Hem iç dökme Hem de ne yapmalıyım sorusu? KENDİMİ İFADE EDEMİYORUM

Tubilim

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
15 Ağustos 2020
336
305
Merhaba kadınlar kulübünün güzel kadınları..
Bu kez biraz uzun yazabilirim.. Çünkü bundan önceki bütün konularımda kısa yazmaya çalıştım.. Çoğu şeyi üstü kapalı anlatmaya çalıştım, çok detay vermedim ( bu biraz kimliğimin ifşa olmaması adına aldığım bir önlemdi, biraz kısa öz yazıp hemen cevap almak istememdi, biraz da yazarken telefonun sürekli donması sonucu yanlış yazdıklarımı düzelteyim diye uğraşırken yazmak istediğim konuların bazılarının bu kaygıyla aklımdan çıkmasaydı). Bu yüzden bazı konularda gerçek anlamda haklı olmama rağmen haksız çıktım yada çıkardım kendimi ya da bazı arkadaşlar beni.. Amacım polemiğe girmek değildi halbuki kimseyi yormadan kısaca yazıp çözüm bulmaktı buraya yazdığım her sorunumda olduğu gibi..
Ve aslında birşeyi farketmemi de sağladı bu güzel forum.. Bazen bazı şeyleri yanlış düşündüğümü, bazen aptalca davrandığımı, bazen aptalca takıntılarımın olduğunu, bazen kendimi olur olmadık şeylerle strese soktuğumu ve bu yüzden hep mutsuz olduğumu, iyi niyetin her zaman güzel bir huy değil bazen enayilik olduğunu 29 yaşımda farkettim. geç oldu ama sanırım biraz sizinde etkiniz oldu bunu anlamam da.
Ve kendimle ilgili farkettiğim diğer bir detay ise BEN KENDİMİ İFADE EDEMİYORUM. Önceden bunu sadece konuşurken yapamadığımmı düşünürdüm, şimdi yazarak da yapamadığımı farkettim ( farklı kaygılarla da olsa)

Şimdi arkadaşlar gelelim bu iç dökmenin NE YAPMALIYIM? kısmına..
Ben de tuhaf bir huy var. Bugün forumda bir arkadaşım da buna benzer bir şey yazmış.. Ben kendimi net ifade edemiyorum ya yanlış konuşuyorum ya konuşmayı bilmiyorum ya karşımdakini anlamıyorum ya çok mutsuzum herşeyi ters anlıyorum, sevmediğim insanların söylediği her söze, lafın altında kalmayayım çabasıyla yanıt vermeye çalışıyorum bazen.. Ve şöyle aslında çok güzel bir ses tonum var. Net konuşurum diksiyonum düzgündür. Ama sevmediğim, utandığım, yaşça benden büyük olan, bana iyiliği dokunan insanlarla konuşurken sesim içime kaçıyo. sesim inceliyo, doğru düzgün cevap veremiyorum bazen cevap vermeye korkuyorum bazende aniden çook ters birşey söylüyorum.. Anlayacağınız iletişim konusunda yetersizim. Neden böyle bilmiyorum.. Neden çekiniyorum insanlardan bilmiyorum. bunu nasıl aşacağım, yaşayan oldu mu nasıl aştınız, yada kendinizi bu konuda nasıl geliştirdiniz. bazen bakıyorum benden küçük çocuklar ne güzel iletişim kuruyor ben kuramıyorum.. kendime güvenim yok aslında en temel sorunum bu. bunu nasıl aşacağım bilmiyorum.
psikoloğa git diyeceksiniz biliyorum ama şu an buna gidemem. siz kendinizi bu yönde nasıl geliştirdiniz lütfen cevaplayın.

bir de çok saçma bir huyum var bununla bağlantılı oda. benden 3.4 yaş büyük herkese abla diyorum. sanki demesem ayıp gibi. yada mesajlaşıyoruz okuyorum mesajları her mesajımın sonunda başında abla diyorum, gülücük koyuyorum bu huyumu sevmiyorum ama koymazsam yanlış anlaşılacak gibi geliyor biliyorum çok saçma ama böyle neden böyle bilmiyorum..
şimdiden yanıtlarınız için teşekkür ederim. umarım bu kez derdimi doğru düzgün anlatabilmişimdir...
 
