- 8 Mayıs 2008
- 8.605
- 524
- 363
bugün bir kez daha anladım ki hayatta tesadüflere yer yok
daha önce evlenme planları yaptığım ama iş sorunları yüzünden ayrıldığım kişinin nişanlandığından bahsetmiştim bir derdim varda. hala ortak arkadaşlar olduğunu söylemiştim. bugün çok sevdiğim bir abi (ortak arkadaşımız) nin yanına gittim. dünden haberleşmiştik bana bir şey verecekti. odaya girip oturunca masasında bir davetiye gördüm hiç huyum olmadığı halde izinsiz alıp baktım.
evet bildiniz eski aşkımın davetiyesi kafamçokkarıştı
benim oraya bugün gitmem, eski arkadaşımın bugün ankaraya abiye gelip davetiye bırakması (üstelik benden 2 saat önce), abinin benim geleceğimi unutup davetiyeyi kaldırmaması, davetiyenin tam oturduğum tarafta masa köşesinde olması, benim izinsiz şöyle bir bakmam.....
biliyorum ki hiç biri tesadüf değildi. kaderde bu da varmış. ayarlasak bu kadar olmazdı inanın.
şok geçirmedim, içim sızlamadı, derin acılar çekmedim. duyduğum hissi anlatacak kelime yok aslında. tuhaf bir burukluk, biraz hissizlik, biraz anlayamama ne olduğunu...
teselli bulduğum şey şu: şükürler olsun unutmuşum, yaralarım kabuk bağlamış, kalbimin kırıkları tamir olmuş :teselli:.
bu adam mıydı onsuz kaldığımda nefes bile almadığımı sandığım, sesini duymasam kendimde olmadığım, her baktığım şeyde onu gördüğüm, yanındayken dünyayı umursamadığım... üstünden 1 yıl geçmedi ayrılığımızın.. oysa ne kadar çok şey değişmiş...:çok üzgünüm:
ben işyerinden biriyle evleniyor sanıyordum. yanılmışım. yengesinin aracı olduğu biriyle görüşü usulü tabir ettiğimiz şekilde evleniyormuş bu ayın sonunda. içimden kendisine ettiğim hakaretlerin yarısını geri alıyorum. çünkü bunu kabullenmek aşık olup evlenmesini kabullenmekten çok daha kolay ve çok daha az acı verici.
sadece paylaşmak istedim. umarım bir gün "aşığım"diye haykırdığım mesajlar da yazarım :asigim:
daha önce evlenme planları yaptığım ama iş sorunları yüzünden ayrıldığım kişinin nişanlandığından bahsetmiştim bir derdim varda. hala ortak arkadaşlar olduğunu söylemiştim. bugün çok sevdiğim bir abi (ortak arkadaşımız) nin yanına gittim. dünden haberleşmiştik bana bir şey verecekti. odaya girip oturunca masasında bir davetiye gördüm hiç huyum olmadığı halde izinsiz alıp baktım.
evet bildiniz eski aşkımın davetiyesi kafamçokkarıştı
benim oraya bugün gitmem, eski arkadaşımın bugün ankaraya abiye gelip davetiye bırakması (üstelik benden 2 saat önce), abinin benim geleceğimi unutup davetiyeyi kaldırmaması, davetiyenin tam oturduğum tarafta masa köşesinde olması, benim izinsiz şöyle bir bakmam.....
biliyorum ki hiç biri tesadüf değildi. kaderde bu da varmış. ayarlasak bu kadar olmazdı inanın.
şok geçirmedim, içim sızlamadı, derin acılar çekmedim. duyduğum hissi anlatacak kelime yok aslında. tuhaf bir burukluk, biraz hissizlik, biraz anlayamama ne olduğunu...
teselli bulduğum şey şu: şükürler olsun unutmuşum, yaralarım kabuk bağlamış, kalbimin kırıkları tamir olmuş :teselli:.
bu adam mıydı onsuz kaldığımda nefes bile almadığımı sandığım, sesini duymasam kendimde olmadığım, her baktığım şeyde onu gördüğüm, yanındayken dünyayı umursamadığım... üstünden 1 yıl geçmedi ayrılığımızın.. oysa ne kadar çok şey değişmiş...:çok üzgünüm:
ben işyerinden biriyle evleniyor sanıyordum. yanılmışım. yengesinin aracı olduğu biriyle görüşü usulü tabir ettiğimiz şekilde evleniyormuş bu ayın sonunda. içimden kendisine ettiğim hakaretlerin yarısını geri alıyorum. çünkü bunu kabullenmek aşık olup evlenmesini kabullenmekten çok daha kolay ve çok daha az acı verici.
sadece paylaşmak istedim. umarım bir gün "aşığım"diye haykırdığım mesajlar da yazarım :asigim:
Son düzenleme: