İki çocuklu hayatım.

renksizgokkusagi .!.:

Biri 5 yaşında diğeri 3 aylık iki evladım var. Şükürler olsun. Erken bir yaşta evlilik yaptım severek ve de isteyerek. Kızıma da cahillikle fakat kesinlikle kalpten isteyerek hamile kaldım. O doğduğunda daha 18'dim hiçbirşey bilmiyordum. Büyüttüm kuzumu. Bir dolu hata yaparak.. Bazen hırpaladım onu.. Sinirlenip küfrettim.. Ağlattım.. Hatta bana "seni sevmiyorum" dediği anlar bile oldu. Ama zamanla düzelttim hatalarımı. Silinmeyecek bir yanlış yapmadım. Canım kızımdı o benim. Hem hata yapacaktım elbette. Hata insanlar içindi ve ben 18 yaşında anneliğe merhaba demiş genç cahil ve acemi bir 'insan'dım. Mükemmel değildim. Hala da değilim. Kimse değil. Antidepresanlar kullandım. Eşim; kızım 1 yaşında iken askere gitti. İyice stres... Yine bazen çatıştım kızımla.. Yine kavgalar.. El kadar çocuktu o.. Ben ise yıpranmış minik bir kadın. Bilemezdi.. Fakat hep onun iyiliği içindi şiddetim bile.. Öyle veya böyla ben annesiydim onun. O hastayken sabahlara dek uyumaz kahrederdim kendimi. İki günde 4 kilo verirdim üzüntüden. Aman o doysun ben kuru su içsem de olur derdim. Ben yapamadım, o yapsın. O en iyilerini yesin, giysin.. Hep en iyisi denk gelsin ona derdim. 5 yaşına geldi kuzum. Ve dedik bi kardeşi olsun. Ben deneyimliydim artık. Anneliği biliyordum. Yapabilirdim. Bakabilirdim. Eski hatalarımı yapmaz herşeyi sırtlanabilirdim. Ve canım oğluma hamile kaldım. Hamileliğim zordu. Kızım da asi ve hareketli bir çocuk.. Alıştırmak için elimden geleni yaptım onu. En başından beri biliyordu kardeşi olacağını ve istiyordu da. İhtiyaç duyuyordu bir kardeşe.. Ve oldu. Oğlum geldi ailemize. İki evladım vardı artık. Allahımm ne büyük bir sorumluluk. Ve aynı zamanda ne yüce bir duygu.. Lohusalığım ne zor geçti.. Psikolojik olarak. Kabullenemedim yavrumu. Alışmışım ya tek kızıma.. Sanki yük olacak oğlum.. Sanki bakamayacağım.. Sanki hayatım artık eskisi gibi olamayacakmış, kızımı sevemeyecekmişim gibi birçok düşünce yiyordu beni. Neyse ki geçti. Oğlum.. Canım benim. Rabbimin bana bahşettiği ikinci hediye. İyi ki doğurmuşum. İyi ki "evet yapalım" diye kabul etmişim eşim ikinci çocuk fikrini ortaya attığında. Fakat gelin görün ki hala korkuyorum. Yetememekten. Birini diğerinden daha az sevmekten. Kızım okula başlayınca elimde bebe ile oradan oraya koştururken rezil olmaktan. İlerde ikisine de sahip çıkamamaktan. Tek çocuk, hiç çocukmuş.. Dertsiz tasasız.. Kuş gibi.. Fakat iki çocuk.. İki çocuklu hayatı başarabilecek miyim dersiniz? Başarabildiniz mi? Nasıl olacak?.. Korkuyorum.

Genişletmek için tıkla...

saraykedisi .!.:

epey zaman geçmiş.. ben yazınızı çok içten buldum. korkunuz, endişeleriniz iyi anne olmak adına. aslında mükemmel olmaya çalışmadıkça her şey su gibi akar gider. malesef biz toplum olarak biraz "elalemneder"ciyiz. ve malesef her konuda yerli yersiz konuşmaya da bayılırız. anneliğimizle ilgili duyduğumuz yorumları bir hatırlayalım. "sütün yetmiyor"la başlayan, "benimki 9 dedin mi uyurdu" ile devam eden yorumlar... 1 yaşında olmadan yürüyen 1,5 yaşında ilkokul düzeyinde konuşan çocukları vardır hep bu yorumseverlerin. işte bütün bu sıkıştırılmışlık içinde annelik maceramızı yaşıyoruz, her şey öyle kolay ilerlemeyince de sıkıntı yapıyoruz. oysa bebek dünyaya geldiğinde her şeyi akışına bıraksak, kendimizi de çocuğumuzu da hırpalamayacağız. Ben henüz iki çocuklu hayata geçiş yapmadım, ama az kaldı :) kendime sürekli telkinde bulunuyorum. sakin ol sakin ol sakin ol! varsın bir öğün düzgün yemesin, varsın uyku saatleri düzenli olmasın. ama anne olarak ben sakin huzurlu olursam, çocuklarıma daha faydalı olurum. Allah evlatlarınızı size bağışlasın..

Genişletmek için tıkla...