hiçbir şeyden keyif alamıyorum.. düşünmeden edemiyorum.

Handelizm .!.:

Doktora gitmekten korkmayın. İyi bir doktor bulmaya çalışın, emin olun iyi gelecek. Çözülemeyecek bir sorun göremiyorum. Sadece desteğe ihtiyacınız var.

Genişletmek için tıkla...

naz70 .!.:

Psikolojik destek almadan tekrar hamile kalmaya çalışmayın. Önce ruhunuz sağlığına kavuşsun çocuk ilerde olur elbet

Genişletmek için tıkla...

pitircikkurdu .!.:

çok çok canım sıkkın. son bir aydır ayaklarım yere basmıyor sanki. ruhum sürekli sıkışıyor. önerilerinizi istiyorum.

evliyim. çocuğum yok. çalışıyorum. eşim de ben de düzenli çalışan insanlarız. maddi sıkıntımız yok. 30-33 yaşlarımız. ben sekiz ay önce zorunlu kürtaj oldum. ilk bebeğim ellerimden kayıp gitti.. sonrasında derin bir depresyona girdim. tekrar gebe kalamadım. adet miktarım azaldı. ağrılarım başladı. kürtajımdan sonra toparlamam da zaman almıştı. bende bir problem oldugunu düşünüyorum kürtaj sonrası. son dönemlerde çıkan haberler de psikolojimi yıprattı.

ailem ve arkadaşlarımdan soğudum. eşimden de. herkes yüzeysel hayatlar yaşıyormuş gibi geliyor. eşimi seviyorum ama onunla eskisi gibi neşeli ve mutlu bir ilişki kuramıyorum. dün aksam yine ağlıyordum. eşim yanıma gelip abarttığımı, oturup bir film izleyebileceğimi, sürekli mutsuz olduğumu söyledi ve sinir krizi geçirdim. eşyaları dağıttım, daha çok ağladım, sen beni anlamayacaksan kim anlayacak diye uzun süre sitem ettim. o ise sessiz kaldı, sonrasında bu kadar etkilendiğimi bildiğini ama bunun bana zarar verdiğini söyledi. bugün boş günüm. tüm gün evde pinekledim. eşimle yakınlaşmak da içimden gelmiyor, anne olmak istiyorum ama bir problem yaşarım korkusunu yoğun yaşıyorum, doktora gitmekten korkuyorum çünkü olumsuz şeyler duymak beni çok korkutuyor.. bunları yazarken de ağlıyorum. sulu göz, mutsuz, pasaklı, korkak birine dönüştüm.

ne yapacağım? ben bebeğimi unutup nasıl toparlanacağım? çok üzülüyorum.

Genişletmek için tıkla...

IstanbulluhatunCeyo .!.:

Öncelikle başınız sağolsun... Yeniden anne olmak nasip olur ve bebişi kucağınıza alırsınız inşallah. Bunlar zor süreçler bu yüzden acınızı yaşamanızı ve psikolojik destek almanızı öneririm. Acınızı kesinlikle bastirmayin, o acı yaşanacak ki yeniden Anka kuşu gibi küllerinden doğasın. Muhtemelen eşin de üzgün ama üzgün halinizi görmek istemiyor. Öncelikle sizin iyi olmaniz lazım , sonrasında bebek sahibi olursunuz inşallah

Genişletmek için tıkla...

pitircikkurdu .!.:

teşekkür ederim.. inşallah evet dibe çökmeden yukarı çıkılmıyor sanırım..

Genişletmek için tıkla...

pitircikkurdu .!.:

çok çok canım sıkkın. son bir aydır ayaklarım yere basmıyor sanki. ruhum sürekli sıkışıyor. önerilerinizi istiyorum.

evliyim. çocuğum yok. çalışıyorum. eşim de ben de düzenli çalışan insanlarız. maddi sıkıntımız yok. 30-33 yaşlarımız. ben sekiz ay önce zorunlu kürtaj oldum. ilk bebeğim ellerimden kayıp gitti.. sonrasında derin bir depresyona girdim. tekrar gebe kalamadım. adet miktarım azaldı. ağrılarım başladı. kürtajımdan sonra toparlamam da zaman almıştı. bende bir problem oldugunu düşünüyorum kürtaj sonrası. son dönemlerde çıkan haberler de psikolojimi yıprattı.