Birkaç kişisel gelişim kitabı - tavsiye videoları, aynada biraz pratik, günlük konuşma görevi filan derken olur gider.
Gözünüzde büyütmeyin, çok da düşünmeyin üzerine.

Ayrıca benden 2-3 yaş küçüklerin bana abla diye hitap etmesine de gıcık oluyorum. 6-7 yaş olsun tamam de yani de işte demeyin abla 3-4 yaşla. 30dan sonra koyar oldu. :)
 
Merhaba kadınlar kulübünün güzel kadınları..
Bu kez biraz uzun yazabilirim.. Çünkü bundan önceki bütün konularımda kısa yazmaya çalıştım.. Çoğu şeyi üstü kapalı anlatmaya çalıştım, çok detay vermedim ( bu biraz kimliğimin ifşa olmaması adına aldığım bir önlemdi, biraz kısa öz yazıp hemen cevap almak istememdi, biraz da yazarken telefonun sürekli donması sonucu yanlış yazdıklarımı düzelteyim diye uğraşırken yazmak istediğim konuların bazılarının bu kaygıyla aklımdan çıkmasaydı). Bu yüzden bazı konularda gerçek anlamda haklı olmama rağmen haksız çıktım yada çıkardım kendimi ya da bazı arkadaşlar beni.. Amacım polemiğe girmek değildi halbuki kimseyi yormadan kısaca yazıp çözüm bulmaktı buraya yazdığım her sorunumda olduğu gibi..
Ve aslında birşeyi farketmemi de sağladı bu güzel forum.. Bazen bazı şeyleri yanlış düşündüğümü, bazen aptalca davrandığımı, bazen aptalca takıntılarımın olduğunu, bazen kendimi olur olmadık şeylerle strese soktuğumu ve bu yüzden hep mutsuz olduğumu, iyi niyetin her zaman güzel bir huy değil bazen enayilik olduğunu 29 yaşımda farkettim. geç oldu ama sanırım biraz sizinde etkiniz oldu bunu anlamam da.
Ve kendimle ilgili farkettiğim diğer bir detay ise BEN KENDİMİ İFADE EDEMİYORUM. Önceden bunu sadece konuşurken yapamadığımmı düşünürdüm, şimdi yazarak da yapamadığımı farkettim ( farklı kaygılarla da olsa)

Şimdi arkadaşlar gelelim bu iç dökmenin NE YAPMALIYIM? kısmına..
Ben de tuhaf bir huy var. Bugün forumda bir arkadaşım da buna benzer bir şey yazmış.. Ben kendimi net ifade edemiyorum ya yanlış konuşuyorum ya konuşmayı bilmiyorum ya karşımdakini anlamıyorum ya çok mutsuzum herşeyi ters anlıyorum, sevmediğim insanların söylediği her söze, lafın altında kalmayayım çabasıyla yanıt vermeye çalışıyorum bazen.. Ve şöyle aslında çok güzel bir ses tonum var. Net konuşurum diksiyonum düzgündür. Ama sevmediğim, utandığım, yaşça benden büyük olan, bana iyiliği dokunan insanlarla konuşurken sesim içime kaçıyo. sesim inceliyo, doğru düzgün cevap veremiyorum bazen cevap vermeye korkuyorum bazende aniden çook ters birşey söylüyorum.. Anlayacağınız iletişim konusunda yetersizim. Neden böyle bilmiyorum.. Neden çekiniyorum insanlardan bilmiyorum. bunu nasıl aşacağım, yaşayan oldu mu nasıl aştınız, yada kendinizi bu konuda nasıl geliştirdiniz. bazen bakıyorum benden küçük çocuklar ne güzel iletişim kuruyor ben kuramıyorum.. kendime güvenim yok aslında en temel sorunum bu. bunu nasıl aşacağım bilmiyorum.
psikoloğa git diyeceksiniz biliyorum ama şu an buna gidemem. siz kendinizi bu yönde nasıl geliştirdiniz lütfen cevaplayın.

