İki Çocuklu Adam

Howdeepisyourlove .!.:

Merhaba, sırf bu konum için üye oldum. Çok arada kalmış durumdayım. Erkek arkadaşımla iş yerinde tanıştık. O zaman yeni boşanmıştı. Arap saçına dönmüş bir ilişkiyi resmi olarak yeni bitirmişti daha dogrusu. Gel zaman git zaman aramızda çok büyük bir aşk doğdu. Gerçekten tutulduk birbirimize. Ben böyle bir şeyin içine birbirimize ilk duygularımızı açtığımızda ona söylemiştim. Ama yaşarken oyle olmuyor. Aşk, uyum, bağlılık bambaşka şeyler. Onun iki çocuğu var. Boşanmış. Çocuklarına aşırı düşkün bir baba. Oğlu 12 , kızı 4 yaşında. Erkek arkadaşım 42, ben 28 yaşındayım. Biz çalıştığımız şirketten daha iyi bir şirkete yine birlikte geçiş yaptık. Aynı zamanda da birlikte yaşamaya başladık. Aylarca 24 saat birlikteydik. O haftasonu çocuklarına gittiğinde ben de aileme gidiyordum. Annemle babamla vakit geçiriyordum. Haftaici evde, is yerinde hep birlikteydik. Bu arada ikimiz de müdür olarak çalışıyorduk. Şimdi ben başka bir şirkete gectim yine müdür olarak. İs yerlerimiz ayrıldı. Ama evlerimiz yine bir tabiki. Evimi çok seviyorum. O da çok bağlı evine. Orasi bizim yuvamız. 10 aydır beraberiz. Birbirimize saygımız, aşkımız hiç değişmedi. Birbirimizden sıkılmak söyle dursun, 2 gün ayrı kalsak birbirimizi özleyen bir çiftiz. Biz birbirimizin yaşamında her bakımdan desteğiz.
Şimdi gelelim soruna. Çocuklar baba ve annesinin bosanma durumuna yeni yeni alışıyorlar. Ben erkek arkadaşımın annesiyle tanışıyorum. Gidip geliyorum, telefonda konuşuyoruz. Aramız gayet iyi. Birlikte yaşadığımızı da biliyor. Benim annem babam yani çekirdek ailem de destekliyor. Ancak eski eşi ve çocukları henüz hayatında benim olduğumu bilmiyorlar. Bunun bir süreç olduğunu ve çocuklarının kendisinden uzaklasmasindan korktuğunu söylüyor. Evliliği düşünüyoruz. Hatta birkaç gün sonra doğum günüm ve evlenme teklifi edeceğini de bir kere ağzından kaçırdı. Bizim bastan beri yola çıkış amacımız hep evlilikti.

Yaş farkını hiç sorun etmiyorum ama haliyle çocuklar ve eski eşiyle ilgili tereddütlerim var. Birde düşündüğüm maddi açıdan zaten 2 çocuğu var, onlara yeri geldi mi para yetismeyebiliyor. Bizim de cocugumu olursa, ki ben kesinlikle çocuk istiyorum. Nasil olacak? Biz de ara ara konuşuyoruz. Onun çekinceleri var, benim de var.
Mesela eski esinin 10 ay olduğu halde hala beni bilmemesi benim icin sorun. Bu yasa geldiği halde hala ne evim ne arabam var. Cocuklarim kirada oturuyor. O evin kirası, bizim evin kirası, annesine arada bir yardım etmesi vs.hepsi onun üzerinde. Hep mücadele içinde bir hayat. Ben de çalışıyorum, elimden geldiğince destek olurum tabiki ama bazen aklıma hakikaten yatmıyor. Yapma kızım bosver diyorum. Ama üzerime titreyen, üzerine titrediğim adamı birakmak ,herseyin yolunda gittiği iliskimi de bitirmek istemiyorum.
Eski esiyle cocuklari için görüşüyorlar, bu boyle olacak hep biliyorum ki, o konuda da güven açısından hicbir problemim yok. Ama bazen bunyem kabul etmiyor. Ellerim terliyor, carpintim başlıyor, kötü oluyorum. Bu ilişki yürür mü? Maddi manevi sorunlar olsa bile çözülür mü? Ne dersiniz? Tecrübeli arkadaslarin da yorumlarını bekliyorum... Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Howdeepisyourlove .!.:

