- 26 Ocak 2015
- 548
- 486
- 103
Hayat...
Ah sen ne garip bi hayatsın bee. Kimine cennet kimine cehennem. Kimi mutlu kimi mutsuz, bi çoğu umutsuz. Tam herşey güzel gidiyor derken üstüne çamur atan hayat, ve çamurun kurumasını bekleyen onca saf insan.
Hergünüm düşünceli geciyor hayat. Anneme babama sitem ediyorum bi sekilde. Sonra çıkıyorum dışarı; annesiyle birlikte dilencilik yapan cocuklar. Çocugunu döven babalar. Sonra diyorum ki benim annem ve babam var. İyiki var çok sükür var. Bugün okula giderken ne giysem diye deniyorum. Nalet olsunki bunlarda bana yakışmadı. Bu kıyafete hangi ayakkabı uygun olur ki? Yine görüyorum sokaktaki üstsüz başsız insanları. Ama benim giyebilecegim üstlerim var! Ayakkabilarim var. Of çok mu kilo aldim ne? Hemen zayıflamam gerek. Ben bu yemegi yemem! Anne baska yemek yapamadın mı. Ac olan o kadar insan canlanir gözümde. Çok cirkinim şu suratımın haline bak. Surda sivilcem çıkmış. Ah be güzelim, en cokta senin gibi yüzü olmasını isteyen insanlara ne olucak? Ah hayat. Ben anne babasının kıymetini bilmeyen, sokaktaki aç insanlara acınası gözlerle bakan, kıyafetlerini begenmeyen, bedenini-yüzünü begenmeyen, erken gebermek icin ailesinden gizlice sigara icen kızım. Ben, senin degerini bilmeyen bir nankörüm. Varlık icinde yokluk yasayan bir cahilim. Simdi bu dediklerimi silin beyninizden. Ben artik sabah kalktigimda ilk yüzüme gözüme bakan insan degilim, ben artık bu kazagin altina hangi ayakkabi yakisir diye düsünen biri degilim, hangi renk ruj sürsem diye aynanin karsısında vakit geciren degilim. Hayvanları seven, insanı ayırt etmeden seven kisiyim. Pozitif düşünenim ben. Ben artık şükretmeyi öğrendim HAYAT. (Alıntı)
Ah sen ne garip bi hayatsın bee. Kimine cennet kimine cehennem. Kimi mutlu kimi mutsuz, bi çoğu umutsuz. Tam herşey güzel gidiyor derken üstüne çamur atan hayat, ve çamurun kurumasını bekleyen onca saf insan.
Hergünüm düşünceli geciyor hayat. Anneme babama sitem ediyorum bi sekilde. Sonra çıkıyorum dışarı; annesiyle birlikte dilencilik yapan cocuklar. Çocugunu döven babalar. Sonra diyorum ki benim annem ve babam var. İyiki var çok sükür var. Bugün okula giderken ne giysem diye deniyorum. Nalet olsunki bunlarda bana yakışmadı. Bu kıyafete hangi ayakkabı uygun olur ki? Yine görüyorum sokaktaki üstsüz başsız insanları. Ama benim giyebilecegim üstlerim var! Ayakkabilarim var. Of çok mu kilo aldim ne? Hemen zayıflamam gerek. Ben bu yemegi yemem! Anne baska yemek yapamadın mı. Ac olan o kadar insan canlanir gözümde. Çok cirkinim şu suratımın haline bak. Surda sivilcem çıkmış. Ah be güzelim, en cokta senin gibi yüzü olmasını isteyen insanlara ne olucak? Ah hayat. Ben anne babasının kıymetini bilmeyen, sokaktaki aç insanlara acınası gözlerle bakan, kıyafetlerini begenmeyen, bedenini-yüzünü begenmeyen, erken gebermek icin ailesinden gizlice sigara icen kızım. Ben, senin degerini bilmeyen bir nankörüm. Varlık icinde yokluk yasayan bir cahilim. Simdi bu dediklerimi silin beyninizden. Ben artik sabah kalktigimda ilk yüzüme gözüme bakan insan degilim, ben artık bu kazagin altina hangi ayakkabi yakisir diye düsünen biri degilim, hangi renk ruj sürsem diye aynanin karsısında vakit geciren degilim. Hayvanları seven, insanı ayırt etmeden seven kisiyim. Pozitif düşünenim ben. Ben artık şükretmeyi öğrendim HAYAT. (Alıntı)