Merhaba hanımlar,
Ben söze nasıl başlayacağımı bilemiyorum, ama lafım başta kaynanalara, lütfen merhametli, vicdanlı, eşini seven, eşine sahip çıkan, onu üzmekten ve ona zarar gelmesinden korkan, eşine karşı saygılı, eşiyle artık ayrı bir aile kurduğunu ve ilk düşünmesi, fikir alışverişi yapması gereken kişinin eşi olduğunu oğullarınıza öğretin ve öyle yetiştirin.
Eşimle 2 sene önce tanıştık, tanıştıktan 2 ay sonra nişanlandık ve o yaz evlendik. Eşimle evlenmeden önce çok mutluydum, uzun zaman sonra beni ilk defa güldüren, çok mutlu eden bir insanla birlikteydim, bana evlendiğimizde de hiç bir zaman tavrının değişmeyeceğini her zaman böyle olacağını, köprüyü geçene kadar ayıya dayı deme gibi birşey yapmayacağını vs. söylüyordu. Ama her zaman tuhafıma giden başta bu kadar sorun etmediğim ama evlendikten sonra da fazlasıyla artarak devam eden durumlar oluyordu. Evlendiğimiz günden beri temizlik takıntısıyla, kilo takıntısıyla, kıl tüy takıntısıyla, kendi ailemin yanındaki samimi davranışlarıma olan takıntısıyla, evlilik hayatımıza zarar verdiğini nişanlandığımızdan beri aramıza bir kara kedi gibi giren ruh hastası arkadaşıyla olan samimiyetiyle, fikrimi alması gereken konularda fikrimi almamasıyla, eltime benden daha çok değer vermesiyle beni bunalttı. (eltim 2 çocukla kaynanamlara yalnız kocası olmadan tatile gelmiş, kaynanamlardayken ben eltime yemek yapmadım, eltim bebeği var(2,5 aylık) o çocuklu kadın kendi yemeğini kendisi yaptı diye bana demediği etmediği hakareti bırakmadı,ben kötü oldum, benim hamileliğimi düşünmedi, karısının hamile olduğunu hiç düşünmedi, sofra taşıttı, ağır su şişesi taşıttı, ama ne vardı alt tarafı 5 kg taşıyordum ona göre.) (Evi iki günde bir süpürür, tozlarını alır, wc banyomuzu da süpürürdüm elektrik süpürgesiyle, haftada 1 veya 2 kere wc banyoyu silerdim. İki günde bir çamaşır makinesini çalıştırır, her gün bulaşık biriktirmeden bulaşık makinemi çalıştırırdım. Ama eşim bayram temizliği gibi temizlik yapmadığım için sürekli eleştirir sürekli benimle tartışırdı. Dolapları düzenlesemde onun istediği gibi olmadığı için yine beğenmiyor ve söyleniyordu, hala da öyle. Herşeye bu kadsr karışmasından bunaldım, beğenmiyorsa kendi yapmasını benim onun gibi bakmadığımı, evimizin temiz ve düzenli olduğunu söylediğimde de bana karşı suratı asık duruyor ve kendi yapmak zorunda kaldığı için konuşmuyor tavır alıyordu gerçi hala da öyle. Kendisi istediği gibi salak salak konuşma vs der ama ben aynısını ona dediğimde beni itip kakar filan. Bunaldım yani. Hiçbir zaman beğendiremedim adama kendimi. Hep kötü oldum.160 boy 65 kiloyum, evlendikten sonra 5 kg aldım, kollarım kalın, bacaklarım kalın diye hep lafını yaptı, benden kilolu olanları bile benden zayıf gördü ve bana hep kilolu muamelesi yaptı. Karnımı severken bile "bebeğim annenin göbek tüylerinden seni sevemiyorum(ayva tüy), annen kilolu, annen şöyle böyle" filan diyor.) Ufak bir kavgamızda elinde ne varsa fırlatmaya çalışmasıyla, sözlü şiddetiyle beni bunalttı. Hep özür dileyip aynı şeyleri tekrar yapmasından, bana karşı anlayışsız olmasından bunaldım.
Hamileyim şuanda, hamile ve hassas olduğumu düşünür belki bebeğine birşey olmasın diye ona göre davranır diye düşündüm ama o da yok. Lafta bebeğim, bebeğimi çok seviyorum vs ama lafta. Seven, düşünen insan eşini üzmez. Üzüntüden uyuyamıyorum. Eşimin bu davranışlarını görmeden hamilelik sürecimi en sağlıklı bir şekilde nasıl geçirebilirim? Kalp atışlarımı üzüntüden tüm bedenimde hissediyorum.