Merhaba, sırf bu konum için üye oldum. Çok arada kalmış durumdayım. Erkek arkadaşımla iş yerinde tanıştık. O zaman yeni boşanmıştı. Arap saçına dönmüş bir ilişkiyi resmi olarak yeni bitirmişti daha dogrusu. Gel zaman git zaman aramızda çok büyük bir aşk doğdu. Gerçekten tutulduk birbirimize. Ben böyle bir şeyin içine birbirimize ilk duygularımızı açtığımızda ona söylemiştim. Ama yaşarken oyle olmuyor. Aşk, uyum, bağlılık bambaşka şeyler. Onun iki çocuğu var. Boşanmış. Çocuklarına aşırı düşkün bir baba. Oğlu 12 , kızı 4 yaşında. Erkek arkadaşım 42, ben 28 yaşındayım. Biz çalıştığımız şirketten daha iyi bir şirkete yine birlikte geçiş yaptık. Aynı zamanda da birlikte yaşamaya başladık. Aylarca 24 saat birlikteydik. O haftasonu çocuklarına gittiğinde ben de aileme gidiyordum. Annemle babamla vakit geçiriyordum. Haftaici evde, is yerinde hep birlikteydik. Bu arada ikimiz de müdür olarak çalışıyorduk. Şimdi ben başka bir şirkete gectim yine müdür olarak. İs yerlerimiz ayrıldı. Ama evlerimiz yine bir tabiki. Evimi çok seviyorum. O da çok bağlı evine. Orasi bizim yuvamız. 10 aydır beraberiz. Birbirimize saygımız, aşkımız hiç değişmedi. Birbirimizden sıkılmak söyle dursun, 2 gün ayrı kalsak birbirimizi özleyen bir çiftiz. Biz birbirimizin yaşamında her bakımdan desteğiz.
Şimdi gelelim soruna. Çocuklar baba ve annesinin bosanma durumuna yeni yeni alışıyorlar. Ben erkek arkadaşımın annesiyle tanışıyorum. Gidip geliyorum, telefonda konuşuyoruz. Aramız gayet iyi. Birlikte yaşadığımızı da biliyor. Benim annem babam yani çekirdek ailem de destekliyor. Ancak eski eşi ve çocukları henüz hayatında benim olduğumu bilmiyorlar. Bunun bir süreç olduğunu ve çocuklarının kendisinden uzaklasmasindan korktuğunu söylüyor. Evliliği düşünüyoruz. Hatta birkaç gün sonra doğum günüm ve evlenme teklifi edeceğini de bir kere ağzından kaçırdı. Bizim bastan beri yola çıkış amacımız hep evlilikti.

Yaş farkını hiç sorun etmiyorum ama haliyle çocuklar ve eski eşiyle ilgili tereddütlerim var. Birde düşündüğüm maddi açıdan zaten 2 çocuğu var, onlara yeri geldi mi para yetismeyebiliyor. Bizim de cocugumu olursa, ki ben kesinlikle çocuk istiyorum. Nasil olacak? Biz de ara ara konuşuyoruz. Onun çekinceleri var, benim de var.
Mesela eski esinin 10 ay olduğu halde hala beni bilmemesi benim icin sorun. Bu yasa geldiği halde hala ne evim ne arabam var. Cocuklarim kirada oturuyor. O evin kirası, bizim evin kirası, annesine arada bir yardım etmesi vs.hepsi onun üzerinde. Hep mücadele içinde bir hayat. Ben de çalışıyorum, elimden geldiğince destek olurum tabiki ama bazen aklıma hakikaten yatmıyor. Yapma kızım bosver diyorum. Ama üzerime titreyen, üzerine titrediğim adamı birakmak ,herseyin yolunda gittiği iliskimi de bitirmek istemiyorum.
Eski esiyle cocuklari için görüşüyorlar, bu boyle olacak hep biliyorum ki, o konuda da güven açısından hicbir problemim yok. Ama bazen bunyem kabul etmiyor. Ellerim terliyor, carpintim başlıyor, kötü oluyorum. Bu ilişki yürür mü? Maddi manevi sorunlar olsa bile çözülür mü? Ne dersiniz? Tecrübeli arkadaslarin da yorumlarını bekliyorum... Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Howdeepisyourlove .!.:

