamelesi yapmıyorum. Hep konusuyorum. Uzun uzun anlatıyorum :)

ben dili kullanın. Göz hizasında iletişim kurun. Asla zorlamayın. Konuşmasına fırsat verin. Örneğin;

Su mu istiyorsun değil, suyu büyük bardakta mı küçük bardakta mı istersin?

Ceket giymezsen üşür hasta olursun değil, ceketini giymezsen çok üzülürm hasta olursan çok üzülürm.

pantolon giymek istemiyorm dediğinde pantolon giymek istemiyorsun seni anlıyorum ama neden giymek istemediğini merak ediyorum.

Gibi gibi. Çocuklarla etkili iletişim konulu sunum yapmıştım zamanında. Mükemmel bi konu ve iletişim sihir gibi bi şey

Ayrıca bırakın ceketin altına pijama giysin ve ne kadar saçma olduğunu kendi deneyimlisin. Ağlamayın. Paniklemeyin.

Benimde kızım var 4 yaşında,bizde yaşadık benzerlerini. Bebek arabasına bindirir markete giderdim,yarı yolda başlardı ağlamaya,bir kolumda kızım bir elimle arabayı iterek eve dönerdim. Arabaya binmedi tam 1 sene,ben araba kullanmadım,slinge koydum yürüdüm heryere. Tatile gittik eşimle oturup aynı anda yemek yemedik 1 hafta,ben yerken o oyaladı,o yerken ben. Kahvaltıya giderdik ne yedim ne içtim anlamazdım otur kalk yapmaktan hatta O dönem etraftaki çocuklara bakardım uslu uslu bebek arabasinda oturup denizi seyreden bebekler vardı,benim minnoş kucakta gezdirilmek isterken.
Bunun gibi bir dolu şey sayabilirim. Biz taviz verip aman ağlamasın dedikçe sınırımızı zorlar hale geliyordu herşey. Bir kiş günü buz gibi havada dışarı çıkıp gezmek isteyen ama asla araba koltuğuna oturmayan kızımla (18 ay civariydı o zaman)cebelleştim. Arabaya gittim koltuğuna koydum ağladı eve girdim ve anlattım hava soğuk yürüyemeyiz,koltuğunda oturacaksan gidelim,3-4 defa gittik geldik arabaya,sonunda oturdu keyifli keyifli gittik gezdik geldik. Benim için milat oldu bu. Kararlı oldum,konuştum anlattım,ağladı başka odaya geçtim eğilip gözlerine bakıp"sakinleşince konuşalim,ağlayarak çözemeyiz"dedim ve şu an çözdük diyebilirim. Asla ağlayarak bana birşey yaptıramayacağını biliyor. Alttan almıyorum,bağırıp çağırmıyorum. Ağladığın için anlamıyorum ne söylediğini lütfen sakinleş konuşalim diyorum,hiç üzerine düşmüyorum. Ayda alemde bir oluyor artık bu ağlama krizleri,yok denecek kadar az yani.
Sizede tavsiyem,konuşun. Atıyorum kahvaltıya mı gittiniz,yemiyor mu,kalkmak mı istiyor. Ben şu an kahvaltı yapıyorum,kahvaltım bitince gidebiliriz beraber,istersen sende ye vs diyerek. Giyinmek mi istemiyor,zorla giydirmeyin"tamam giyinmiyorsan dışarı çıkmayalım,evde oturalım"deyin,evdede çizgi film açmayın o ara sıkılsın,kendi gelecek gidelim diye. İnatlaşır gibi değil ama kararlı olduğunuzu bilsin. Gerekirse 1-2 çıkmayın dışarı,anlasın ciddiyetinizi. Ben yaptım bunu,bizdede ciddi sorundu bu giyinme mevzusu,şimdi dışarı çıkılacaksa benden önce gidiyor giyinmeye. Ne kadar kararlı ve sakin olursanız o kadar işe yarıyor emin olun.
Sağlıkla büyütün bebeğinizi.

heramora .!.:

ben dili kullanın. Göz hizasında iletişim kurun. Asla zorlamayın. Konuşmasına fırsat verin. Örneğin;

Su mu istiyorsun değil, suyu büyük bardakta mı küçük bardakta mı istersin?

Ceket giymezsen üşür hasta olursun değil, ceketini giymezsen çok üzülürm hasta olursan çok üzülürm.

pantolon giymek istemiyorm dediğinde pantolon giymek istemiyorsun seni anlıyorum ama neden giymek istemediğini merak ediyorum.

Gibi gibi. Çocuklarla etkili iletişim konulu sunum yapmıştım zamanında. Mükemmel bi konu ve iletişim sihir gibi bi şey

Genişletmek için tıkla...

