Merhaba kadınlar kulübünün güzel kadınları..
Bu kez biraz uzun yazabilirim.. Çünkü bundan önceki bütün konularımda kısa yazmaya çalıştım.. Çoğu şeyi üstü kapalı anlatmaya çalıştım, çok detay vermedim ( bu biraz kimliğimin ifşa olmaması adına aldığım bir önlemdi, biraz kısa öz yazıp hemen cevap almak istememdi, biraz da yazarken telefonun sürekli donması sonucu yanlış yazdıklarımı düzelteyim diye uğraşırken yazmak istediğim konuların bazılarının bu kaygıyla aklımdan çıkmasaydı). Bu yüzden bazı konularda gerçek anlamda haklı olmama rağmen haksız çıktım yada çıkardım kendimi ya da bazı arkadaşlar beni.. Amacım polemiğe girmek değildi halbuki kimseyi yormadan kısaca yazıp çözüm bulmaktı buraya yazdığım her sorunumda olduğu gibi..
Ve aslında birşeyi farketmemi de sağladı bu güzel forum.. Bazen bazı şeyleri yanlış düşündüğümü, bazen aptalca davrandığımı, bazen aptalca takıntılarımın olduğunu, bazen kendimi olur olmadık şeylerle strese soktuğumu ve bu yüzden hep mutsuz olduğumu, iyi niyetin her zaman güzel bir huy değil bazen enayilik olduğunu 29 yaşımda farkettim. geç oldu ama sanırım biraz sizinde etkiniz oldu bunu anlamam da.
Ve kendimle ilgili farkettiğim diğer bir detay ise BEN KENDİMİ İFADE EDEMİYORUM. Önceden bunu sadece konuşurken yapamadığımmı düşünürdüm, şimdi yazarak da yapamadığımı farkettim ( farklı kaygılarla da olsa)
Şimdi arkadaşlar gelelim bu iç dökmenin NE YAPMALIYIM? kısmına..
Ben de tuhaf bir huy var. Bugün forumda bir arkadaşım da buna benzer bir şey yazmış.. Ben kendimi net ifade edemiyorum ya yanlış konuşuyorum ya konuşmayı bilmiyorum ya karşımdakini anlamıyorum ya çok mutsuzum herşeyi ters anlıyorum, sevmediğim insanların söylediği her söze, lafın altında kalmayayım çabasıyla yanıt vermeye çalışıyorum bazen.. Ve şöyle aslında çok güzel bir ses tonum var. Net konuşurum diksiyonum düzgündür. Ama sevmediğim, utandığım, yaşça benden büyük olan, bana iyiliği dokunan insanlarla konuşurken sesim içime kaçıyo. sesim inceliyo, doğru düzgün cevap veremiyorum bazen cevap vermeye korkuyorum bazende aniden çook ters birşey söylüyorum.. Anlayacağınız iletişim konusunda yetersizim. Neden böyle bilmiyorum.. Neden çekiniyorum insanlardan bilmiyorum. bunu nasıl aşacağım, yaşayan oldu mu nasıl aştınız, yada kendinizi bu konuda nasıl geliştirdiniz. bazen bakıyorum benden küçük çocuklar ne güzel iletişim kuruyor ben kuramıyorum.. kendime güvenim yok aslında en temel sorunum bu. bunu nasıl aşacağım bilmiyorum.
psikoloğa git diyeceksiniz biliyorum ama şu an buna gidemem. siz kendinizi bu yönde nasıl geliştirdiniz lütfen cevaplayın.
bir de çok saçma bir huyum var bununla bağlantılı oda. benden 3.4 yaş büyük herkese abla diyorum. sanki demesem ayıp gibi. yada mesajlaşıyoruz okuyorum mesajları her mesajımın sonunda başında abla diyorum, gülücük koyuyorum bu huyumu sevmiyorum ama koymazsam yanlış anlaşılacak gibi geliyor biliyorum çok saçma ama böyle neden böyle bilmiyorum..
şimdiden yanıtlarınız için teşekkür ederim. umarım bu kez derdimi doğru düzgün anlatabilmişimdir...