Merhaba, sırf bu konum için üye oldum. Çok arada kalmış durumdayım. Erkek arkadaşımla iş yerinde tanıştık. O zaman yeni boşanmıştı. Arap saçına dönmüş bir ilişkiyi resmi olarak yeni bitirmişti daha dogrusu. Gel zaman git zaman aramızda çok büyük bir aşk doğdu. Gerçekten tutulduk birbirimize. Ben böyle bir şeyin içine birbirimize ilk duygularımızı açtığımızda ona söylemiştim. Ama yaşarken oyle olmuyor. Aşk, uyum, bağlılık bambaşka şeyler. Onun iki çocuğu var. Boşanmış. Çocuklarına aşırı düşkün bir baba. Oğlu 12 , kızı 4 yaşında. Erkek arkadaşım 42, ben 28 yaşındayım. Biz çalıştığımız şirketten daha iyi bir şirkete yine birlikte geçiş yaptık. Aynı zamanda da birlikte yaşamaya başladık. Aylarca 24 saat birlikteydik. O haftasonu çocuklarına gittiğinde ben de aileme gidiyordum. Annemle babamla vakit geçiriyordum. Haftaici evde, is yerinde hep birlikteydik. Bu arada ikimiz de müdür olarak çalışıyorduk. Şimdi ben başka bir şirkete gectim yine müdür olarak. İs yerlerimiz ayrıldı. Ama evlerimiz yine bir tabiki. Evimi çok seviyorum. O da çok bağlı evine. Orasi bizim yuvamız. 10 aydır beraberiz. Birbirimize saygımız, aşkımız hiç değişmedi. Birbirimizden sıkılmak söyle dursun, 2 gün ayrı kalsak birbirimizi özleyen bir çiftiz. Biz birbirimizin yaşamında her bakımdan desteğiz.
Şimdi gelelim soruna. Çocuklar baba ve annesinin bosanma durumuna yeni yeni alışıyorlar. Ben erkek arkadaşımın annesiyle tanışıyorum. Gidip geliyorum, telefonda konuşuyoruz. Aramız gayet iyi. Birlikte yaşadığımızı da biliyor. Benim annem babam yani çekirdek ailem de destekliyor. Ancak eski eşi ve çocukları henüz hayatında benim olduğumu bilmiyorlar. Bunun bir süreç olduğunu ve çocuklarının kendisinden uzaklasmasindan korktuğunu söylüyor. Evliliği düşünüyoruz. Hatta birkaç gün sonra doğum günüm ve evlenme teklifi edeceğini de bir kere ağzından kaçırdı. Bizim bastan beri yola çıkış amacımız hep evlilikti.

Yaş farkını hiç sorun etmiyorum ama haliyle çocuklar ve eski eşiyle ilgili tereddütlerim var. Birde düşündüğüm maddi açıdan zaten 2 çocuğu var, onlara yeri geldi mi para yetismeyebiliyor. Bizim de cocugumu olursa, ki ben kesinlikle çocuk istiyorum. Nasil olacak? Biz de ara ara konuşuyoruz. Onun çekinceleri var, benim de var.
Mesela eski esinin 10 ay olduğu halde hala beni bilmemesi benim icin sorun. Bu yasa geldiği halde hala ne evim ne arabam var. Cocuklarim kirada oturuyor. O evin kirası, bizim evin kirası, annesine arada bir yardım etmesi vs.hepsi onun üzerinde. Hep mücadele içinde bir hayat. Ben de çalışıyorum, elimden geldiğince destek olurum tabiki ama bazen aklıma hakikaten yatmıyor. Yapma kızım bosver diyorum. Ama üzerime titreyen, üzerine titrediğim adamı birakmak ,herseyin yolunda gittiği iliskimi de bitirmek istemiyorum.
Eski esiyle cocuklari için görüşüyorlar, bu boyle olacak hep biliyorum ki, o konuda da güven açısından hicbir problemim yok. Ama bazen bunyem kabul etmiyor. Ellerim terliyor, carpintim başlıyor, kötü oluyorum. Bu ilişki yürür mü? Maddi manevi sorunlar olsa bile çözülür mü? Ne dersiniz? Tecrübeli arkadaslarin da yorumlarını bekliyorum... Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Howdeepisyourlove .!.:

