Hastanede yatağımda seyrettim ilk kez faciayı. Acım o kadar büyüktü ki, dünyam öyle başıma yıkılmıştı ki anlamadım önce, önemsemedim hatta. Yıllar sonra hayalini kurduğum yavrularım tek dünyamdı benim, ben onlardan birisini kaybetmiştim, o yüzden o yataktaydım, diğer yavrum savaş veriyordu minicik bedeniyle bedenimde.. Evimin banyosunu ikizlerime göre yaptıracak, bahçeme çim kaplayıp ikili salıncağı alacaktım.. Benim derdim dünyanın en büyük derdiyken bütün haberler Soma oldu.. Yaşanmış hayatların tükenmesi 1'ken 301 oldu ve ben utandım.. Doğmamış, koklayamadığım iki bebeğime üzülmeyi ya da üzüntümü göstermeyi demeliyim yakıştıramadım kendime.. O insanların hepsinin bir hayatı vardı, baba, amca, kardeş, eştiler, oysa benim bebeklerimin ismi bile yoktu daha.. Sincaplarımdı onlar benim.. Bu yaptığımız minik yardımlar asla acılarına merhem olmayacak, hepsi trilyonlar verseler de o canları seçecektir eminim, sadece birazcık hayatları kolaylaşacak.. Dediğiniz gibi her ölüm tarifsiz ve bizim diyetimiz bu kadar kolay değil.. İçimi döktüm azıcık ama bu aralar nerde birşey görsem yazıyorum, içimi döküyorum..