Hayatımın Dilemması

Yaşadıklarımız öyle çok benziyor ki. 3 yıllık evliydim. Ve eşime ilk günden beri anne olmayı çok istediğimi anlattım. Benimle hayaller kurup, sürekli farklı nedenlerden erteledi. Sanırım beni oyalamasına daha yıllarca izin verirdim ama yaşım da ilerleyince artık beklemek istemediğimi çok net söyledim. O gün bana baba olmak istemediğini söyledi. İkna etmek için uğraştım ama hiç işe yaramadı. Ben de zaten oyunlar, kurnazlıklar yapabilecek bi kadın değildim. Sonuç olarak beni kandırmış olması, benim en doğal isteğime böyle saygısız davranmış olmasını kabul etmedim ve evden ayrıldım. Bir aydır ailemle kalıyorum.
Akıl veremem tabii sana. Başarısızlık demek doğru mu bilmiyorum ama ben kendimi kaybetmiş hissediyorum. Ayrılırken de evleneyim başkası ile de çocuk yapayım diye ayrılmadım. Bunu yapabileceğime hiç inanmıyorum.
Çok özlüyorum, yaptığım doğru mu emin olamıyorum. Ama bana yapılan saygısızlığı da kaldıramıyorum. Ki ben ilişkinin hiçbir döneminde gurur, kibir yapıp küsmüş bi insan bile değilim.
O ise mecburi her görüşmemizde çok özlediğinden bahsediyor. Boşanma davası açıcaktım, benden süre istedi. Niçin olduğunu anlamadığım bi süre. Bu saatten sonra onunla bir çocuğumun olması ne kadar sağlıklı olur ki. Yarın herhangi bir sorunda "sen istedin yaptık" gibi bi şey duyarsam altından kalkamam. Eşim bunu diyecek bi insan değildi. Benden daha çok severdi çocuğumuzu eminim. Ama sadece böyle bi risk bile...
Mutsuzum, çok mutsuzum. İlmek ilmek işlediğin bi ilişki böyle sökülüyor. Doğru mu yaptım, doğru mu yapıyorum hiç bilmiyorum. Dediğim gibi bi fikir vermek deği amacım, sadece görünce dayanamadım, dertleştim. :) Umarım sen mutlu olursun, kararın ne olursa olsun.
 
Teşekkür ederim. Yine de siz de eşinize bu kadar yüklenmeyin. Kendimi eşinizin yerinde hissedince zor geliyor. İç dünyasında neler var, kim bilir? Sizi kaybetmek istemeyişinden oyalama gibi bir sürece girdiğini düşünüyorum. :S

Peki sizce beni oyalamak hakkına sahip mi, böyle yaparak belkide elimdeki şansı tamamen kaybetmeme neden olacak. Benim penceremden de bakmaya çalışın. İç dünyasını defalarca sordum. Hastalıksa çaresini ararız olmazsa evlatlık ediniriz dedim olmadı. Siz söyleyin şimdi. Fazla mı yükleniyorum eşime...
 
çocukları sevıyor, yeğenine hayran ve bayılıyor. ama kendı cocugu olsun istemıyor.. bence bu adam senı gercekten sevıyor mu bunu sorgulamalısın. evliliğinize güvenmıyor bence
 