Öyle ağlıyor ki nefessiz kalıp öksürüyor konuşuyorum ama duymuyor ki =) dün hadi ağlatmayayım dedim sabah uyanınca başladım tam bir buçuk saat sonra çorap giydirebildim. O da tv açarak. Bu gece çıkarmadım çorabını sabah aynı şeyi yaşamayalım diye resmen.
Pijamaya takılmıyorum artık dudağı kanadıktan sonra vazgeçtim ama ceket ve ayakkabıda taviz veremeyiz ki.
İletişim kurmaya çalışıyorum konuşuyorum sürekli konuşuyorum ama istemediği bir şeyse ı ıııı diyor hep. Öyle işte =)

Betul56 .!.:

Öyle ağlıyor ki nefessiz kalıp öksürüyor konuşuyorum ama duymuyor ki =) dün hadi ağlatmayayım dedim sabah uyanınca başladım tam bir buçuk saat sonra çorap giydirebildim. O da tv açarak. Bu gece çıkarmadım çorabını sabah aynı şeyi yaşamayalım diye resmen.
Pijamaya takılmıyorum artık dudağı kanadıktan sonra vazgeçtim ama ceket ve ayakkabıda taviz veremeyiz ki.
İletişim kurmaya çalışıyorum konuşuyorum sürekli konuşuyorum ama istemediği bir şeyse ı ıııı diyor hep. Öyle işte =)

Genişletmek için tıkla...

hasta olsa ve hastalanmaması için sıkı giyinmesi gerektiğini tek başına öğrense tecrübe etse, olmaz mı?

choccywhoccydoodah .!.:

Benimde kızım var 4 yaşında,bizde yaşadık benzerlerini. Bebek arabasına bindirir markete giderdim,yarı yolda başlardı ağlamaya,bir kolumda kızım bir elimle arabayı iterek eve dönerdim. Arabaya binmedi tam 1 sene,ben araba kullanmadım,slinge koydum yürüdüm heryere. Tatile gittik eşimle oturup aynı anda yemek yemedik 1 hafta,ben yerken o oyaladı,o yerken ben. Kahvaltıya giderdik ne yedim ne içtim anlamazdım otur kalk yapmaktan hatta O dönem etraftaki çocuklara bakardım uslu uslu bebek arabasinda oturup denizi seyreden bebekler vardı,benim minnoş kucakta gezdirilmek isterken.
Bunun gibi bir dolu şey sayabilirim. Biz taviz verip aman ağlamasın dedikçe sınırımızı zorlar hale geliyordu herşey. Bir kiş günü buz gibi havada dışarı çıkıp gezmek isteyen ama asla araba koltuğuna oturmayan kızımla (18 ay civariydı o zaman)cebelleştim. Arabaya gittim koltuğuna koydum ağladı eve girdim ve anlattım hava soğuk yürüyemeyiz,koltuğunda oturacaksan gidelim,3-4 defa gittik geldik arabaya,sonunda oturdu keyifli keyifli gittik gezdik geldik. Benim için milat oldu bu. Kararlı oldum,konuştum anlattım,ağladı başka odaya geçtim eğilip gözlerine bakıp"sakinleşince konuşalim,ağlayarak çözemeyiz"dedim ve şu an çözdük diyebilirim. Asla ağlayarak bana birşey yaptıramayacağını biliyor. Alttan almıyorum,bağırıp çağırmıyorum. Ağladığın için anlamıyorum ne söylediğini lütfen sakinleş konuşalim diyorum,hiç üzerine düşmüyorum. Ayda alemde bir oluyor artık bu ağlama krizleri,yok denecek kadar az yani.
Sizede tavsiyem,konuşun. Atıyorum kahvaltıya mı gittiniz,yemiyor mu,kalkmak mı istiyor. Ben şu an kahvaltı yapıyorum,kahvaltım bitince gidebiliriz beraber,istersen sende ye vs diyerek. Giyinmek mi istemiyor,zorla giydirmeyin"tamam giyinmiyorsan dışarı çıkmayalım,evde oturalım"deyin,evdede çizgi film açmayın o ara sıkılsın,kendi gelecek gidelim diye. İnatlaşır gibi değil ama kararlı olduğunuzu bilsin. Gerekirse 1-2 çıkmayın dışarı,anlasın ciddiyetinizi. Ben yaptım bunu,bizdede ciddi sorundu bu giyinme mevzusu,şimdi dışarı çıkılacaksa benden önce gidiyor giyinmeye. Ne kadar kararlı ve sakin olursanız o kadar işe yarıyor emin olun.
Sağlıkla büyütün bebeğinizi.

