- 17 Temmuz 2013
- 10.974
- 17.789
Sadece içimi dökmek istedim...
Bu aralar çok garip duygular içerisindeyim. Ailevi problemlerimden özellikle babam ve akrabalar yüzünden cok zor vakitler geçirdim. Allah herkese dayanacağı kadar zorluk verirmiş dayandım.
Yıllarım depresyon içerisinde geçti. Fakat o vakitlerde bile pes etmedim. İsteklerimi gerçekleştirmek için fedakarlık ettim. Karşılığını aldım. Bendeki bedeli çok ağır oldu ama oldu işte.
Şimdi hiç kimseye minnet duygum yok. Eyvallahım yok. İsteklerim beklentilerim konusunda çok netim.
Babamla olan problemlerim çok derin ve hiçbir çocuğun yaşamasını istemediğim şeyler.
Allah evlatlara hayırlı anne baba nasip etsin diyorum.
Yıllardır bu sitedeyim bir sürü baba koca anne hikayesi okudum. Benden ağırıda vardı tabii, benimki bana yetti işte.
Ben babamı gözden çıkaralı çok oldu. Hep derim anne baba bizim bir parçamız. Vücudumuzun bir uzvu gibi. Fakat ben babamı kangren olmuş ve benden ayrılması gereken bir parça gibi gördüm ve görüyorum.
Burada babasını hiç tanımamış, babası vefat etmiş baba hasreti çekenlerin satırlarını okuduğumda bir babam olduğu halde bende onların hasretini anlıyorum.
Evet bir babam var doğrudur ama keşke hiç olmazsa diyorum. Yeter gölge etme hayatıma diyorum.
Beni tanıyanlar bilir şimdilerde evlilik telaşım var.
Hiçbir zaman evlilik hayali, gelinlik giyme hayalim olmadı. Evliliğe bir eşe bir sevgiliye inancım da yoktu. Fakat farklı hayatlar farkı insanlar olduğunu ispat eden biri var şuan hayatımda ve evlilik noktasına geldim.
Hiçbir zaman evliliği bir çıkış noktası görmedim. 26 yaşındayım. Evliliği çıkış olarak görseydim tüm o kötü günleri yaşarken evlenir giderdim diyorum.
Fakat şuan evlenip babamın evinden ayrılacağım için içimde buruk bir sevinç var. Şu son günlerimde özellikle ailemle güzel vakit geçirmeye özen gösteriyorum. Kötü anılar dışında iyi anılarımda olsun.
Babamın evinde her zaman misafir yada fazlalıkmış gibi hissettim. Odama bakıyorum yatağıma evime. Bana dair hiçbir şey yok. Soğuk bir otel odası gibi geliyor.
Şu son günlerimde sözde nişanlımın ailesi beni ezmesin diye yaptıkları uzun zamandır kalbime girmesine müsade etmediğim nefret duygusunu içime yerleştirdi.
Halbuki kendisi ezmezse kimse ezemeyecek, kendimi ezdirmem ama anlamıyor.
Hiç tanımadığım bu insanların içinde bana herkes başının çaresine baksın dedi. Zaten yıllardır kendi başımın çaresine bakıyorum demedim, diyemedim konuşursam çok ağır olacak diye.
Geçtiğimiz bayram amcam ve ailesi 15 yıl sonra evimize geldi. Saygıda kusur etmiyorum asla ama zerre kadar amcamıda sevmem babamın daha yavşak bir versiyonudur.
Gelmesinin tek sebebi para ve bunu hepimiz biliyoruz. İnanır mısınız kardeşim yaşındaki çocuklara baktığımda tek gördüğüm babamın bize yapmadığı herşeyi onlara yapılmış olmasına vesile olduğu.
Sonra kendime kızdım nasıl böyle düşünürsün diye.
Diğer yandan bakınca akrabalarımızın yüzüne bakınca onların iki yüzlü samimiyetsiz gülümsemelerini görünce saçmalama diyorum kendime haklıyım.
Bazı şeyler oldu küçücük çocukları mı kıskanıyorsun dersiniz haklısınız ama kıskanan tarafım şuanki ben değil, küçükken aynı ilgi alakayı beklediğim içimdeki kırgın hüzünlü küçük çocuk.