Yaşadıklarımız öyle çok benziyor ki. 3 yıllık evliydim. Ve eşime ilk günden beri anne olmayı çok istediğimi anlattım. Benimle hayaller kurup, sürekli farklı nedenlerden erteledi. Sanırım beni oyalamasına daha yıllarca izin verirdim ama yaşım da ilerleyince artık beklemek istemediğimi çok net söyledim. O gün bana baba olmak istemediğini söyledi. İkna etmek için uğraştım ama hiç işe yaramadı. Ben de zaten oyunlar, kurnazlıklar yapabilecek bi kadın değildim. Sonuç olarak beni kandırmış olması, benim en doğal isteğime böyle saygısız davranmış olmasını kabul etmedim ve evden ayrıldım. Bir aydır ailemle kalıyorum.
Akıl veremem tabii sana. Başarısızlık demek doğru mu bilmiyorum ama ben kendimi kaybetmiş hissediyorum. Ayrılırken de evleneyim başkası ile de çocuk yapayım diye ayrılmadım. Bunu yapabileceğime hiç inanmıyorum.
Çok özlüyorum, yaptığım doğru mu emin olamıyorum. Ama bana yapılan saygısızlığı da kaldıramıyorum. Ki ben ilişkinin hiçbir döneminde gurur, kibir yapıp küsmüş bi insan bile değilim.
O ise mecburi her görüşmemizde çok özlediğinden bahsediyor. Boşanma davası açıcaktım, benden süre istedi. Niçin olduğunu anlamadığım bi süre. Bu saatten sonra onunla bir çocuğumun olması ne kadar sağlıklı olur ki. Yarın herhangi bir sorunda "sen istedin yaptık" gibi bi şey duyarsam altından kalkamam. Eşim bunu diyecek bi insan değildi. Benden daha çok severdi çocuğumuzu eminim. Ama sadece böyle bi risk bile...
Mutsuzum, çok mutsuzum. İlmek ilmek işlediğin bi ilişki böyle sökülüyor. Doğru mu yaptım, doğru mu yapıyorum hiç bilmiyorum. Dediğim gibi bi fikir vermek deği amacım, sadece görünce dayanamadım, dertleştim. :) Umarım sen mutlu olursun, kararın ne olursa olsun.

Sevgili Miraya, her satırına katılıyorum. Hele de çocukta mazallah bir problem olursa yaşayacağım suçluluk hissi. Beni tamamen anlatan bir yazı olmuş. Sadece ben henüz evden ayrılmadım. Ayrıca ayrılsam da tekrar evlenip çocuk sahibi olayım diye ayrılamayacağımı adım gibi biliyorum. Ayrılırsam eşimsiz sade bir hayat olacak benimkisi de. Allah ikimize de hayırlısını versin. Umarım çok mutlu olursunuz bebişinizle.
 
U
Yaşadıklarımız öyle çok benziyor ki. 3 yıllık evliydim. Ve eşime ilk günden beri anne olmayı çok istediğimi anlattım. Benimle hayaller kurup, sürekli farklı nedenlerden erteledi. Sanırım beni oyalamasına daha yıllarca izin verirdim ama yaşım da ilerleyince artık beklemek istemediğimi çok net söyledim. O gün bana baba olmak istemediğini söyledi. İkna etmek için uğraştım ama hiç işe yaramadı. Ben de zaten oyunlar, kurnazlıklar yapabilecek bi kadın değildim. Sonuç olarak beni kandırmış olması, benim en doğal isteğime böyle saygısız davranmış olmasını kabul etmedim ve evden ayrıldım. Bir aydır ailemle kalıyorum.
Akıl veremem tabii sana. Başarısızlık demek doğru mu bilmiyorum ama ben kendimi kaybetmiş hissediyorum. Ayrılırken de evleneyim başkası ile de çocuk yapayım diye ayrılmadım. Bunu yapabileceğime hiç inanmıyorum.
Çok özlüyorum, yaptığım doğru mu emin olamıyorum. Ama bana yapılan saygısızlığı da kaldıramıyorum. Ki ben ilişkinin hiçbir döneminde gurur, kibir yapıp küsmüş bi insan bile değilim.
O ise mecburi her görüşmemizde çok özlediğinden bahsediyor. Boşanma davası açıcaktım, benden süre istedi. Niçin olduğunu anlamadığım bi süre. Bu saatten sonra onunla bir çocuğumun olması ne kadar sağlıklı olur ki. Yarın herhangi bir sorunda "sen istedin yaptık" gibi bi şey duyarsam altından kalkamam. Eşim bunu diyecek bi insan değildi. Benden daha çok severdi çocuğumuzu eminim. Ama sadece böyle bi risk bile...
Mutsuzum, çok mutsuzum. İlmek ilmek işlediğin bi ilişki böyle sökülüyor. Doğru mu yaptım, doğru mu yapıyorum hiç bilmiyorum. Dediğim gibi bi fikir vermek deği amacım, sadece görünce dayanamadım, dertleştim. :) Umarım sen mutlu olursun, kararın ne olursa olsun.
Umarım sende mutlu olursun ama eşinin yaptığı dayatma da hiç hoş değil yaşlandığında bi bayramda kapını çalan olmasın mı ya ben çocuk istiyorum olmuyo belkide hiç olmayacak onu bilemem Rabbimin takdiri ama olmamasını eşim istese bi ömür içimde kalır senin yaptığını yaparım doğru karar vermişsin kıvama geliyo bence az daha bekle
 
