- 10 Nisan 2015
- 1.213
- 811
- 73
- Konu Sahibi Esrin mine
-
- #61
L
u Lutfen ama lutfen yalvariyorum cocuguna bagirip önünde ciğlik atma
u Lutfen ama lutfen yalvariyorum cocuguna bagirip önünde ciğlik atmaBelki seninki kadar değil ama benim de kötü hatiralarim var. Ve benim de 2,5 yaşında bir evladim var.. Inan ben de onu o küçücük halde incittim çığlıklarim azarlarim onun ruhunda kimbilir ne yaralar açtı ama toparlanmaya iyi.olmaya ufak tefek yaramazliklarina karşı sabırlı olmaya çalışıyorum.
Benim başka sorunlarım da var bu.nedenle.tedavi görüyorum. Eğer baş edemiyorsan sana da tavsiye ederim muhakkak uzman bir.psikologtan yardım al..
Eminim sen çok.iyi bir anne olacaksın.
Ve.eminim.annen de seni isteyerek incitmedi.. Belki cahildi belki sorunları vardı aşamadığı ve.kurban olarak seni.seçti bilemiyorum.
İnşallah bundan.sonra ailenle çok çok mutlu olursun. Eşine ve evladina sımsıkı sarıl.
Birgun yolda yururken anemle karsilastim,kadin suratini cevirip gitti ve biz ayni evde yasiyorduk....
Bigun yine hastanede karsilastik gene suratini cevirip baska yöne gitti...bu aci dayanilir gibi degildi..resmen aciyla kavruldum..
Birgunde kullandigim ilaclari ac karnina ictim diye zehirlenmistim ve yine konserini birakip gelmedi..ve o gun arkadasinda kaldi..
Bu acilara dayanilir mi?...bence dunyada iki buyuk aci var,birincisi evlat acisi ikincisi boyle annelere sahip olmanin acisi...
İnanin katlanilir gibi degil..
Ben sabah kavga sesleriyle uyanip gece yine bagris cigrislarla uykuya daldim hep.cocukluguma dair hatirladiklarim hep kavga gurultu siddet. Hicbir zaman anne baba olduklarini hatirlamadilar hep birbirlerine hayati zehir etmekle ugrastilar. Annemin psikolojik sorunlari vardi senelerce tedavi gordu kac defa kendini oldurmeye calisti onun kendini asmaya calismasini bile gordum.kavgalari biter babam evden cikar gider annem sinir krizleri gecirir sonra da kendini bilmez bizi tanimaz gecenin bir yarisi kardesimle beni evden atardi. O cocuk aklimla komsularimizdan utanirdim birilerinden yardim istemeye cekinirdim babam donene kadar kapinin onunde gece ayazinda uyur kalirdik belki de bu yuzden kendimizi bildik bileli hep hastayiz. huzursuzluk fakirlik baski benim cocuklugum bunlar... annem temizlik yemek falan pek bilmez bag bahce isleri ona daha kolay gelirdi hala da oyledir evi pislik goturse umursamaz. ablam evlenip de gidince daha ikinci sinifta evin camasiribulasigi yemegi hepsi birden ustume kaldi. aklim biraz erip de yapmak istemeyince cok da dayak yerdim bir kez olsun sacim taranmadi.11 yasinda adet oldum iki ay dover diye soyleyemedim. Gerci ogrenmese daha iyiydi ne yapicami anlatacagina acelen neydi canin koca mi cekti kimseler duymasin rezil olursun dedi.sanki bu benim elimdeymis onleyebilirmisim gibi...cok agrima gitti genc kizligimdan utandim. Hep boyle bir yuvam olmasindan korktum bebegime boyle bir anne baba olmaktan. simdi evliyim bir kizim var elimden geleni yapmaya calisiyorum ama iyi bir anne olamayacagimi dusunuyorum hep icimde muthis bir ofke ve bosluk var. Biraz vakit gecireyim kizimla oyunlar oynayayim desem bunaliyorum cok cabuk sinirleniyorum aglamasina tahammul edemiyorum cogu zaman.ciglik atip kacip gitmek gecior icimden bazen. Ben sanirim en korktugum kisiye anneme donusmeye basladim...
evet doğurmayla anne olunmaz,ne güzel demişsin.Boyleleri de anne oluyo, ama oyle deme yine de o senin annen diyenler de olucaktir eminim degil iste degil oyle bi kadin anne olamaz !! Dogurmayla anne olunmaz !
