Hiç dostu ya da arkadaşı olmayan insan

29 yaşındayım ben de. O yirmili yaşların başında ölürdük güzel bir kafe bulup saatlerce muhabbet etmek için. İnanın bundan neden bu kadar hoşlandığımı hatırlayamıyorum. Saatlerce telefonda konuşurduk. Konuşacak o kadar konuyu nereden bulduğumu da hatırlamıyorum. Artık kimsenin telefonunu bile açmıyorum, aşırı sıkılıyorum konuşurken. Birkaç arkadaşım var ısrarla arayıp sorunu çözmeye çalışan ama kimseyi istemiyorum. Depresyonda falanım herhalde
Bence depresyonda değilsin, sadece değiştin 😉 konuşacak o kadar konuyu nerden bulduğunu hatırlamıyor olma kısmına da imzamı atarım 💪🏻
 
Dimi ne bileyim insanın içi pörsüyor herhalde zamanla
Modern bir inzivaya çekilme hali bizimki belki de, cazip gelmiyor etrafımdaki sohbetler artık bana. Hep bir tekrar içinde olunduğundan mıdır yoksa öldüm de gömülmedim midir bilemiyorum ama artık böyle bende durumlar 🤭
 
cazip gelmiyor etrafımdaki sohbetler artık bana
İnsanlar iyice sığlaştığından iletişim kurmaya çalışmaktan vazgeçiyor olabiliriz yalnız azınlık olarak. Çünkü diğerinden farklı olarak münzevi olmayı seçtiğin için kendini suçla, eleştir nereye kadar. Aman bilemedim kim nasıl mutluysa öyle olsun 😊
 
Back
X