bir arkadaşım var, eşi uluslararası çalışıyor, ayda bir, iki ayda bir falan geliyor eve... iki çocuğu var, ikisi de okula gidiyor, bütün sorumluluk onda, geçen diyor ki, eşim yokken, söyleniyorum, özlüyorum, bütün yük bende, bunalıyorum, eşim geliyor, ya bir gün kalıyor, ya iki gün, artık gitse de rahatlasam diyorum ve kendim de gülüyorum bu duruma...
ben kendimden biliyorum, mesela diyorum, işte falan işim, isteğim olsa, ne kadar mutlu olurdum, daha bir şey beni mutsuz edemez, oluyor, bir süre sonra, bakıyorum yine mutsuz olmak için bulmuşum bir şeyler... evet zor, biliyorum ama, her şey bizde başlıyor ve bizde bitiyor canım... bakıyorsun, tutunacak hiç bir dalı olmayan bir insana, çok mutlu, bakıyorsun her şeyi var, ama mutsuz.. her hal ve şartta kendisini mutlu edecek bir şeyler bulabilmeli insan, sanırım bizler bunu başaramıyoruz ve hep olumsuzluklara yöneliyoruz, sonunda da her şey olacağına varıyor ve bizler mutsuz olduğumuzla kalıyoruz...
kafanda döndürüp döndürüp durma lütfen, tek mi yaşıyorsun, akraba, arkadaş kimse yok mu, eşin yokken seninle kalan? ne kadar sürecek bu durum belli mi? veya birbirinizin yanına tayin alma durumu falan, özel sektörde çalıştığımız için çok bilgim yok ama, eş durumundan, tayinler yapılıyor bildiğim kadarıyla... mutlaka sen benden iyi biliyorsundur, belki başka engel vardır, bilemiyorum tabi...
dün sebepsiz sayılacak kadar önemsiz şeyler yüzünden, moralim bozuk çıktım işten ve bu durum herkese bi şekilde yansıdı... sonra ne yapıyorsun sen, değer mi, dokunduğun herkese de yansıyor, belli bir sebebin de yok ki olsa da, insanların ne suçu var dedim ama hala çıkamadım o moddan, sabırla düzelmeyi, normale dönmeyi bekliyorum... :)