ailem ve arkadaşlarımdan soğudum. eşimden de. herkes yüzeysel hayatlar yaşıyormuş gibi geliyor. eşimi seviyorum ama onunla eskisi gibi neşeli ve mutlu bir ilişki kuramıyorum. dün aksam yine ağlıyordum. eşim yanıma gelip abarttığımı, oturup bir film izleyebileceğimi, sürekli mutsuz olduğumu söyledi ve sinir krizi geçirdim. eşyaları dağıttım, daha çok ağladım, sen beni anlamayacaksan kim anlayacak diye uzun süre sitem ettim. o ise sessiz kaldı, sonrasında bu kadar etkilendiğimi bildiğini ama bunun bana zarar verdiğini söyledi. bugün boş günüm. tüm gün evde pinekledim. eşimle yakınlaşmak da içimden gelmiyor, anne olmak istiyorum ama bir problem yaşarım korkusunu yoğun yaşıyorum, doktora gitmekten korkuyorum çünkü olumsuz şeyler duymak beni çok korkutuyor.. bunları yazarken de ağlıyorum. sulu göz, mutsuz, pasaklı, korkak birine dönüştüm.

ne yapacağım? ben bebeğimi unutup nasıl toparlanacağım? çok üzülüyorum.

Genişletmek için tıkla...

pitircikkurdu .!.:

çok çok canım sıkkın. son bir aydır ayaklarım yere basmıyor sanki. ruhum sürekli sıkışıyor. önerilerinizi istiyorum.

evliyim. çocuğum yok. çalışıyorum. eşim de ben de düzenli çalışan insanlarız. maddi sıkıntımız yok. 30-33 yaşlarımız. ben sekiz ay önce zorunlu kürtaj oldum. ilk bebeğim ellerimden kayıp gitti.. sonrasında derin bir depresyona girdim. tekrar gebe kalamadım. adet miktarım azaldı. ağrılarım başladı. kürtajımdan sonra toparlamam da zaman almıştı. bende bir problem oldugunu düşünüyorum kürtaj sonrası. son dönemlerde çıkan haberler de psikolojimi yıprattı.

ailem ve arkadaşlarımdan soğudum. eşimden de. herkes yüzeysel hayatlar yaşıyormuş gibi geliyor. eşimi seviyorum ama onunla eskisi gibi neşeli ve mutlu bir ilişki kuramıyorum. dün aksam yine ağlıyordum. eşim yanıma gelip abarttığımı, oturup bir film izleyebileceğimi, sürekli mutsuz olduğumu söyledi ve sinir krizi geçirdim. eşyaları dağıttım, daha çok ağladım, sen beni anlamayacaksan kim anlayacak diye uzun süre sitem ettim. o ise sessiz kaldı, sonrasında bu kadar etkilendiğimi bildiğini ama bunun bana zarar verdiğini söyledi. bugün boş günüm. tüm gün evde pinekledim. eşimle yakınlaşmak da içimden gelmiyor, anne olmak istiyorum ama bir problem yaşarım korkusunu yoğun yaşıyorum, doktora gitmekten korkuyorum çünkü olumsuz şeyler duymak beni çok korkutuyor.. bunları yazarken de ağlıyorum. sulu göz, mutsuz, pasaklı, korkak birine dönüştüm.

ne yapacağım? ben bebeğimi unutup nasıl toparlanacağım? çok üzülüyorum.