Kendimi büyük oranda iyileştirdim. Hiç kimseden çekinmedim çekinmem psikolojik destek almasaydım yine öfkeli bir ergen gibi olurdum bunu itiraf ediyorum. Yaşadıklarımdan arda kalan yeme bozukluğu problemim var aslında vardı demeliyim. Tıkanırcasına yemek yerdim. Kiloluyum. Geçen gün babam herkes içinde beğenmediği damadına ithafen hiç kimse yanında fil taşımak istemez dedi. 110 kiloyu gördüğüm doğrudur. Fakat kilo veriyorum vermeyede devam edeceğim güzellik vs için değil sağlığım için.
Size basit gelebilir belki ama beni insanların içinde rencide edip aşağılayıp sonra lafta beni ezmesinler diye çıkarttığı problemleri düşününce bu yaptığı beni sinir ediyor. Diyordum ki artık karışmıyor etmiyor zaten özgürüm köşede hep durduğu gibi süs olsun dursun diyordum. Fakat onun varlığı nişanlımın ailesi nezdinde beni küçük düşürüyor ve zora sokuyor.
Anneme göre babamdan maddi bir beklentim olmasın diye babam böyle yapıyor. Fakat benim beklentim yoktu kendi yapacağım dedi şimdi yapmıyor. Varsın yapmasın ben herşeyimi kendim yaptım zaten ama insanların yanında böyle yapmasın istiyorum ama biliyorum yapacak.
Dün küçüklük resimlerime baktım mutluluktan çıldırdığım zamanlara. Hayat ne getirir, ileride ne yaşarım bilmiyorum. Tek bildiğim sadece kendime güvendiğim. Mutluyum, daha mutlu olacağım için bunu ailemle paylaşamayacağım için içim buruk. Dünden beri düşünüyorum. Artık melek dahi olsa onunla görüşmeme kararı aldım. Anneme kapım hep açık ama benim babam zaten yoktu artık hiç yok.
Bu beni kötü evlat yapacaksa varsın olsun. Bu hayallerimdeki babama son vedadır...
Bu aralar çok garip duygular içerisindeyim. Ailevi problemlerimden özellikle babam ve akrabalar yüzünden cok zor vakitler geçirdim. Allah herkese dayanacağı kadar zorluk verirmiş dayandım.
Yıllarım depresyon içerisinde geçti. Fakat o vakitlerde bile pes etmedim. İsteklerimi gerçekleştirmek için fedakarlık ettim. Karşılığını aldım. Bendeki bedeli çok ağır oldu ama oldu işte.
Şimdi hiç kimseye minnet duygum yok. Eyvallahım yok. İsteklerim beklentilerim konusunda çok netim.
Babamla olan problemlerim çok derin ve hiçbir çocuğun yaşamasını istemediğim şeyler.
Allah evlatlara hayırlı anne baba nasip etsin diyorum.
Yıllardır bu sitedeyim bir sürü baba koca anne hikayesi okudum. Benden ağırıda vardı tabii, benimki bana yetti işte.
Ben babamı gözden çıkaralı çok oldu. Hep derim anne baba bizim bir parçamız. Vücudumuzun bir uzvu gibi. Fakat ben babamı kangren olmuş ve benden ayrılması gereken bir parça gibi gördüm ve görüyorum.
Burada babasını hiç tanımamış, babası vefat etmiş baba hasreti çekenlerin satırlarını okuduğumda bir babam olduğu halde bende onların hasretini anlıyorum.
Evet bir babam var doğrudur ama keşke hiç olmazsa diyorum. Yeter gölge etme hayatıma diyorum.
Beni tanıyanlar bilir şimdilerde evlilik telaşım var.
Hiçbir zaman evlilik hayali, gelinlik giyme hayalim olmadı. Evliliğe bir eşe bir sevgiliye inancım da yoktu. Fakat farklı hayatlar farkı insanlar olduğunu ispat eden biri var şuan hayatımda ve evlilik noktasına geldim.
Hiçbir zaman evliliği bir çıkış noktası görmedim. 26 yaşındayım. Evliliği çıkış olarak görseydim tüm o kötü günleri yaşarken evlenir giderdim diyorum.
