Doğum a kadar ben de bu hikayeleri okuyup, kendimi o ana hazırlamak istedim hep. Çok okudum, cok fazla tedirgin oldum, çok korktum ama anladım ki hepsi yersiz korkularmis. Korkmama rağmen normal doğum istiyordum. Ve Allah'ım öyle nasip etti.
Benim tam 38+6 da saat 06:30 da suyum geldi ve apar topar hastaneye gittik. 07:00 da yatisim yapıldı. Hiç ağrım falan yoktu ama öyle çok panik olmuştum ki, dogumhane ye aglaya aglaya girdim. Çatıya yatirdilar beni, alttan açılmaya baktı ebe, açılma olmadığı için canım çok yandı. Hatta kadın bana sen normal doguramazsın dedi. Bi ara o kadar moralim bozuldu ki yine ağlamaya başladım. (Sonra o kadın gitti ve yerine çok iyi bir ebe geldi) Neyse doğum elbisesi giydirdiler, lavman yaptılar. Sonra yatağa yattım, serum takıldı (sancı serumuymus, sonradan öğrendim), nst cihazı bağlandı. Saat 8-9 gibi sancılar yavaş yavaş gelmeye başladı. Ayağa kalkıp serumla beraber yurumem gerektiğini söylediler. Açılma başka türlü olmazmış, ilk saatte kolay olan bu yürüyüş sancı arttikca dayanılmaz oldu fakat doğum uzamasin diye dayanmak zorundaydim. Epidural ile doğum yapacaktim zaten ama epidural iğnesi ni yapmak için acilmanin 4-5 cm olması gerekiyordu. Ara ara acilmayi kontrol ettiler ve doğum olayında canımı en çok acıtan oydu diyebilirim. Hızlı yürümenin yanısıra yataktan tutunarak, bacaklarim açık şekilde çömelip kalkmaya çalıştım, daha çabuk acilirmis ve sancimi hafifletti az da olsa. Saat 10 :30 gibi açılma 4-5 cm oldu ve ben sancıya dayanamiyordum artık, anestezi uzmanı geldi ve belden iğneyi yaptı. Orda en önemli şey kesinlikle kipirdamamakmis. Kolaylıkla yapıldı iğne ve yattım yeniden. Yavaş yavaş uyusmaya başladım, uyuşukluk azalınca yine kalkıp yuruyordum. Artık sancıları çok az hissediyordum ve bi an once kızımı kucağıma almak için dua ediyordum. Ilk doğum olduğu için süreç uzundu ve benim kadar dogumhane kapısında bekleyen eşim ve ailem de sabirsizlaniyordu. Sürekli hasta bakicilara ve ebelere kapıdan benim durumumu sorduklarini duyuyordum.
Saat 15:00 gibi açılma tamamlandı ve doktoruma haber verildi. Bu arada bana ikinci doz epidural verilmişti ve yine sancı hissetmiyordum. Artık doğum anina hazırdik, doğum odasına aldılar beni ve catala yattım. Yeniden kontrol ettiler açılma tamamdi ama bebek biraz yukarda duruyormus. Doktorum gelene kadar ebe bana biraz ikinma antrenmanı yaptırdı ama çok fazla beceremedim. Doktorum da muayene etti ve bebeğin kalp ritmi hizlandigi için acele etmek zorunda kaldı. Bana sancı geldikçe ıkın dedi ama ben sanciyi hissetmedigim için doktor söylüyordu ikinacagim anı. Nefesim yetmiyordu bana oksijen bağladılar ve bi daha denedik, başka bir doktor karnima bastiriyordu, ve o an kendi doktorum kesme işini yaptı,(hiç canım acimiyordu, merakla izliyordum), saniyeler sonra içimden bişeyler kayiyordu ama çok hissedemiyordum. O an doktorun elindeki minicikayakları gördüm ve kızım Ela Deniz tüm gücüyle ağlamaya başlamıştı bile. Saat 15:50 ydi.
Benim tam 38+6 da saat 06:30 da suyum geldi ve apar topar hastaneye gittik. 07:00 da yatisim yapıldı. Hiç ağrım falan yoktu ama öyle çok panik olmuştum ki, dogumhane ye aglaya aglaya girdim. Çatıya yatirdilar beni, alttan açılmaya baktı ebe, açılma olmadığı için canım çok yandı. Hatta kadın bana sen normal doguramazsın dedi. Bi ara o kadar moralim bozuldu ki yine ağlamaya başladım. (Sonra o kadın gitti ve yerine çok iyi bir ebe geldi) Neyse doğum elbisesi giydirdiler, lavman yaptılar. Sonra yatağa yattım, serum takıldı (sancı serumuymus, sonradan öğrendim), nst cihazı bağlandı. Saat 8-9 gibi sancılar yavaş yavaş gelmeye başladı. Ayağa kalkıp serumla beraber yurumem gerektiğini söylediler. Açılma başka türlü olmazmış, ilk saatte kolay olan bu yürüyüş sancı arttikca dayanılmaz oldu fakat doğum uzamasin diye dayanmak zorundaydim. Epidural ile doğum yapacaktim zaten ama epidural iğnesi ni yapmak için acilmanin 4-5 cm olması gerekiyordu. Ara ara acilmayi kontrol ettiler ve doğum olayında canımı en çok acıtan oydu diyebilirim. Hızlı yürümenin yanısıra yataktan tutunarak, bacaklarim açık şekilde çömelip kalkmaya çalıştım, daha çabuk acilirmis ve sancimi hafifletti az da olsa. Saat 10 :30 gibi açılma 4-5 cm oldu ve ben sancıya dayanamiyordum artık, anestezi uzmanı geldi ve belden iğneyi yaptı. Orda en önemli şey kesinlikle kipirdamamakmis. Kolaylıkla yapıldı iğne ve yattım yeniden. Yavaş yavaş uyusmaya başladım, uyuşukluk azalınca yine kalkıp yuruyordum. Artık sancıları çok az hissediyordum ve bi an once kızımı kucağıma almak için dua ediyordum. Ilk doğum olduğu için süreç uzundu ve benim kadar dogumhane kapısında bekleyen eşim ve ailem de sabirsizlaniyordu. Sürekli hasta bakicilara ve ebelere kapıdan benim durumumu sorduklarini duyuyordum.
Saat 15:00 gibi açılma tamamlandı ve doktoruma haber verildi. Bu arada bana ikinci doz epidural verilmişti ve yine sancı hissetmiyordum. Artık doğum anina hazırdik, doğum odasına aldılar beni ve catala yattım. Yeniden kontrol ettiler açılma tamamdi ama bebek biraz yukarda duruyormus. Doktorum gelene kadar ebe bana biraz ikinma antrenmanı yaptırdı ama çok fazla beceremedim. Doktorum da muayene etti ve bebeğin kalp ritmi hizlandigi için acele etmek zorunda kaldı. Bana sancı geldikçe ıkın dedi ama ben sanciyi hissetmedigim için doktor söylüyordu ikinacagim anı. Nefesim yetmiyordu bana oksijen bağladılar ve bi daha denedik, başka bir doktor karnima bastiriyordu, ve o an kendi doktorum kesme işini yaptı,(hiç canım acimiyordu, merakla izliyordum), saniyeler sonra içimden bişeyler kayiyordu ama çok hissedemiyordum. O an doktorun elindeki minicikayakları gördüm ve kızım Ela Deniz tüm gücüyle ağlamaya başlamıştı bile. Saat 15:50 ydi.
Son düzenleme: