- 10 Mart 2015
- 21
- 42
- Konu Sahibi mor dilemma
- #61
Yaşadıklarımız öyle çok benziyor ki. 3 yıllık evliydim. Ve eşime ilk günden beri anne olmayı çok istediğimi anlattım. Benimle hayaller kurup, sürekli farklı nedenlerden erteledi. Sanırım beni oyalamasına daha yıllarca izin verirdim ama yaşım da ilerleyince artık beklemek istemediğimi çok net söyledim. O gün bana baba olmak istemediğini söyledi. İkna etmek için uğraştım ama hiç işe yaramadı. Ben de zaten oyunlar, kurnazlıklar yapabilecek bi kadın değildim. Sonuç olarak beni kandırmış olması, benim en doğal isteğime böyle saygısız davranmış olmasını kabul etmedim ve evden ayrıldım. Bir aydır ailemle kalıyorum.
Akıl veremem tabii sana. Başarısızlık demek doğru mu bilmiyorum ama ben kendimi kaybetmiş hissediyorum. Ayrılırken de evleneyim başkası ile de çocuk yapayım diye ayrılmadım. Bunu yapabileceğime hiç inanmıyorum.
Çok özlüyorum, yaptığım doğru mu emin olamıyorum. Ama bana yapılan saygısızlığı da kaldıramıyorum. Ki ben ilişkinin hiçbir döneminde gurur, kibir yapıp küsmüş bi insan bile değilim.
O ise mecburi her görüşmemizde çok özlediğinden bahsediyor. Boşanma davası açıcaktım, benden süre istedi. Niçin olduğunu anlamadığım bi süre. Bu saatten sonra onunla bir çocuğumun olması ne kadar sağlıklı olur ki. Yarın herhangi bir sorunda "sen istedin yaptık" gibi bi şey duyarsam altından kalkamam. Eşim bunu diyecek bi insan değildi. Benden daha çok severdi çocuğumuzu eminim. Ama sadece böyle bi risk bile...
Mutsuzum, çok mutsuzum. İlmek ilmek işlediğin bi ilişki böyle sökülüyor. Doğru mu yaptım, doğru mu yapıyorum hiç bilmiyorum. Dediğim gibi bi fikir vermek deği amacım, sadece görünce dayanamadım, dertleştim. :) Umarım sen mutlu olursun, kararın ne olursa olsun.
Akıl veremem tabii sana. Başarısızlık demek doğru mu bilmiyorum ama ben kendimi kaybetmiş hissediyorum. Ayrılırken de evleneyim başkası ile de çocuk yapayım diye ayrılmadım. Bunu yapabileceğime hiç inanmıyorum.
Çok özlüyorum, yaptığım doğru mu emin olamıyorum. Ama bana yapılan saygısızlığı da kaldıramıyorum. Ki ben ilişkinin hiçbir döneminde gurur, kibir yapıp küsmüş bi insan bile değilim.
O ise mecburi her görüşmemizde çok özlediğinden bahsediyor. Boşanma davası açıcaktım, benden süre istedi. Niçin olduğunu anlamadığım bi süre. Bu saatten sonra onunla bir çocuğumun olması ne kadar sağlıklı olur ki. Yarın herhangi bir sorunda "sen istedin yaptık" gibi bi şey duyarsam altından kalkamam. Eşim bunu diyecek bi insan değildi. Benden daha çok severdi çocuğumuzu eminim. Ama sadece böyle bi risk bile...
Mutsuzum, çok mutsuzum. İlmek ilmek işlediğin bi ilişki böyle sökülüyor. Doğru mu yaptım, doğru mu yapıyorum hiç bilmiyorum. Dediğim gibi bi fikir vermek deği amacım, sadece görünce dayanamadım, dertleştim. :) Umarım sen mutlu olursun, kararın ne olursa olsun.