bir de çok saçma bir huyum var bununla bağlantılı oda. benden 3.4 yaş büyük herkese abla diyorum. sanki demesem ayıp gibi. yada mesajlaşıyoruz okuyorum mesajları her mesajımın sonunda başında abla diyorum, gülücük koyuyorum bu huyumu sevmiyorum ama koymazsam yanlış anlaşılacak gibi geliyor biliyorum çok saçma ama böyle neden böyle bilmiyorum..
şimdiden yanıtlarınız için teşekkür ederim. umarım bu kez derdimi doğru düzgün anlatabilmişimdir...
Merhaba a bu hayatta öncelikle kimseyi dört dörtlük memnun edemezsin boşver seni yanlış anlayan anlasin dünyanın sonu mu ?değil.. bende herşeye kırılan biriyim çok ince düşünürüm bazen kendimi ifade edemiyor muyum diye kendi kendimi yer bitiririm acaba birilerinin kalbini kırar mıyım istemeden düşüncesi bile.beni yordu arttık birazda insanlar beni mutlu etmeye çalışsın onlar beni düşünsün onlar benden daha mı değerli bu hayatta? Önceden her şeye ağlayan ben az once canımı sıkan bir konuda ağlayamadım ve 1 aydır bunu yaşıyorum artık ağlayamıyorum zorla biraz gözyaşı döktüm içimi rahatlattim o kadar.. Seni tanıyan bilen olduğun gibi sevsin bu hayatı o kadar ince düşünme boşver
 
Merhaba,gereksiz bir utangaçlığa girerdim insanlarla konuşurken,otururken hele de birinin evine gittiysem.Kendi ablamın abimin evinde bile sürekli “aman bir hatam olmasın” “aman kayınaileleri bana bir şey sorarsa bir yanlışım çıkmasın” aman şu aman bu diye diye kendimi yer bitirirdim.O sıra yere çay mı döküldü ben dökmüşüm gibi yine gereksiz bir sıkıntıya girerdim..Bir şey sorduklarında aslında zihnimde bal gibi de bildiğim,kendimce sapasağlam temellere oturtabildiğim şeyleri ya yanlış ifade ederdim ya da bir kısmını (ama önemsiz bir kısmını) ifade eder susardım.Eski sevgilimin anne ve teyzesiyle tanıştığımda da bu durum böyle oldu.İkisinden de çekindim,sordukları sorulara istediğim gibi cevaplar veremedim.Ta ki o ikisinin arkamdan “bizimle konuşurken neden öyle çok sıkılgan davranıyor,özgüvensiz mi,bizim çevremiz çok geniş yarın bir gün onlarada yaparsa insanlar yanlış anlar vs.” tarzı şeyler söylediklerini eski erkek arkadaşım gelip bana yeriştirmekte bir sakınca görmeyene kadar...O sıra önce birkaç kişisel gelişim kitabı aldım,hani şu kapakları,kitapların başlıkları bile insanı okuduktan sonra bir şeylerin değişeceğine ikna eden,motive eden cinsten kitaplardı. :)) sonra benimle ortak ilgi alanına sahip kişilerin katıldığı bir gruba girdim.Kalabalık bir gruptu.Sürekli yeni birileriyle yakınlık kurulduğu ve genellikle sorulan sorular aynı (Kaç yıldır bu işe ilgi duyuyorsun,nasıl başladın,neler denedin,hayalindeki hangisi vs.) olduğu için bir süre sonra sordukları şeylere ilk baştakine göre çok daha rahat ve istediğim tarzda cevaplar vermeye başladığımı fark ettim..Okulda da yabancı dil hocalarımız her hafta istediğimiz bir konu hakkında slaytlı görselli sunum yapmamızı isterdi onada katılmaya başladım,tüm sınıfın önünde her hafta sunum yaptım bunun da çok faydası oldu.Bir arkadaşımdan sunum yaparken beni videoya çekmesini istedim her sunumda,ilkindeki hallerime hala açıp gülüyorum,kabuğuna kaçmış salyangoz gibi duruyorum resmen,sesim titriyor,ellerim titriyor,iki büklüm duruyorum. 🤣 Sonrakilerde aştım bu durumu...Yazı olayına gelincede günlük tutmanızı tavsiye ederim.Ya da bir blog açmanızı orada atıyorum gezmeyi seven biriyseniz gezdiğiniz yerler,ilgi duyduğunuz bir alan vs. hakkında kendi cümlelerinizle yazılar yazıp paylaşabilirsiniz.
 
X