Biliyo musun komşularla otururken bile aynı şeyi hissettim. Çoğu annem yaşında ve benim yaşlarımda kızları var. Benim annemle konuşma şeklim sessizce, ciddi, olabildiğince en az kelimeyi kullanarak konuşup kenara çekilmekti. Kızlarıyla şakalaşmaları, gülüşmeleri, birbirlerine hitapları öyle güzel ki, içim burkuldu. Ne şanslılar diye düşündüm. Ne mal ne mülk, İyi bir Anne şu hayattaki en büyük şans.kendimi buldum yazilanlarda bazen bende dusunuyorum annem babam olmasaydi oksuz yetim kalsaydim canim bu kadar yanarmiydiki.anne baba olmayi birak es olamamis evcilik oynadigini sanan iki insanin yillarca hatalarinin bedelini odemis bir bedendim. ben ailemle gorusmuyorum onlara cok kirginim. buraya yazamayacak kadar uzun haksizliklara maruz birakildim. yillarca ne cocuklugumu yasattilar ne gencligimi. bencil bir kadinin ilk cocugu olarak dunyaya gelmekti belkide sucum.
en cok icimi acitanda bazi arkadaslarimin anneleriyle olan iliskisi ve baglari onlari oyle gordukce kendimi oyle ezik oyle yanliz oyle kotu hissediyorum ki yerin dibine girmek istedigim anlar oluyor.kiskanmiyorum cok ozeniyorum. isyan ediyorum neden diyorum neden benimde duzgun bir ailem olmadi neden .......
acaba hepimizin annesi aynımı diye sormaktan alıkoyamadım kendimi ne kadar çok aynı anne varmış şaşırdım oysaki piyango bana vurmuş galiba derdim......teyzemde aynı teyzen gibi anneannemden nefretle bahseder annemse her zaman anneannemim önünde kalkan....teyzem çocuklarına çok düşkün asla kızmaz ve onların yerini asla biri alamaz ama annem içinse dünyada sadece yiğenleri ve etraftaki dostlar var biz hiç yokuz yada olmamalıymışız gibi...temizlik ve düzen hastası annem şimdilerde kabulleniyor hatalarını ama 5 kardeşiz ve hepimizin malesefki zayi olan hayatlarını gördükten sonra...elbette böyle olmasını istemezdi hem vicdan hemkabullenememe duygusuyla onun yüzüne çok vurmuşluğum var ezik çocukluğumu...babama şikayet edip doldurup dayak attırmasında önümüze geçip napıyorsun demek yerine odada sigara ve çayını içen ohhh iyi oldu der gibi bakan annemin şimdilerde merhametle dolu gözleri bana hiç samimi gelmiyor....bilmiyorum onu anlamak için çok savaş verdim ama anlayacağım zerre kadar bir neden onun bu yaptıklarını hoş karşılamamı mümkünsüz kılıyor.....eşimin ailesine bakıp gıpta ediyorum keşke bende bu yaşta böyle sevilsem ama hayır ben böyle hep bir kanadı kırık kuş gibi sevgi gördüğüm yere doğru çırpınıyorum ve bu dilenci ruhum bana utanç veriyor....benim ananem de sevgisini göstermeyen mutsuz bir kadınmış annemle ben de öyleyim, teyzeme bakıyorum annesinin hatalarını nefretle anıyor çocuklarına sevgisini gösterebiliyor benim annemse annesini iyilikle anıyor yanlış birşey olduğunu düşünmüyor ve hatasını düzeltmeyi denemiyor sadece bizi okutması ve annesi gibi gerici olmaması iyiydi yani annemin de sevgisizlik dışında düzelttiği birşey varmış ama o sevgisizliği de hayatımı mahvetmeye yetti mutsuz bir çocukluk geçirdim mutsuz bir yetişkin oldum, hatta olamadım fiziksel sosyal gelişimim de çok geri kaldı. bence bir anne çocuğunu öpmeli ona sarılmalı konuşmalı gülümsemeli benim annem bunları yapmadı sadece önüme yemek koyup haftada bir banyo yaptırıp temizlikle falan uğraştı. bütün bunlar bana çok garip geliyor yani sevmeyeceksen aile olmanın anlamı ne, bu kadınlar istemeden, toplum baskısıyla mı evlenip çocuk doğuruyor hiçbir önemi ilgisi yokmuş gibi davranabiliyor zorunlu bir işiymişim gibi sanki yetimhanedeki bir bakıcıymış gibi. belki de yanlış şartlarda yanlış ortamda doğup büyüdüm. aklıma geldikçe bizi terk etseydi nasıl olurdu yine böyle ezik sefil biri olur muydum diye düşünüyorum, çocukken ben sizi terk etmedim