- 12 Haziran 2016
- 934
- 1.812
- 113
Öncelikle eski konumu buradan okuyabilirsiniz. Şu anki konum da bir nevi iç dökme olacak sanırım.
Kayınvalide
Şimdi bu kadar olaydan sonra biz eşimle büyük oranda sorunları çözdük. Benim hala içime sinmese de kendisi çok çabalıyor. Bana ve bebeğe karşı çok fazla ilgili. Ciddi anlamda değişti diyebilirim. Bunca yıldır beklediğim her şeyi yapar oldu. Bebek mi değiştirdi yoksa kaybetme korkusu mu geldi bilmiyorum.
Ama ben de değiştim. Rahatlıkla söyleyebilirim ki asla eskisi kadar sevmiyorum. Sevgim ciddi azaldı. Hatta belki de bitti ama bebek için ve alışkanlıklardan ötürü devam ediyor olabilirim. Henüz ben de çözemedim kendimi. Ama ne güven kaldı bende ne de saygı. Bunu ona yansıtmıyorum ama içimden çok şey koptu.
Şimdi konu şu. Ben bebekle beraber annemleri ziyarete gitmek istiyorum. Bu mevzu daha ortada bebek yokken bile vardı. Şöyle ki kayınvalidem in pek çevresi olmadığından mevlüdünü ailemin yanında okutturacaktım. Şimdi korona muhabbetine Mevlüt falan yalan oldu tabi. Ama bir süredir bu ziyareti yapacağımı söylüyordum. İlk niyetim 40 ı çıkınca gitmekti. Belki de sırf gitmeyelim diye eşim bizi tatile götürdü. Ben de elindeki doktor randevusu dan sonra gitme kararı aldım. Cümle içinde de birkaç defa söyledim. Hiç birinde tepki vermemişti. Bugün arkadaşlarımızla otururken yine söyledim. Sen gidebilirsin dedi. Bebek kalacakmış, eşim bakacakmış, ben gidecekmişim :)) (bebeğimiz de daha 2 aylık olmadı bu arada. Sanırım mamayla besleniyor olmasından bu özgüveni. Bu olaylardan sonra sütüm kesildi. O konuda emeği olan kimseye hakkımı helal etmemekle birlikte bu bambaşka bir başlık sebebi)
Neyse eve geldikten sonra sakince konuyu açtım. Sen git bebek kalsın dedi. Ne kadar saçma bir fikir olduğunu söyledim. Bizim sorunlarımız yüzünden bu çocuk anneannesiz, babaannesiz, dedesiz mi büyüyecek dedim. Bana kavgada babamın çocuğu da bırak gidelim demesini yüzüme vurdu. Halbuki bu dialog da daha önce babamla aramızda geçmişti. Erkeklerin boşanma durumunda çocukla tehdit etmesinin saçmalığını, kadın çocuğu bırakmayı kabul etse tutuşacaklarınu falan konuşmuştuk birkaç gün önce. Babam da tam olarak göz korkutmak için bunu söyledi. Ama bunu eşime falan değil annem, ben ,babam ve bu olaylar olurken o an bizde olan eşimel ortak arkadaşımızın yanında söyledi. O laf da eşime gitmiş.
Eşime göre babam torununu sevmiyor, istemiyor. Böyle olsa maddi manevi destek olmazdı dedim ama bu argümana sığınıp kendi anne babasının hatalarına savunma yapıyor. En son eğer istendiğini düşünüyorsan gidin dedi. Evet, gideceğim. Gitmeyin dese de gidecektim o ayrı. Sonuçta o anne babasını istediği zaman görebiliyorsa ben de görebilirim. Tartışmaya açık bile değil. Hatta annesinin şu an misafir olarak bulunduğu şehirden geçip tatile giderken eşim annesine uğradı, isterse bebeği de götürebileceğini ben söyledim onun aklına bile gelmemişken.
Şimdi ben gidicem gitmesine de hiç içime sinmiyor. Aşırı huzursuz oldum. Ben onun ailesiyle tartıştım diye misilleme yapmak için o da benimkilere düşman oldu. Aşırı saçma bir durum. Baya vicdanen rahatsızım şu an. Bu sıkıntıyı yapmakta haksız mıyım sizce? Ne biliyim gönlü olsa daha rahat hissedicektim de gönlü falan olmayacak. Kafam şişti bu konu konuşulduğundan beri düşünmekten.
