Oğlum iki yaşında. Son iki haftadır çok mutsuz, her şeye ağlıyor. Ve biz ne yapacağımızı şaşırıyoruz artık. Neredeyse her gün dışarı çıkıyoruz. Ama hazırlanıp evden çıkmamız yaklaşık bir saatimizi alıyor. Çünkü bir türlü giyinmeye ikna edemiyoruz. Dün babası kucağına aldı, ben pantolonunu giydirdim ama nasıl ağladı =( sonra ağlayarak koşturmaya başladı düştü dudağı kanadı =( oturdum ben de ağladım bundan sonra çıksın pijamayla umrumda değil yeter ki mutlu olsun. Ama sadece o değil ki. Ceket giymesin diyemem üşür. Ayakkabı giymesin diyemem. Yani bunları yaparken çok ağlıyor halbuki sadece onun için çıkıyoruz. Neyse dün kahvaltı yapalım dedik dışarıda. Oturur oturmaz denize doğru koşmaya başladı. Girmek istiyor ama nasıl ağlıyor anlatamam. Sipariş vermesek kalkıp döncez. Sırayla yaptık kahvaltıyı, sakinleşince biraz da vakit geçirip döndük artık. Dün sabahtan beri çıkmadık dışarı. Bugün hiç hazır değilim aynı şeyleri yaşamaya. Konuşmuyor bu arada henüz. Onun huzursuzluğu da var muhtemelen üzerinde. Ama ben ne yapacağımı şaşırdım bu ara, ağladıkça pepe açıyorum. Çok yanlış biliyorum ama en azından ağlaması da huy olarak kalmasın diyorum. Bu arada sütten kesmeye çalışıyorum. Sadece gündüz ve gece uykuya geçerken emziriyorum ve bir de gece uyandıkça. Bunun etkisi desem azaltma olayını son bir haftadır yapıyorum. Nedenini ve çözümünü bilmiyorum.
Son olarak tabiki mutlu olduğu, kıkır kıkır güldüğü anlar oluyor yani ağrı vs yok çok şükür.
Ben ne yapabilirim sizce?
Son olarak tabiki mutlu olduğu, kıkır kıkır güldüğü anlar oluyor yani ağrı vs yok çok şükür.
Ben ne yapabilirim sizce?
Herşeye ama herşeye sinirleniyor ve kafasını duvarlara yada yere vuruyor.Birçok doktora götürüldü 2 yaş sendromu dediler.Bu davranışları yaparken ilgilenmeyin dediler.Ama görseniz alnı devamlı çürükler içinde, insan kıyamıyor.Bir ara düzeldi başını vurmamaya başladı ama sonrasında yine başladı kafasını duvarlara vurmaya. hatta dahada abarttı artık hem kafayı vuruyor hemde kendi kendine çok şiddetli tokatlar atıyor 