çekip gitmedim diye bize laf sayardı ama şimdi o kadar da kötü bir fikirmiş gibi gelmiyor. çevremdeki çocuklardan farklı olduğumu hep hissettim onların aileleri gibi değildik, kıyafetleri davranışları vs. onlar gibi değildim aralarına giremezdim bilmiyorum belki de annem bir melektir sorun da bendedir belki başka bir bebeği aynı şartlarda büyütse o bebek dahi olurdu ama ben böyle biriyimdir. yine de içten içe onu da kendimi de suçlamaktan vazgeçemiyorum şimdi bana en güzel en pahalı en emek verilmiş şeyleri de alıp getirse içimde hep bi burukluk var içimden artık hiçbir şeye ihtiyacım yok anne diyorum. işimi hiç sevmiyorum, gelecek endişesinden bana hiç uygun olmayan bu bölümü yazmaya mecbur hissettim çalışmaya da mecburum, çok uzun yıllardır öleyim diye dua ediyorum inançlı biriyim öyle yaşayıp gidiyorum tabi ki benden çok daha kötü durumda olanlar var biliyorum halime şükrediyorum ama mutlu olamıyorum yine de çok şükür halime
Bu tür annelerin ortak özelliği bunlar galiba. Benimki de yeğenlerine kızım, oğlum demesi, Hele onlara kullandığı canım sözcüğünü eskaza kullandığını bile duymadım. Kendi annesi kardeşleri yeğenleri herşeyden önceliklidir. Seninki tüm kardeşlerine de böyleymiş anladığım kadarıyla. Benim annem bana tek bu kadar sevgisizdi. Diğerlerine de çok sevgi dolu değildi ama bana resmen garezi vardı.acaba hepimizin annesi aynımı diye sormaktan alıkoyamadım kendimi ne kadar çok aynı anne varmış şaşırdım oysaki piyango bana vurmuş galiba derdim......teyzemde aynı teyzen gibi anneannemden nefretle bahseder annemse her zaman anneannemim önünde kalkan....teyzem çocuklarına çok düşkün asla kızmaz ve onların yerini asla biri alamaz ama annem içinse dünyada sadece yiğenleri ve etraftaki dostlar var biz hiç yokuz yada olmamalıymışız gibi...temizlik ve düzen hastası annem şimdilerde kabulleniyor hatalarını ama 5 kardeşiz ve hepimizin malesefki zayi olan hayatlarını gördükten sonra...elbette böyle olmasını istemezdi hem vicdan hemkabullenememe duygusuyla onun yüzüne çok vurmuşluğum var ezik çocukluğumu...babama şikayet edip doldurup dayak attırmasında önümüze geçip napıyorsun demek yerine odada sigara ve çayını içen ohhh iyi oldu der gibi bakan annemin şimdilerde merhametle dolu gözleri bana hiç samimi gelmiyor....bilmiyorum onu anlamak için çok savaş verdim ama anlayacağım zerre kadar bir neden onun bu yaptıklarını hoş karşılamamı mümkünsüz kılıyor.....eşimin ailesine bakıp gıpta ediyorum keşke bende bu yaşta böyle sevilsem ama hayır ben böyle hep bir kanadı kırık kuş gibi sevgi gördüğüm yere doğru çırpınıyorum ve bu dilenci ruhum bana utanç veriyor....
ilk çocuktum belki ondan bilemedim ama diğer kardeşlerime olan tavırlarıyla benimki arasında daha fark var ben resmen düşmanı gibiydim onun için diğerleriyse daha az düşman tabikide nasiplendiler onlarda ama daha az yaralarla...çünkü onların yetişme dönemi annem farklı bir ortama girip ben ne yapıyorum sorularını kendine sormaya başladığındaydı sanırım....şimdilerde o çok sevdiği yiğenlerinden ilgi göremediğinden olsa gerek artık yanlız kaldığını kendini daha çok sorguladığını düşünüyorum ...düşünsene başka bir şehirde yiğeni 18 senedir evimizde kira vermeden oturuyor oysaki evli erkek kardeşim 10 senedir kirada işte burdan yap hesabı......Bu tür annelerin ortak özelliği bunlar galiba. Benimki de yeğenlerine kızım, oğlum demesi, Hele onlara kullandığı canım sözcüğünü eskaza kullandığını bile duymadım. Kendi annesi kardeşleri yeğenleri herşeyden önceliklidir. Seninki tüm kardeşlerine de böyleymiş anladığım kadarıyla. Benim annem bana tek bu kadar sevgisizdi. Diğerlerine de çok sevgi dolu değildi ama bana resmen garezi vardı.
