İki oğlum var. Kendimi sizin yerinize koymaya bile içim dayanmadı. Eşin yaptıklarına katlanılır da, evlatla imtihan çok zor. Yine de şunu aklım almıyor. Çok yakın arkadaşımı kaybettim, oğlu ağladı, biraz sonra gülüp oyun oynamaya başladı. Çocukluk başka, çocuklar bencil. Bir ebeveyn kaybettiğinde bile çocuk önce kendisini düşünür, ona ne olacağının üzüntüsünü yaşarmış. Sizin taze fasulyenin yerine hamburger yemek bile iyi gelir, sizin ders çalış demenizden babanın oynama fikri cazip gelir, tercih yaparlar kahraman babam diye.. Benimkiler de bayılır babalarına ama onca zaman kötü durumlarda, örneğin bayramda giysi bile alınmadığında nasıl bir kez bile olsa size dert yanmadılar, ağlamadılar.. Gercekten bu kadar mı algıları kapandı çocukların? Evliliğin bitmesinde sizi mi sucluyorlar acaba? Yanlış anlamayın çocukların gözünden bakmaya çalışıyorum. Üniversitede bir arkadaşım anlatmıştı. Babası annesini aldatmış ve ayrılmışlar. Baba yeni ve genç karısıyla hayatını yaşarken, arkadaşım yıllarca annesine babam senin yüzünden gitti, zor insandın diye küsmüş. Ne zamanki anne oldu, annesini anladı ama olan annenin gençliğine, ömrüne oldu, yazık. Siz bu hataya düşmeyin, evlat malesef çok nankör, evet hayal edilemeyecek kadar acı bir durum ama iyi idare etmişsiniz. Yurekten kutluyorum; sabredin ve kendiniz içinde yasamaya başlayın. Esiniz yarın öbür gün kapınıza gelince bence asla affetmeyin, o zaman çocuklarınız belki düşman olacak size ama bugunlerinizi unutmayın, affetmeyin..