Fakat şuan evlenip babamın evinden ayrılacağım için içimde buruk bir sevinç var. Şu son günlerimde özellikle ailemle güzel vakit geçirmeye özen gösteriyorum. Kötü anılar dışında iyi anılarımda olsun.
Babamın evinde her zaman misafir yada fazlalıkmış gibi hissettim. Odama bakıyorum yatağıma evime. Bana dair hiçbir şey yok. Soğuk bir otel odası gibi geliyor.
Şu son günlerimde sözde nişanlımın ailesi beni ezmesin diye yaptıkları uzun zamandır kalbime girmesine müsade etmediğim nefret duygusunu içime yerleştirdi.
Halbuki kendisi ezmezse kimse ezemeyecek, kendimi ezdirmem ama anlamıyor.
Hiç tanımadığım bu insanların içinde bana herkes başının çaresine baksın dedi. Zaten yıllardır kendi başımın çaresine bakıyorum demedim, diyemedim konuşursam çok ağır olacak diye.
Geçtiğimiz bayram amcam ve ailesi 15 yıl sonra evimize geldi. Saygıda kusur etmiyorum asla ama zerre kadar amcamıda sevmem babamın daha yavşak bir versiyonudur.
Gelmesinin tek sebebi para ve bunu hepimiz biliyoruz. İnanır mısınız kardeşim yaşındaki çocuklara baktığımda tek gördüğüm babamın bize yapmadığı herşeyi onlara yapılmış olmasına vesile olduğu.
Sonra kendime kızdım nasıl böyle düşünürsün diye.
Diğer yandan bakınca akrabalarımızın yüzüne bakınca onların iki yüzlü samimiyetsiz gülümsemelerini görünce saçmalama diyorum kendime haklıyım.
Bazı şeyler oldu küçücük çocukları mı kıskanıyorsun dersiniz haklısınız ama kıskanan tarafım şuanki ben değil, küçükken aynı ilgi alakayı beklediğim içimdeki kırgın hüzünlü küçük çocuk.
Kendimi büyük oranda iyileştirdim. Hiç kimseden çekinmedim çekinmem psikolojik destek almasaydım yine öfkeli bir ergen gibi olurdum bunu itiraf ediyorum. Yaşadıklarımdan arda kalan yeme bozukluğu problemim var aslında vardı demeliyim. Tıkanırcasına yemek yerdim. Kiloluyum. Geçen gün babam herkes içinde beğenmediği damadına ithafen hiç kimse yanında fil taşımak istemez dedi. 110 kiloyu gördüğüm doğrudur. Fakat kilo veriyorum vermeyede devam edeceğim güzellik vs için değil sağlığım için.
Size basit gelebilir belki ama beni insanların içinde rencide edip aşağılayıp sonra lafta beni ezmesinler diye çıkarttığı problemleri düşününce bu yaptığı beni sinir ediyor. Diyordum ki artık karışmıyor etmiyor zaten özgürüm köşede hep durduğu gibi süs olsun dursun diyordum. Fakat onun varlığı nişanlımın ailesi nezdinde beni küçük düşürüyor ve zora sokuyor.
Anneme göre babamdan maddi bir beklentim olmasın diye babam böyle yapıyor. Fakat benim beklentim yoktu kendi yapacağım dedi şimdi yapmıyor. Varsın yapmasın ben herşeyimi kendim yaptım zaten ama insanların yanında böyle yapmasın istiyorum ama biliyorum yapacak.
Dün küçüklük resimlerime baktım mutluluktan çıldırdığım zamanlara. Hayat ne getirir, ileride ne yaşarım bilmiyorum. Tek bildiğim sadece kendime güvendiğim. Mutluyum, daha mutlu olacağım için bunu ailemle paylaşamayacağım için içim buruk. Dünden beri düşünüyorum. Artık melek dahi olsa onunla görüşmeme kararı aldım. Anneme kapım hep açık ama benim babam zaten yoktu artık hiç yok.
Bu beni kötü evlat yapacaksa varsın olsun. Bu hayallerimdeki babama son vedadır...