Merhaba, sırf bu konum için üye oldum. Çok arada kalmış durumdayım. Erkek arkadaşımla iş yerinde tanıştık. O zaman yeni boşanmıştı. Arap saçına dönmüş bir ilişkiyi resmi olarak yeni bitirmişti daha dogrusu. Gel zaman git zaman aramızda çok büyük bir aşk doğdu. Gerçekten tutulduk birbirimize. Ben böyle bir şeyin içine birbirimize ilk duygularımızı açtığımızda ona söylemiştim. Ama yaşarken oyle olmuyor. Aşk, uyum, bağlılık bambaşka şeyler. Onun iki çocuğu var. Boşanmış. Çocuklarına aşırı düşkün bir baba. Oğlu 12 , kızı 4 yaşında. Erkek arkadaşım 42, ben 28 yaşındayım. Biz çalıştığımız şirketten daha iyi bir şirkete yine birlikte geçiş yaptık. Aynı zamanda da birlikte yaşamaya başladık. Aylarca 24 saat birlikteydik. O haftasonu çocuklarına gittiğinde ben de aileme gidiyordum. Annemle babamla vakit geçiriyordum. Haftaici evde, is yerinde hep birlikteydik. Bu arada ikimiz de müdür olarak çalışıyorduk. Şimdi ben başka bir şirkete gectim yine müdür olarak. İs yerlerimiz ayrıldı. Ama evlerimiz yine bir tabiki. Evimi çok seviyorum. O da çok bağlı evine. Orasi bizim yuvamız. 10 aydır beraberiz. Birbirimize saygımız, aşkımız hiç değişmedi. Birbirimizden sıkılmak söyle dursun, 2 gün ayrı kalsak birbirimizi özleyen bir çiftiz. Biz birbirimizin yaşamında her bakımdan desteğiz.
Şimdi gelelim soruna. Çocuklar baba ve annesinin bosanma durumuna yeni yeni alışıyorlar. Ben erkek arkadaşımın annesiyle tanışıyorum. Gidip geliyorum, telefonda konuşuyoruz. Aramız gayet iyi. Birlikte yaşadığımızı da biliyor. Benim annem babam yani çekirdek ailem de destekliyor. Ancak eski eşi ve çocukları henüz hayatında benim olduğumu bilmiyorlar. Bunun bir süreç olduğunu ve çocuklarının kendisinden uzaklasmasindan korktuğunu söylüyor. Evliliği düşünüyoruz. Hatta birkaç gün sonra doğum günüm ve evlenme teklifi edeceğini de bir kere ağzından kaçırdı. Bizim bastan beri yola çıkış amacımız hep evlilikti.

Yaş farkını hiç sorun etmiyorum ama haliyle çocuklar ve eski eşiyle ilgili tereddütlerim var. Birde düşündüğüm maddi açıdan zaten 2 çocuğu var, onlara yeri geldi mi para yetismeyebiliyor. Bizim de cocugumu olursa, ki ben kesinlikle çocuk istiyorum. Nasil olacak? Biz de ara ara konuşuyoruz. Onun çekinceleri var, benim de var.
Mesela eski esinin 10 ay olduğu halde hala beni bilmemesi benim icin sorun. Bu yasa geldiği halde hala ne evim ne arabam var. Cocuklarim kirada oturuyor. O evin kirası, bizim evin kirası, annesine arada bir yardım etmesi vs.hepsi onun üzerinde. Hep mücadele içinde bir hayat. Ben de çalışıyorum, elimden geldiğince destek olurum tabiki ama bazen aklıma hakikaten yatmıyor. Yapma kızım bosver diyorum. Ama üzerime titreyen, üzerine titrediğim adamı birakmak ,herseyin yolunda gittiği iliskimi de bitirmek istemiyorum.
Eski esiyle cocuklari için görüşüyorlar, bu boyle olacak hep biliyorum ki, o konuda da güven açısından hicbir problemim yok. Ama bazen bunyem kabul etmiyor. Ellerim terliyor, carpintim başlıyor, kötü oluyorum. Bu ilişki yürür mü? Maddi manevi sorunlar olsa bile çözülür mü? Ne dersiniz? Tecrübeli arkadaslarin da yorumlarını bekliyorum... Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Pamukannesi83 .!.:

Dertsiz basiniza dert aliyorsunuz. Ve ben eminim ki: hicbir kadin bos yerden iki cocukla bosanmaz. Burdaki konulara bir bakin derim

Genişletmek için tıkla...