Kızlar merhaba konu danışmaktan çok biraz içimi dökmek istedim. Ben yeni evliyim. Eşimle ilk çıkmaya başladığımız zamanlarda uzak mesafe ilişkisi yürütürken 2-3 görüntülü konuşmalarda moralinin bozuk olduğunu farketmiştim canının sıkıldığını aktivite olmadığını söylemişti. Sonrasında yan yana gelince bana can sıkıntısının sebebini şöyle anlattı. Yengem insta profilini açtı (takipleşmiyoruz hesabım açık) annemde seni istemedi 2 gün konuşmadık ben tavır yaptım sonrasında gelip özür diledi. İlk anlattığında hiç takılmamıştım fakat ilerledikçe içerledim ve bu durum bende bir yara oldu. Beni istememesinin sebebi açık olmam. Yengesi için ölüyorlar resmen. O kapalı her dediklerini yapan birisi onlara uygun ve karşılıklı oturuyorlar. Bana uzaklar zaten. Şimdi evliyiz. Kadının bana bir kötülüğü olmadı ama benim tam zıddım bir insan. Düşünce olarak yaşayış olarak. Mini giyinişi bile çok ayıplamak gibi, şarap içiyoruz deyince haram şöyle böyle işte. Oğluna çok düşkün bir kadın değil eşimde anneci değildir ama aile olarak çok bağlılar (bu olmalı lafım yok) şöyle ki anne demek içimden gelmiyor. Telefonla arayıp kapattığımda hep kötü hissediyorum. Öyle demeseydim keşke şunu yapmasaydım hep kötü hissediyorum. Az önce de görüntülü konuşuyorlardı eee haliyle bende katılmak uzak durmamak için çaba sarfediyorum. Tüp kullanıyorlar ne kadar gidiyor tüp falan diye sordum. 1 ay dedi. Bende bizimkilere hayatta 1 ay gitmez falan dediğimde eşimde bunların evi kahve gibi sürekli ocak açık falan deyince annesi bozuldu bizde yiyip içiyoruz falan diye. Her telefon konuşmasından sonra böyle kötü hissediyorum şimdi diyorum keşke hiç katılmasaydım sohbete. Küçüklüğümden beri hep annem gibi olsun isterdim kaynanam ama galiba bu hiç mümkün olan bir şey değil.