Genişletmek için tıkla...

Bu konuda ben de kararlıyım. Bir şeyi zaten yapacaksam ama ağlıyorsa yapmıyorum ki ağladığı için olduğunu sanmasın. Ağlıyor diye hayır dediğim şeye de hiç evet demedim sonradan. Ama ağlamaktan vazgeçmiyor=)
Şimdi böyle anlatıyorum diye kendimi kötü hissettim ama amacım çözüm aramak. Sanırım çözüm de sabretmek.

heramora .!.:

hasta olsa ve hastalanmaması için sıkı giyinmesi gerektiğini tek başına öğrense tecrübe etse, olmaz mı?

Genişletmek için tıkla...

Neden sonuç ilişkisi kurması için çok erken ama. Üç beş ay sonra belki ama şuan basit cümleleri anlıyor.

Betul56 .!.:

Bu konuda ben de kararlıyım. Bir şeyi zaten yapacaksam ama ağlıyorsa yapmıyorum ki ağladığı için olduğunu sanmasın. Ağlıyor diye hayır dediğim şeye de hiç evet demedim sonradan. Ama ağlamaktan vazgeçmiyor=)
Şimdi böyle anlatıyorum diye kendimi kötü hissettim ama amacım çözüm aramak. Sanırım çözüm de sabretmek.

Genişletmek için tıkla...

Valla hiç kötü hissetmeyin. Canı yanmıyorsa,bir sıkıntısı yoksa ağlayabilir. Biz ne kadar aman ağlamasın deyip alttan alırsak o kadar artıyor bu tavırlar. Zaafımızı çok güzel kullanıyorlar. Sabırlı ve kararlı olun yeter. Siz sakin kalıp,her dediğini yapmadıkça mecbur vazgeçecek.

orantisizempatik .!.:

Ben kendimce, cocuğumun dilince bazı yöntemler geliştirdim.

-Çılgınlar gibi ağlıyorsa ve nedenini öğrenemediysem; ağla annecim, bu evde ağlamak serbest, sakinleştiğinde söyle sarılalım.
-Saçmasapan kıyafetler giymek istiyorsa; kıyafet secimine ben karar veririm sen değil diyorum :) Sert bir tonla.
-Yerlere yatıp ağlıyorsa; onu orda sakinleştirmek yerine kucaklayıp arabaya götürüp sakinleşmesini bekliyorum.
-Sırf sussun, mızmızlanmasın diye her istediğini yapmıyorum.
-Dik ve net duruyorum. Ses tonumu hep aynı kıvamda tutmaya gayret gösteriyorum.
-Kriz anları gectiğinde sarılıp durumu değerlendiriyorum.
-Anlasın anlamasın doğduğundan beri ona hic "cocuktur anlamaz" muamelesi yapmıyorum. Hep konusuyorum. Uzun uzun anlatıyorum :)

Genişletmek için tıkla...

Kararlı duruyorum ben de ama ağlamaları devam ediyor. Az önce ağlaya ağlaya uyudu resmen. Bezini değiştirdim geri eşofmanını giymek istemedi çünkü. E ne yapayım ağlasa da giydirdim daha çok ağladı kucaklayıp sarıldım. Başka elimden bir şey gelmiyor =(
Ağlıyor diye yapılacaksa ya da yapılmayacaksa ondan taviz vermiyorum yani. İki hafta öncesine kadar bu kadar değildi ağlamaları, birden değişti. Hasta olmuştu onun da etkisi var sanırım. Annem diyor ki her hastalık huy değiştirir. Belki de böyle bir şey, geçici yani.

choccywhoccydoodah .!.:

Valla hiç kötü hissetmeyin. Canı yanmıyorsa,bir sıkıntısı yoksa ağlayabilir. Biz ne kadar aman ağlamasın deyip alttan alırsak o kadar artıyor bu tavırlar. Zaafımızı çok güzel kullanıyorlar. Sabırlı ve kararlı olun yeter. Siz sakin kalıp,her dediğini yapmadıkça mecbur vazgeçecek.

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle haklısınız. Biraz fazla alttan alıyoruz biz. Hayır dan evete dönmüyoruz ama unutması için sürekli başka şeyler sunuyoruz önüne. Yapamayacağını anlamasına fırsat tanımıyoruz her zaman sanırım. Tamam yapmıyor sonuç olarak ama yapmadığının her zaman farkında olmuyor çünkü başka şey görüp unutuyor.

