8 yaşımdayken aynı evde büyüdüğü dedemi bu hastalıktan kaybetmiştik. O zaman daha küçüktüm anlamıyordum ama belliydi yokluğu, yoktu dedem, eksikti birşeyler. Kucağına oturup elimi boynuna dolandığım dedem yoktu evde. Yaklaşık 2 ay öncede amcam.... Kemoterapiyi bıraktı, sigara içiyordu engel olamadık hiç bir şekilde. 55 yaşındaydı. Ama hala onu kaybetmemişiz gibi devam ediyorum hayatıma çünkü idrak edemedim henüz. Buraya yazarken bile. Tek başına yaşıyordu hasta olmadan önce. Sanki hala evinde oturmuş gazetesini okuyor sanıyorum ben mesela. Haftaya kızının düğünü var. Sanki çıkıcak o düğüne gelicek gibi his. Hamileyim acaba o yüzden mi algılayamadım daha. Bilmiyorum yani. Ve babam, onu çok seviyorum. Sevgisini asla belli edemeyen babalardan o da. Ama öyle de derin sever. Onu da kaybetmekten çok korkuyorum. Geçmiş olsun umarım en kısa zamanda hastalığa güzel bir tekme atar babanız.
Şafi ismiyle şifa diliyorum.Güzel enerjilerle daha iyi olsun inşallah. .