L
u Lutfen ama lutfen yalvariyorum cocuguna bagirip önünde ciğlik atma
benim ananem de sevgisini göstermeyen mutsuz bir kadınmış annemle ben de öyleyim, teyzeme bakıyorum annesinin hatalarını nefretle anıyor çocuklarına sevgisini gösterebiliyor benim annemse annesini iyilikle anıyor yanlış birşey olduğunu düşünmüyor ve hatasını düzeltmeyi denemiyor sadece bizi okutması ve annesi gibi gerici olmaması iyiydi yani annemin de sevgisizlik dışında düzelttiği birşey varmış ama o sevgisizliği de hayatımı mahvetmeye yetti mutsuz bir çocukluk geçirdim mutsuz bir yetişkin oldum, hatta olamadım fiziksel sosyal gelişimim de çok geri kaldı. bence bir anne çocuğunu öpmeli ona sarılmalı konuşmalı gülümsemeli benim annem bunları yapmadı sadece önüme yemek koyup haftada bir banyo yaptırıp temizlikle falan uğraştı. bütün bunlar bana çok garip geliyor yani sevmeyeceksen aile olmanın anlamı ne, bu kadınlar istemeden, toplum baskısıyla mı evlenip çocuk doğuruyor hiçbir önemi ilgisi yokmuş gibi davranabiliyor zorunlu bir işiymişim gibi sanki yetimhanedeki bir bakıcıymış gibi. belki de yanlış şartlarda yanlış ortamda doğup büyüdüm. aklıma geldikçe bizi terk etseydi nasıl olurdu yine böyle ezik sefil biri olur muydum diye düşünüyorum, çocukken ben sizi terk etmedim çekip gitmedim diye bize laf sayardı ama şimdi o kadar da kötü bir fikirmiş gibi gelmiyor. çevremdeki çocuklardan farklı olduğumu hep hissettim onların aileleri gibi değildik, kıyafetleri davranışları vs. onlar gibi değildim aralarına giremezdim bilmiyorum belki de annem bir melektir sorun da bendedir belki başka bir bebeği aynı şartlarda büyütse o bebek dahi olurdu ama ben böyle biriyimdir. yine de içten içe onu da kendimi de suçlamaktan vazgeçemiyorum şimdi bana en güzel en pahalı en emek verilmiş şeyleri de alıp getirse içimde hep bi burukluk var içimden artık hiçbir şeye ihtiyacım yok anne diyorum. işimi hiç sevmiyorum, gelecek endişesinden bana hiç uygun olmayan bu bölümü yazmaya mecbur hissettim çalışmaya da mecburum, çok uzun yıllardır öleyim diye dua ediyorum inançlı biriyim öyle yaşayıp gidiyorum tabi ki benden çok daha kötü durumda olanlar var biliyorum halime şükrediyorum ama mutlu olamıyorum yine de çok şükür halime
gider inanırım benim annemde bayramda gitmiyim diye kapıyı kitleyip çıkıp gitti.sırf beni görmesin diye.o bayram ik gözüm iki çeşme ağlaya ağlaya geçti ama allah büyük..beni evine sokmadı ablamla bir olup.eşimi çağırıp benim nekadar çıkarcı nekadar iki yüzlü oldugumu anlattı.daha neler nelerr...bazen olmasa daha iyiydi dediğim günler çok olduuu....nasıl ya.
Yüzünü mü çevirip gitti??
gider inanırım benim annemde bayramda gitmiyim diye kapıyı kitleyip çıkıp gitti.sırf beni görmesin diye.o bayram ik gözüm iki çeşme ağlaya ağlaya geçti ama allah büyük..beni evine sokmadı ablamla bir olup.eşimi çağırıp benim nekadar çıkarcı nekadar iki yüzlü oldugumu anlattı.daha neler nelerr...bazen olmasa daha iyiydi dediğim günler çok olduuu....
oooo daha neler ben aramayım asla beni aramaz.birgün dedim ki annee bana şurda araba çarpsa ölsem ağlamazsın bile arkamdan dedim. tık ses etmedi aman kızım allah korusunayyy aman allah evlat acısı vermesin demedi.ki benimde evladım var öyle bişey dese hatip ederim allahım sen koru diye.şoklardayım inanın.Allah sabır versin ne diyeyim.
Ben ailemle yaşıyorum.Öğlen arasında arar annem (her gün istisnasız)
Kursa yazıldım akşamları işten sonra, dün akşam bana kızdı ; bu sene de bunu çıkardın hiç görüşemiyoruz diye
Evet anne herşeyin sebebi sensin.