Bizdede vurma huyu cikti özür dilerim bidaha vurmayacam diyor ama yapıyor ben genelde tepkisiz kalıyorum ama zor. 26 aylik oğlum anne çocuk oyun grubuna gidiyoruz iki defadır herşeyi istiyor yapılan etkinlikleri anlatmaya bile fırsat vermiyor sirayla yapılacak şeylerde ağlıyor eminim.ordaki ınsanalr da rahatsız oluyor ben sirayi bozmuyorum ama sussun diye öncelik taniniyor buda geçmiyor sanki

Betul56 .!.:

Kesinlikle haklısınız. Biraz fazla alttan alıyoruz biz. Hayır dan evete dönmüyoruz ama unutması için sürekli başka şeyler sunuyoruz önüne. Yapamayacağını anlamasına fırsat tanımıyoruz her zaman sanırım. Tamam yapmıyor sonuç olarak ama yapmadığının her zaman farkında olmuyor çünkü başka şey görüp unutuyor.

Genişletmek için tıkla...

İşte bazen sebepsiz oluyor o ağlamalar. Bende diyorum ki "yavrum ağlamak mı istiyorsun ağla,sakinleşince konuşalım"cidden bekliyorum sakinleşmesini,sonra soruyorum neden ağladın diye,oturup konuşuyorum neden hayır dediğimi,neden olmayacağını. Böyle böyle bitmiyor ama ciddi anlamda azalıyor. Bende yaptım o hatayı,beni idare eder hale getirdim. Yanlıştı döndüm ve toparladık. Sizde yapabilirsiniz. Bakın yemek konusu sorun oluyordu zaman zaman,özellikle bu yaz kahvaltı kabusum olmuştu. Kahvaltı yapmıyor,uyarıyorum sen bilirsin ama yemezsen öğlene kadar beklersin diye tamam diyordu ve inatla yemiyordu,tabi bir saat sonra kendi geliyordu açım diye,bende her defasında kendimi ikinci kez kahvaltı hazirlarken buluyordum. Bu böyle gitti bu yaz tatile gidene kadar. Yoldaydık oturduk kahvaltı yaptık biz eşimle,kızım yine yemem dedi,sen bilirsin ama başka yemek yok,yolda olacağız bence sende yemelisin dedim,ama dinletemedim. Neyse bindik arabaya 2 saat uyudu,uyandı başladı acıktım demeye ama öyle bir yerdeydik ki değil restorant,benzinlik bile yok yolda ama baya gittik o yolda ,kızımda ağlıyor,mızıldanıyor. Bende söyledim bak ben acıkmadım kahvaltımı yapmıştım çünkü,sende yeseydin şimdi acıkmazdın diye. Neyse bir yer bulduk oturduk,makarna istedi,ketçap istedi,ikiside geldi ,ketçap acıymış ,o acı sevmeyen çocuk oturdu o makarnayı yedi acı acı. Bir daha o oldu,şimdi kahvaltı yapılacaksa hepimizden önce yerleşiyor masaya. Mecbur kalınca,aç kalınca öyle bir yedi ki inanamadım.Kasıtlı yapmadım ama öyle bir denk geldi ki o olay,bizim süregelen kahvaltı sorununu kökten çözdü. Demekki doktorumuzun söylediği hiçbir çocuk açlıktan ölmez,yemiyorsa bir sonraki öğüne kadar verme,bak nasıl yiyecek ne bulursa olayı doğruymuş. Bu herşeyde geçerli. Biz çok taviz veriyoruz. Hatayıda kıyamamakla yapıyoruz. Bana ders oldu bu olay. Şimdi yemek yemezse aç kalırsın diyorum,mutfak kapandı herkes yemeğini yesin diyorum,oturuyor iyi kötü yiyor. Eskiden tekrar tekrar hazırlardım. Demekki doğru olanı yapmıyormuşum. Düzeni biz belirlemeliyiz,çocuklarımızda uymayı öğrenmeli. Okulda öğretmenleri peşinde tabakla koşmuyor/koşmayacak doğal olarak,biz yanlış alışkanlıklar kazandırıyoruz. Sakin olup,sakince kararımızı uygulayacağız,çocuklarimızda öğrenecek. Oturup konuşacağız,anlatacağız,tepki vermesede anlıyorlar emin olun.

Benim oglum da boyleydi 2 yas sonrasi. Hic ustune varmadim hatta evde bezle dolasti.
Disari cikarken kapinin disinda giydiriyordum. Cok elzem degilse cikmiyordum. Sonra birakti bu huyu. Inatlasmak her zaman cozum olmuyor.
Benimki otizmli oldugundan oyle konusarak cozebilecegim bi durum da degildi.