- 10 Haziran 2009
- 4.619
- 62
- 118
- Konu Sahibi dillerim_lal
-
- #1
merhaba arkadaşlar
kaç gündür içim bir huzursuz mutsuz ve sinirliyim.sizinlede paylaşmak istiyorum.
ben 6 aylık hamileyim.ve mayısta babamı kanserden kaybettim.vefat ettiğinde 2 haftadan uzun süre benim yanımdaydı.birlikte hastanelere gittik acillerde sabahladık kendi ellerimle baktım.ama ne kadar acı çektiğini nasıl zorluklar yaşadığını kendim gördüm.hem annem hem o aslında çok üzülüyorlardı ama kimse kimseye birşey belli etmiyordu.
babamı memlekette defnettikten sonra 10 gün bende annemle kaldım.daha sonra eve dönmek zorunda kaldım ki 3 ayda kalsam sonuçta herkes evine dönecek.
52si için gittiğimde orada hamile olduğumu öğrendim.daha önce bilmiyordum.bu esnada yengem (abimin eşi) yanımızda yoktu.işi dolayısıyla başka şehirdeydi ama abim bizimleydi.ben ilk bebek olması ve süpriz olmaası vesilesiyle şaşkınlık içindeydim.birilerine söyleyemiyordum bile ki ben bile emin olamıyordum doktor raporu olmasına rağmen.herkes haliyle çok sevindi.bu acımızın üzerine yeni bir umut yeni bir meşgale yeni bir hayattı.herkesin acısına su serpmişti.Allah a olan inancım onun kudretini görmem daha bir netleşti.bir can gidiyor bir can geliyordu.hayatın döngüsüydü.
aradan aylar geçti duyan herkes hayırlı olsun dedi çok sevindi.ama yengemden herhangi bir tepki yoktu.üstünde hiç durmadım tarzı böyle olabilir işleri çok düzenini yeniden kurmaya çalışıyo yoruluyo falan filan dedim.ben onu aradım yeni işin hayırlı olsun dedim alıştınmı ddedim nasılsın dedim görüşelim dedim(ki yakınız ama ne arar nede gelir)
aradan zaman geçti karnım büyüdü ve bir karşılaştık 7 kat yabancı bile beni görünce " amaann kocaman olmuş karnın büyütmüşsün" ne bilim "kilo almışsın" " kaç aylık" vb gibi tepkiler verir ama o hiç birşey söylemedi abim yanına geldi gitti hamile bir kardeşim var bu nasıl napar diye gelmedi her seferinde ben aradım davet ettim rica minnet gelin dedim 1 kere falan geldiler yine üstünde durmadım ayrılar birlikte vakit geçirmek isterler kısıtlı zamanları var dedim gitmedim gelmeyince bir şey demedim.
bir kaç gün önce başkasından duydum.ben niye böyle ne yaptım acaba diye kafa patlatırken ağızlarından kaçırdılar.
biz babamın 52sinde öğrendik ya hamileliğimi ozaman hep birlikte benim uzun zamandır yemek istediğim bir şeyi bana yedirmek bahanesiyle akşam dışarı çıktık gezmek eğlenmek yok bir yerde oturduk yemek yedik yürüyüş yaptık sonrada ablamda toplandık yemek yedik başka gün tabi bunların fotoğrafları var.
ablamla konuşurken sağdan soldan ablama "evet fotoğraflarınızı gördüm gezilmiş tozulmuş" demiş ablamda gezmedik hamileye yemek yedirdik demiş.oda hamile olduğunu öğrenince koşa koşa sizemi haber vermeye gelmiş demiş
lafa bakkk ablamda hayır burda öğrendi zaten dedi
hem öyle olsa bunda ne kötülük varkiii..ben öğrenseydim koşa koşa gider aileme haber verirdim bunda kötülük nerde
sanırım o babamın 52si döneminde bu tarz birşeye sevinmemize kızdı.birde tatilde biz eşimle tatile gittik anneme gidemedik.onada kızmış olabilr hadi onu anlarımmm onu bende kafama taktım ama öyle olmak zorunda oldu.sonradan telafi ettim ama bayramdan öncede kendim gittim 1 hafta kaldım.
herkesin acısını yaşaması acıyı karşılaması farklıdır.kimse kimsenin üzüntüsünü yargılayamaz.benim babam elbette üzüldüm hala üzülüyorum keşke yaşasaydıda bebeğimi görebilseydi diyorum her seferinde.ama bir yandanda iyiki bu bebek bu zamanda geldi.anneme aileme yeni bri heyecan yeni bir meşgale oldu diyorum.ama bu tarz şeylerle zan altında bırakılınca çok ama çok üzülüyorum
hiç yengemle bu konuyu konuşmadık.konuşmayıda düşünmüyorum.çocuğu yok o yüzdende onunla nadir bir araya geldiğimiz zamanlarda bu konuyu anlatmıyorumki hani belki yanlış anlar diye.ben yine ararım sorarım arada abim var.ama kafamda büyüdükçe büyüyor.belki içinde bulunduğum dönem yüzünden hassasta olabilirim.
ben acılarımı hep belli etmeme yönünü seçmişimdir.çok eskiden beri böyle başş ederim.olmamış gibi davranmam elbette ama düzeltemeyeceğim durumlarda kabullenebilirim.