Benim gibi hemen hamile kalsaydın nolurdu acaba?
Ben evlenince hemen hamile kaldım valla önceden de çocuk ister misin istemez misin diye birbirimize sormadığımızı bile hamile kalınca anladım. Önceden hep evlenirsem ilk iki yıl asla çocuk yapmam gerisini de bilemiyorum diye düşünürdüm.
Daha ne olduğunu anlamadan evlat sahibi olduk ve çocuk o kadar güzelmişki şuan da çok çocuğum olsun istiyorum.
Yani aslında evlat sahibi olmayan insan bu sevgiyi ve aşkı bilmediği için istemeyebilir gereksiz gelebilir.
Ama bu kadar net düşüncesi varsa seni oyalamak yerine başından söylemeliydi.
Aynı şeyi bir arkadaşım da yaşadı baktı adam 3 sene oldu asla çocuk istemem diyor boşandı başka biriyle evlendi çocuğu var.
Ama işte evlilik sadece çocuktan ibaret de değildir tabiki aşk olmalı öncelikle.
Yine de eşin seni oyalamış yalan söylemiş ki başka bir konuda da olsa gerçekten hiç hoş değil bu tarz şeyler evli çiftler arasında.
 
çocukları sevıyor, yeğenine hayran ve bayılıyor. ama kendı cocugu olsun istemıyor.. bence bu adam senı gercekten sevıyor mu bunu sorgulamalısın. evliliğinize güvenmıyor bence

Bunu defalarca sorguladım ve cevap dediğiniz gibi olursa bir sn dahi ikilemde kalmam bitiririm. Benim sevginin olmadığı bir evde işim yok. Beni de hak etmiyor demektir.Bunu en iyi eşim bilir.Birçok şeye katlanabilirim ama sevgisiz bir evliliğe asla Ben de zaten evliliğimden emin olana kadar bekledim.
 
Bunu defalarca sorguladım ve cevap dediğiniz gibi olursa bir sn dahi ikilemde kalmam bitiririm. Benim sevginin olmadığı bir evde işim yok. Beni de hak etmiyor demektir.Bunu en iyi eşim bilir.Birçok şeye katlanabilirim ama sevgisiz bir evliliğe asla Ben de zaten evliliğimden emin olana kadar bekledim.
aklıma bu ve çocugu olmuyor senden gızlıyor fikrinden başka bişi gelmıyor.
çocukları cok seven ve 2.5 yıllık evli olan, karısına cok aşık olan bi erkek neden cocuk ıstemez?
 
U

Umarım sende mutlu olursun ama eşinin yaptığı dayatma da hiç hoş değil yaşlandığında bi bayramda kapını çalan olmasın mı ya ben çocuk istiyorum olmuyo belkide hiç olmayacak onu bilemem Rabbimin takdiri ama olmamasını eşim istese bi ömür içimde kalır senin yaptığını yaparım doğru karar vermişsin kıvama geliyo bence az daha bekle

Evet belki de hiç çocuğum olmayacaktı. Büyük konuşmayı sevmem ama şu saatten sonra ne evleneceğime ne de çocuk sahibi olacağıma inanmıyorum. Ama sunduğu bahaneler, ilişkimize güvenmeyişi ve daha bir sürü neden. Konuyu sabote etmek istemiyorum ama kıvama gelse neye yarar ki. Ben nasıl güvenirim, nasıl inanırım gerçekten istediğine...
 