Benim bu saatte, derin bir uykuda olmam gereken bu saatte kafamın derinliklerinde zonklayan seslerin, kurtulamadığım yaşanmışlıkların, ezikliğimin, dünyanın en kötü annesi olmamın sebebi hep sensin.
Hatta etrafıma baktığımda göremediğim insanlığın, merhametin yokluğuyla sığındığım şu siteye ne zaman iç döksem peşime takılan hastalıklı düşüncelerin, sürekli takip ediliyor sanıp kafayı yeme noktasına gelmemin, bu yüzden birçok hesabı iptal ettirip yönetimden her seferinde özür dileyip yeni hesap açmamın da sebebi sensin. Yüzbinlerce insanın olduğu bir mecrada bile kendimi "işte o işte o" diye parmakla gösterilen, bütün gözlerin üzerinde olduğunu zannetmeme sebep olacak kadar paranoyak, tedirgin olmamın da sebebi sensin.
Aslında sana hiç kondurmuyordum. Hala konduramıyorum. Hep suçu kendi pasifliğimde, kendi ezilmişliğimde buluyordum. Ama öyle değil anne.
Ben daha küçücük bir çocukken bir yere giderken bile beni bırakıp kardeşimi aldığını biliyorum anne. Senin için hep kardeşlere bakmakla yükümlü evin işlerini görmekten sorumlu bir paçavra olduğumu da biliyorum. Yaşayamadığım çocukluğum, oynayamadığım oyunlar, edinemediğim arkadaşlar hep sırtımda yük şimdi. Suçum neydi diye sormayı akıl bile edemedim. Ben bu olmak için dünyaya gönderilmiş gibiydim. Başka birşey görmedim ki çocukluk bu, ben olmak bu sandım hep. Bir kere bile kızım demeyişine öyle alışıktım ki. Hiçbir şey yapmasam bile, birkaç saniye tvye dalmam bile beddua yemem için yeterli sebep oldu hep. Sen beni hiç sevmedin anne.
Biraz büyüyüp arkadaş edinmeye başladığımda arkadaşlarımı azarlamaktan beni utandırmaktan da geri durmadın. Gururum, onurum senin için hiç önemli olmadı. Bir arkadaş edinmemi bile bana fazla gördün. Zaten okumak benim neyime? Okul birincisi olmak benim neyime? Okuyup başına avukat mı olacaktım? En iyisi münasip bir kısmetle baş göz etmek. Eşimi tanımak benim için büyük şans olsa da senin için sırtındaki kamburdan kurtulmaktı. Ödün patladı vazgeçicem de başına kalıcam diye.
Kalmadım, evlendim. Bir de hamile kaldım. Sen milletin gelini, kızı doğuma kadar iş yaptı diye diye beni işe zorladın. Güzelce söylesen ben yine yapardım işlerini ama sen yine azarlamayı, aşağılamayı seçtin. Ona da razı oldum. Sezaryenden sonra başımda bir gece bile, sadece bir gece bile kalma zahmetinde bulunmadın. Bir kap yemek bile yapmadın bana. yemeğime, bulaşığıma,hatta hasta bezime bile kocam koştu. Çok utandım anne. Beni hiç bilmediğim bir işle, annelikle yalnız bırakıp gittin. Ben görmediğim anneliği çocuğuma göstermeye çalışınca tam bir dram çıktı ortaya. Ota .oka bağıran, asık suratlı, annelikten gram anlamayan, saçma sapan bir insan oldum.
Kendi kendimi büyütüp yaralarımı biraz da olsa sarana kadar, kendime azıcık gelene kadar berbat bir anne oldum senin bana bıraktıklarınla. Şimdi ne kadar toparlamaya çalışsam, ne kadar normal olmaya uğraşsam sol yanımı sık sık yoklayan sancılardan kurtulamıyorum. Gülüşüm hep yarım anne, hayatı öylesine yaşıyorum. Dünya benim olsa birkaç saniyeden fazla mutlu olamıyorum. Sol yanımı çok acıttın anne. Alacağın olsun.
Buraya böyle yazdığıma bakma birazdan deli gibi pişman olup hatayı kendimde aramaya başlarım. Herşeyin suçlusu olduğum gibi ana kıymeti bilmeyen, beceriksizliğini, hatalarını annesine atan zavallı ve bencil kızın olurum. Senin bana öğrettiğin ben olurum.
Herşeye rağmen seni seviyorum anne..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?