ama yinede içim çok huzursuz.hatam nerde diye düşünüyorum
kaç gündür içim bir huzursuz mutsuz ve sinirliyim.sizinlede paylaşmak istiyorum.
ben 6 aylık hamileyim.ve mayısta babamı kanserden kaybettim.vefat ettiğinde 2 haftadan uzun süre benim yanımdaydı.birlikte hastanelere gittik acillerde sabahladık kendi ellerimle baktım.ama ne kadar acı çektiğini nasıl zorluklar yaşadığını kendim gördüm.hem annem hem o aslında çok üzülüyorlardı ama kimse kimseye birşey belli etmiyordu.
babamı memlekette defnettikten sonra 10 gün bende annemle kaldım.daha sonra eve dönmek zorunda kaldım ki 3 ayda kalsam sonuçta herkes evine dönecek.
52si için gittiğimde orada hamile olduğumu öğrendim.daha önce bilmiyordum.bu esnada yengem (abimin eşi) yanımızda yoktu.işi dolayısıyla başka şehirdeydi ama abim bizimleydi.ben ilk bebek olması ve süpriz olmaası vesilesiyle şaşkınlık içindeydim.birilerine söyleyemiyordum bile ki ben bile emin olamıyordum doktor raporu olmasına rağmen.herkes haliyle çok sevindi.bu acımızın üzerine yeni bir umut yeni bir meşgale yeni bir hayattı.herkesin acısına su serpmişti.Allah a olan inancım onun kudretini görmem daha bir netleşti.bir can gidiyor bir can geliyordu.hayatın döngüsüydü.
aradan aylar geçti duyan herkes hayırlı olsun dedi çok sevindi.ama yengemden herhangi bir tepki yoktu.üstünde hiç durmadım tarzı böyle olabilir işleri çok düzenini yeniden kurmaya çalışıyo yoruluyo falan filan dedim.ben onu aradım yeni işin hayırlı olsun dedim alıştınmı ddedim nasılsın dedim görüşelim dedim(ki yakınız ama ne arar nede gelir)
aradan zaman geçti karnım büyüdü ve bir karşılaştık 7 kat yabancı bile beni görünce " amaann kocaman olmuş karnın büyütmüşsün" ne bilim "kilo almışsın" " kaç aylık" vb gibi tepkiler verir ama o hiç birşey söylemedi abim yanına geldi gitti hamile bir kardeşim var bu nasıl napar diye gelmedi her seferinde ben aradım davet ettim rica minnet gelin dedim 1 kere falan geldiler yine üstünde durmadım ayrılar birlikte vakit geçirmek isterler kısıtlı zamanları var dedim gitmedim gelmeyince bir şey demedim.
bir kaç gün önce başkasından duydum.ben niye böyle ne yaptım acaba diye kafa patlatırken ağızlarından kaçırdılar.
biz babamın 52sinde öğrendik ya hamileliğimi ozaman hep birlikte benim uzun zamandır yemek istediğim bir şeyi bana yedirmek bahanesiyle akşam dışarı çıktık gezmek eğlenmek yok bir yerde oturduk yemek yedik yürüyüş yaptık sonrada ablamda toplandık yemek yedik başka gün tabi bunların fotoğrafları var.
ablamla konuşurken sağdan soldan ablama "evet fotoğraflarınızı gördüm gezilmiş tozulmuş" demiş ablamda gezmedik hamileye yemek yedirdik demiş.oda hamile olduğunu öğrenince koşa koşa sizemi haber vermeye gelmiş demiş
lafa bakkk ablamda hayır burda öğrendi zaten dedi
hem öyle olsa bunda ne kötülük varkiii..ben öğrenseydim koşa koşa gider aileme haber verirdim bunda kötülük nerde
sanırım o babamın 52si döneminde bu tarz birşeye sevinmemize kızdı.birde tatilde biz eşimle tatile gittik anneme gidemedik.onada kızmış olabilr hadi onu anlarımmm onu bende kafama taktım ama öyle olmak zorunda oldu.sonradan telafi ettim ama bayramdan öncede kendim gittim 1 hafta kaldım.
herkesin acısını yaşaması acıyı karşılaması farklıdır.kimse kimsenin üzüntüsünü yargılayamaz.benim babam elbette üzüldüm hala üzülüyorum keşke yaşasaydıda bebeğimi görebilseydi diyorum her seferinde.ama bir yandanda iyiki bu bebek bu zamanda geldi.anneme aileme yeni bri heyecan yeni bir meşgale oldu diyorum.ama bu tarz şeylerle zan altında bırakılınca çok ama çok üzülüyorum
hiç yengemle bu konuyu konuşmadık.konuşmayıda düşünmüyorum.çocuğu yok o yüzdende onunla nadir bir araya geldiğimiz zamanlarda bu konuyu anlatmıyorumki hani belki yanlış anlar diye.ben yine ararım sorarım arada abim var.ama kafamda büyüdükçe büyüyor.belki içinde bulunduğum dönem yüzünden hassasta olabilirim.
ben acılarımı hep belli etmeme yönünü seçmişimdir.çok eskiden beri böyle başş ederim.olmamış gibi davranmam elbette ama düzeltemeyeceğim durumlarda kabullenebilirim.
ama yinede içim çok huzursuz.hatam nerde diye düşünüyorum