Sevgili Cherrym, sen benim gözümde hep modern ve güçlü kadının ender bir numunesisin. Senin gibi biriyle mesajlaşmak bile çok iyi geliyor. Teşekkürler.

Açıkça konuştum. Her konuştuğumda morali bozuluyor. Surat yapıyor. Bu son konuşmamda 1 ay önce uzun süre tek bir şey söylemedi ve en sonunda haklısın dedi. Kendisi bu ay için tamam dedi. Ve bu gün tekrar hazır olmadığını söyledi. Ve ben bu durumdan bıktım. Her defasında grurum çok kırılıyor zaten. Artık sabrımın son noktasına geldiğimi hissettim. Ve sizden yardım istedim.

Şunu da belirtmek isterim ki ben öz güveni yüksek, olmayınca hadi bana eyvallah diyecek kadar güçlü bir insanım yada insandım. Okulda da çalışma hayatımda da popüler bir insanım. Kendisi bana açılamak için yıllarca beklemiş biri. Gelen evlenme tekliflerin sayısını hatırlamıyorum. Kendisi de bir çoğunu biliyor. İşte bu yüzden şimdi kalıp aynı şeyi defalarca istemek, sanki bana iyilik bahşetmesi için yalvarmak, tam sabırla bekledikten sonra hayır bu seferde olmadı diye oyuna getirilmek kendime olan saygıma ters. Tabiri caizse labirentteki bir fare gibi hissetmeye başladım, hep sona geldiğimde peyniri kaçırıyor.

Şunu biliyor ki gidersem bir daha gelmem ve ulaşılmak istemezsem bir daha ulaşamaz. Ama bitirme noktasına 5 derece bile olsa henüz gelemedim. Kocaman bir bilmiyorum

Valla terapi isine ne dersin?

Belki cocklugunda ailesi mutsuzdu, kotu cocukluk gecirdi ondan sogudu aklima bu geldi nedense. Ailesi iliskileri cocuklugu nasil biliyor musun panpa?
 
Valla terapi isine ne dersin?

Belki cocklugunda ailesi mutsuzdu, kotu cocukluk gecirdi ondan sogudu aklima bu geldi nedense. Ailesi iliskileri cocuklugu nasil biliyor musun panpa?

:KK54: Süpersin.

Ailesel bir problemi yok. Evet biraz maddi olarak sıkıntı çekmiş ama ciddi şeyler değil. 3 kardeşler. Tek erkek. Orta anadolulu. Annesini babasını çok sever, onlar da eşimi. Saygılı yanlız içine kapanık biri biraz. Okul hayatı çok başarılı. İş hayatı da öyle. Ne desem bilemedim.

teşekkürler panpa:eğlence:
 
:KK54: Süpersin.

Ailesel bir problemi yok. Evet biraz maddi olarak sıkıntı çekmiş ama ciddi şeyler değil. 3 kardeşler. Tek erkek. Orta anadolulu. Annesini babasını çok sever, onlar da eşimi. Saygılı yanlız içine kapanık biri biraz. Okul hayatı çok başarılı. İş hayatı da öyle. Ne desem bilemedim.

teşekkürler panpa:eğlence:
yengec mı bu erkek?
 
:KK54: Süpersin.

Ailesel bir problemi yok. Evet biraz maddi olarak sıkıntı çekmiş ama ciddi şeyler değil. 3 kardeşler. Tek erkek. Orta anadolulu. Annesini babasını çok sever, onlar da eşimi. Saygılı yanlız içine kapanık biri biraz. Okul hayatı çok başarılı. İş hayatı da öyle. Ne desem bilemedim.

teşekkürler panpa:eğlence:

Gece gece insani zorla cocukluga indirdi ya kendisine selamimi soyle :deli: En son aklıma gelen çare şeytan diyor ver sopayı ver sopayı yer mi yemez mi :dondurma::halay::halay::halay: Sopa / cinnet bazen çoğu şeye çözüm olabiliyor.:halay: Insanca ne problemi var diye sordum ama sonunda icimdeki heyvan ortaya cikti :deli:
 
X