Genişletmek için tıkla...

pitircikkurdu .!.:

çok çok canım sıkkın. son bir aydır ayaklarım yere basmıyor sanki. ruhum sürekli sıkışıyor. önerilerinizi istiyorum.

evliyim. çocuğum yok. çalışıyorum. eşim de ben de düzenli çalışan insanlarız. maddi sıkıntımız yok. 30-33 yaşlarımız. ben sekiz ay önce zorunlu kürtaj oldum. ilk bebeğim ellerimden kayıp gitti.. sonrasında derin bir depresyona girdim. tekrar gebe kalamadım. adet miktarım azaldı. ağrılarım başladı. kürtajımdan sonra toparlamam da zaman almıştı. bende bir problem oldugunu düşünüyorum kürtaj sonrası. son dönemlerde çıkan haberler de psikolojimi yıprattı.

ailem ve arkadaşlarımdan soğudum. eşimden de. herkes yüzeysel hayatlar yaşıyormuş gibi geliyor. eşimi seviyorum ama onunla eskisi gibi neşeli ve mutlu bir ilişki kuramıyorum. dün aksam yine ağlıyordum. eşim yanıma gelip abarttığımı, oturup bir film izleyebileceğimi, sürekli mutsuz olduğumu söyledi ve sinir krizi geçirdim. eşyaları dağıttım, daha çok ağladım, sen beni anlamayacaksan kim anlayacak diye uzun süre sitem ettim. o ise sessiz kaldı, sonrasında bu kadar etkilendiğimi bildiğini ama bunun bana zarar verdiğini söyledi. bugün boş günüm. tüm gün evde pinekledim. eşimle yakınlaşmak da içimden gelmiyor, anne olmak istiyorum ama bir problem yaşarım korkusunu yoğun yaşıyorum, doktora gitmekten korkuyorum çünkü olumsuz şeyler duymak beni çok korkutuyor.. bunları yazarken de ağlıyorum. sulu göz, mutsuz, pasaklı, korkak birine dönüştüm.

ne yapacağım? ben bebeğimi unutup nasıl toparlanacağım? çok üzülüyorum.

Genişletmek için tıkla...

pitircikkurdu .!.:

çok çok canım sıkkın. son bir aydır ayaklarım yere basmıyor sanki. ruhum sürekli sıkışıyor. önerilerinizi istiyorum.

evliyim. çocuğum yok. çalışıyorum. eşim de ben de düzenli çalışan insanlarız. maddi sıkıntımız yok. 30-33 yaşlarımız. ben sekiz ay önce zorunlu kürtaj oldum. ilk bebeğim ellerimden kayıp gitti.. sonrasında derin bir depresyona girdim. tekrar gebe kalamadım. adet miktarım azaldı. ağrılarım başladı. kürtajımdan sonra toparlamam da zaman almıştı. bende bir problem oldugunu düşünüyorum kürtaj sonrası. son dönemlerde çıkan haberler de psikolojimi yıprattı.

ailem ve arkadaşlarımdan soğudum. eşimden de. herkes yüzeysel hayatlar yaşıyormuş gibi geliyor. eşimi seviyorum ama onunla eskisi gibi neşeli ve mutlu bir ilişki kuramıyorum. dün aksam yine ağlıyordum. eşim yanıma gelip abarttığımı, oturup bir film izleyebileceğimi, sürekli mutsuz olduğumu söyledi ve sinir krizi geçirdim. eşyaları dağıttım, daha çok ağladım, sen beni anlamayacaksan kim anlayacak diye uzun süre sitem ettim. o ise sessiz kaldı, sonrasında bu kadar etkilendiğimi bildiğini ama bunun bana zarar verdiğini söyledi. bugün boş günüm. tüm gün evde pinekledim. eşimle yakınlaşmak da içimden gelmiyor, anne olmak istiyorum ama bir problem yaşarım korkusunu yoğun yaşıyorum, doktora gitmekten korkuyorum çünkü olumsuz şeyler duymak beni çok korkutuyor.. bunları yazarken de ağlıyorum. sulu göz, mutsuz, pasaklı, korkak birine dönüştüm.

ne yapacağım? ben bebeğimi unutup nasıl toparlanacağım? çok üzülüyorum.

Genişletmek için tıkla...

Dahliadivin .!.:

Ee paikologa gitsenize esinize ve herkese hayati dar edeceginize. AdaM hakli yani surekli mutsuz aglayan bir kadin ilk kurtaj olan siz degilsiniz destek alin bunda ne var anca etrafinizdan anlayis bekliyorsunuz

Genişletmek için tıkla...