Hemen cevap veremeyebilirim. Malum yaklaşık 2 aylık bebeğim var :) hepinizin yorumları için şimdiden teşekkür ederim.
Kayınvalide
Şimdi bu kadar olaydan sonra biz eşimle büyük oranda sorunları çözdük. Benim hala içime sinmese de kendisi çok çabalıyor. Bana ve bebeğe karşı çok fazla ilgili. Ciddi anlamda değişti diyebilirim. Bunca yıldır beklediğim her şeyi yapar oldu. Bebek mi değiştirdi yoksa kaybetme korkusu mu geldi bilmiyorum.
Ama ben de değiştim. Rahatlıkla söyleyebilirim ki asla eskisi kadar sevmiyorum. Sevgim ciddi azaldı. Hatta belki de bitti ama bebek için ve alışkanlıklardan ötürü devam ediyor olabilirim. Henüz ben de çözemedim kendimi. Ama ne güven kaldı bende ne de saygı. Bunu ona yansıtmıyorum ama içimden çok şey koptu.
Şimdi konu şu. Ben bebekle beraber annemleri ziyarete gitmek istiyorum. Bu mevzu daha ortada bebek yokken bile vardı. Şöyle ki kayınvalidem in pek çevresi olmadığından mevlüdünü ailemin yanında okutturacaktım. Şimdi korona muhabbetine Mevlüt falan yalan oldu tabi. Ama bir süredir bu ziyareti yapacağımı söylüyordum. İlk niyetim 40 ı çıkınca gitmekti. Belki de sırf gitmeyelim diye eşim bizi tatile götürdü. Ben de elindeki doktor randevusu dan sonra gitme kararı aldım. Cümle içinde de birkaç defa söyledim. Hiç birinde tepki vermemişti. Bugün arkadaşlarımızla otururken yine söyledim. Sen gidebilirsin dedi. Bebek kalacakmış, eşim bakacakmış, ben gidecekmişim :)) (bebeğimiz de daha 2 aylık olmadı bu arada. Sanırım mamayla besleniyor olmasından bu özgüveni. Bu olaylardan sonra sütüm kesildi. O konuda emeği olan kimseye hakkımı helal etmemekle birlikte bu bambaşka bir başlık sebebi)
Neyse eve geldikten sonra sakince konuyu açtım. Sen git bebek kalsın dedi. Ne kadar saçma bir fikir olduğunu söyledim. Bizim sorunlarımız yüzünden bu çocuk anneannesiz, babaannesiz, dedesiz mi büyüyecek dedim. Bana kavgada babamın çocuğu da bırak gidelim demesini yüzüme vurdu. Halbuki bu dialog da daha önce babamla aramızda geçmişti. Erkeklerin boşanma durumunda çocukla tehdit etmesinin saçmalığını, kadın çocuğu bırakmayı kabul etse tutuşacaklarınu falan konuşmuştuk birkaç gün önce. Babam da tam olarak göz korkutmak için bunu söyledi. Ama bunu eşime falan değil annem, ben ,babam ve bu olaylar olurken o an bizde olan eşimel ortak arkadaşımızın yanında söyledi. O laf da eşime gitmiş.
Eşime göre babam torununu sevmiyor, istemiyor. Böyle olsa maddi manevi destek olmazdı dedim ama bu argümana sığınıp kendi anne babasının hatalarına savunma yapıyor. En son eğer istendiğini düşünüyorsan gidin dedi. Evet, gideceğim. Gitmeyin dese de gidecektim o ayrı. Sonuçta o anne babasını istediği zaman görebiliyorsa ben de görebilirim. Tartışmaya açık bile değil. Hatta annesinin şu an misafir olarak bulunduğu şehirden geçip tatile giderken eşim annesine uğradı, isterse bebeği de götürebileceğini ben söyledim onun aklına bile gelmemişken.
Şimdi ben gidicem gitmesine de hiç içime sinmiyor. Aşırı huzursuz oldum. Ben onun ailesiyle tartıştım diye misilleme yapmak için o da benimkilere düşman oldu. Aşırı saçma bir durum. Baya vicdanen rahatsızım şu an. Bu sıkıntıyı yapmakta haksız mıyım sizce? Ne biliyim gönlü olsa daha rahat hissedicektim de gönlü falan olmayacak. Kafam şişti bu konu konuşulduğundan beri düşünmekten.
Hemen cevap veremeyebilirim. Malum yaklaşık 2 aylık bebeğim var :) hepinizin yorumları için şimdiden teşekkür ederim.