Ağlıyorum.
Hassas olmaktan usandım, yoruldum, bunaldım.
Niye böyleyim ben ya? Niye bu kadar kolay enerjim düşüyor benim insanlar yüzünden?
Geçecek mi bir gün yoksa hep böyle mi kalacağım?
Böyle anlarda duygusuz olmak istiyorum...
Kalbim hiç tam rahat edemeyecek galiba, tam huzuru bulamayacak.
Ben sevemedim bu dünyayı hiç, sevemeyeceğim de. Gitgide daha çok alışıyorum o kadar, "mecburen".
Hiç bir şey düşünmek istemiyorum artık, aklımın iplerini salmak istiyorum ama ne çare.
Rabbim yardım et...
Huzur istiyorum artık.