hic birsey istemiyorum..

20 yaş nişanlanmak için çok erken..
annenin yerinde olsam sadece okulu bitirmenle yetinmez güzel bi iş bulmanı da isterdim öncesinde nişanlanmana da kesinlikle müsaade etmezdim..
çok değil bi 5 yıl sonra ne demek istediğimi daha iyi anlayacaksın..
her anne kizinin iyiligini ister, ama hiç bir zaman güzellikle anlatmiyor bunu... hep sinirli hep öfkeli bana karsi.
 
bende 20 yaşımda evlenmiştim şaka gibi en güzel yaşlarımda nasıl bu kararı verdim bende bilmiyorum..

20 yaş senin okuyacağın arkadaşlarınmla gezeceğin işe girip çalışıp gönlünce paranı harcıyacağın bir yaş. sakın ola bu yaş ta nişan evlilik düşünme çünkü bu yaşlarda verilen kararların çok sağlıklı olduğunu düşünmüyorum..
 
her anne kizinin iyiligini ister, ama hiç bir zaman güzellikle anlatmiyor bunu... hep sinirli hep öfkeli bana karsi.
yaşın daha çok küçük..
belkide sen annenin davranışlarını sen farklı algılıyosundur..
önceki konularına baktım da nişanlın ilginç biri bence evlenmeden önce çok çok iyi düşün..
şuanki mutsuzluğundan kurtuluşun evlilik değil, evliliği bi kaçış yolu olarak görüyorsan hata yaparsın..
 
Hayir, kimseyle konusamiyorum ki. Aileme anlatmak istiyorum durumumu ama herzaman çok ters tepkiler verdikleri için bunu bile anlatmaya korkuyorum onlara... ve ben genelde mutsuz oldugumu kimseye belirtmem. yüzümde etrafima gülücükler saçarim ama içimde firtinalar kopuyor...:KK43:

işte bir psikolog ya da psikiyatriste gitseniz de konuşsanız ne de güzel olmaz mı?
 
yaşın daha çok küçük..
belkide sen annenin davranışlarını sen farklı algılıyosundur..
önceki konularına baktım da nişanlın ilginç biri bence evlenmeden önce çok çok iyi düşün..
şuanki mutsuzluğundan kurtuluşun evlilik değil, evliliği bi kaçış yolu olarak görüyorsan hata yaparsın..
hayir, evliligi kaçis yolu olarak görmüyorum, evlilik benim su an son düsünecegim bir konu...
 
Arkadaslar, bana yardimci olurmusunuz..artik okadar çikmazlarda yim ki ne yapacagimi kiminle konusacagimi artik bilemez oldum bu durumumu.

nerdeyse 2 yildir bu sIkIntIyla geziyorum, kis aylarinda hiç birsey yapasim gelmiyordu. sürekli aglamakliydim..ne okula gitmek istiyordum ne birileriyle görüsmek, bunuda kis depresyonu diye geçiyordum. zaten bahar geldiginde bu durumum geçiyordu, yine herzaman ki gibi neseliydim.. ama su son 2 hafta hiç birsey yapmak istemiyorum, 2 haftadir okula gitmiyorum. Odamdan cikmaz oldum, her günüm aglamakli..bir çok uykusuz oluyorum bir çok uykum oluyor. gözlerim sisti aglamaktan... ve kafamda hep intihar planlari olusuyor. (bir kaç kez asiri derecede bir miktar ilaçlar içtim) kendime bir çok kez zarar verdim su 2 haftada, ve geçmisimde. kolumda jilet izleri var. Ve ben nisanliyim, ama bu konuyu nisanlimla konusamiyorum, zaten sürekli kavgaliyiz, annemlede konusmuyorum bu durumumu çünkü ne desem ne anlatsam bana kiziyor. Hiç bir zaman anne kiz gibi konusamadik. Nisanlim ve Annem benimle dalga geçiyorlar dün yine ''kendisi derdini paylasacak sayfasi var ya orda paylasiyor'' diyerek benimle dalga geçiyorlardi. annem facebookta nisanlimin bir resmini görmüs hosuna gitmemis ve ona söylemis bunu, sonra nisanlim demis : kizin facene gir bak bakiyim ozaman, pes yani felan demis anneme. o an da annem resmen tehdit eder gibi : x gel buraya cabuk diye bana bagirdi. ortada bir fal bir birsey yok oldugu halde, nisanlim anneme kiziyor, bomba bende patliyor herseyde beni suçluyorlar. :KK43: artik çok zoruma gidiyor... evde hiç kimseyle konusamiyorum... 2 sinif arkadasim bana mesaj atti nerelerdesin sen diye. bende anlattim söyle böyle diye.. onlarda endiselendi. internette çok testler yaptim depresyonla ilgili, bordeline kisilik bozuklugu ile ilgili.. ve hepsinde ''depresyondasin, bordeline var'' diye seyler yaziyor.... yani ne edecem ne yapabilirim bilmiyorum, kimse bana destek olmuyor. tek kendi mutlulugunu dusunuyorlar. Nisanlim dügün konusunda israrci annem okul konusunda israrci... her iki taraftanda üstüme geliyorlar ve bana hic kimse sormuyor sen ne istiyorsun diye. annem beni tehdit ediyor okul konusunda. okumazsan seni asla affetmem diye, tehditle okutuyor beni... zaten hep onlarin istedigini yaptim... çalis dediler az olsada çalistim... oku dediler diplomami aldim daha yüksek bölümü okumami istediler..simdi onunla ugrasiyorum.. ama benim artik gücüm kalmadi.. benimde isteklerim hayallerim vardi.... hiç birini gerçeklestiremiyorum...
ne yapmaliyim.... ?? :KK43:

- çok fazla uzun oldu... ama anca derdimi böyle anlatabilirdim,.
bir ailenin evladının okumasını istemesinden çok daha normal bir şey yoktur bu konuda sorun sizsiniz..
istemiyorsanızda nişanlınızı çekmek zorunda değilsiniz ayrılırsınız..
 
Öncelikle baskı yaptırma kendine, sonra uzmana git. Geçmiş olsun canım
 
Bu nasıl bir nişanlı?

Bu nasıl bir anne?

Vıcık vıcık her şey.

Biri anneniz, biri nişanlınız. Çok zor.
 
Nişanlını sevmiyormusun sevmiyorsan evlenme bu kadar basit.
 
Siz aydın bir insansınız..
Lütfen psikiyatriste gidin.. Kendiniz için!
 
X