Kızlar çok uzun olucak konum özür dilerim ama anlatmazsam kendi kendimi yiyeceğim. Zaten kime anlatırsam anlatayım önce rahatlıyorum konuşunca sonra yeniden üzülüyorum o boşluğa geri dönüyorum. Şimdi size de anlattım ama o boşluktan çıkamıyorum bu sefer. Okuduğunuz için teşekkür ederim hakkınızı helal edin.
15 sene önce 1999 depreminden sonralarında babam hayatımızda gitti bir başka kadın için. Daha o zamanlar küçücüktüm neyin ne olduğunu bilemeyecek yaşlardaydım. Çok zorluklar çektim psikologlara gittim. Düzeldin mi diye sorucak olursanız eğer düzelemedim. Hala hayatımda çok büyük bir boşluk hissediyorum. Ne ilköğretimi bitirdiğimde yanımdaydı ne liseyi ne de önlisansı. Hiçbir zaman yanımda olmadı. Kaç senedir yüzünü görmüyorum. Galiba en son orta sondayken gördüm ona bile arkadaşımla beraber gitmiştim. Neden bilmiyorum galiba çekinmiştim tek gitmeye. Aylarca senelerce görmemiştim o gün görüşücektim ama tek gidemedim. O günden sonra hiç görmedim işte. Bazı geceler kendimi tutamıyorum düşünüyorum ne kadar düşünmemeye çalışsam da olmuyo herşey aklıma geliyo ağlıyorum. Yanımda değil başka kadının yanında. Ben baba diyemiyorum başka bir çocuk ona BABA diyo. Evet o kadından bir oğlu oldu. Seneler önce telefonda konuşmuştuk daha 1 2 yaşlarındaydı çocuk arkadan BABA dedi o kadar kanıma dokundu canımı acıttı ki kelimelere dökemem bunu. Aramıyo, görüşmüyoruz. Bu acımın üzerine bir yenisi daha geldi. 40 gün önce annemin babasını yani dedemi kaybettik. Annemle babam boşandığından beri 2003 senesinden beri galiba dedemlerin yanında yaşıyoruz. Aynı evde aynı havayı soluduğum adam vefat etti. Belki ölümünü bile göremeyecektim o gün. Açıköğretime kaydımı yaptırmaya gitmiştim gece 12.15 geçe gibi anca gelebildim annemler almaya gelmişti beni. Geldiğimizde dedemin son nefesini veriyor olduğunu öğrendik. Benim yüzümden annem babasının son anlarını göremedi. Belki yanında olmak iyi gelicekti ona. Son kez elini tutup bakabildirdi babasına ama olmadı. Son nefesini verirken gördüm ben girdim yanına. Allah rahmet eylesin o kadar güzel öldü ki acı çekmeden. Tabi bize göre bu neler yaşadığınız biz nereden bilebiliriz ki o anda. Böylece dedem de gitti geride bize kocaman bir boşluk kaldı. Ev bomboş kaldı. Bahçeden geçerken camdan bakardık camın önündeydi divanı. Ama artık bahçeden geçerken dedemi göremiyoruz. Bundan 15 gün önce de sözleneceğim 6 senemi verdiğim adamla ayrıldım. Kıskançlıklarım yüzünden ayrıldım. İş yerindeki kızları bile istemiyodum hayatında ama o iş arkadaşlarım diye ısrar ediyordu. Bende inadımdan kıskançlığımdan bitti dedim. Konuştuk yine bu 15 gün içinde aynı kursa gidiyoruz hafta sonları o yüzden o günler görüşüyoruz kursta. Bu 15 gün içinde ısrar etti bitmemesi için ama ben inadımdan vazgeçmedim istemiyorum çünkü onları hayatımda kesin bu. Ailene söyle dedim bir kaç kere. Sonra birşey olmuş tam hatırlamıyorum anlatmıştı ama. Annesine söylemiş annesi de ben konuşayım istersen oğlum demiş ama istememiş benimki. Annesi babasına söylemiş babası da benimkine hayırlısı böyleymiş demekki oğlum üzülme demiş. Şimdi ben üzülmüyomuyum böyle olmasına üzülüyorum ama onun üzülüp üzülmediğinden emin değilim işte. Geçen hafta arkadaşının doğum gününde 3 erkek beşiktaşa adalara akşam da taksime gittiler. Bugün izinli bugün de evde değil dışardaymış. Benim hayatım bomboş kendimi boşluğa düşmüş gibi hissediyorum. Ağlayacağım gözümden yaşlar gelicek ama mutsuz olduğumu aileme göstermek istemiyorum. Bende dün ailesine söylediğini öğrendiğimde kendi aileme söyledim olanı biteni. Annem inanmıyor barışırsınız diyor. Seviyorum barışmayı da istiyorum ama inadım daha ağır basıyor ve kendimi üzülmeye mahkum ediyorum.
15 sene önce 1999 depreminden sonralarında babam hayatımızda gitti bir başka kadın için. Daha o zamanlar küçücüktüm neyin ne olduğunu bilemeyecek yaşlardaydım. Çok zorluklar çektim psikologlara gittim. Düzeldin mi diye sorucak olursanız eğer düzelemedim. Hala hayatımda çok büyük bir boşluk hissediyorum. Ne ilköğretimi bitirdiğimde yanımdaydı ne liseyi ne de önlisansı. Hiçbir zaman yanımda olmadı. Kaç senedir yüzünü görmüyorum. Galiba en son orta sondayken gördüm ona bile arkadaşımla beraber gitmiştim. Neden bilmiyorum galiba çekinmiştim tek gitmeye. Aylarca senelerce görmemiştim o gün görüşücektim ama tek gidemedim. O günden sonra hiç görmedim işte. Bazı geceler kendimi tutamıyorum düşünüyorum ne kadar düşünmemeye çalışsam da olmuyo herşey aklıma geliyo ağlıyorum. Yanımda değil başka kadının yanında. Ben baba diyemiyorum başka bir çocuk ona BABA diyo. Evet o kadından bir oğlu oldu. Seneler önce telefonda konuşmuştuk daha 1 2 yaşlarındaydı çocuk arkadan BABA dedi o kadar kanıma dokundu canımı acıttı ki kelimelere dökemem bunu. Aramıyo, görüşmüyoruz. Bu acımın üzerine bir yenisi daha geldi. 40 gün önce annemin babasını yani dedemi kaybettik. Annemle babam boşandığından beri 2003 senesinden beri galiba dedemlerin yanında yaşıyoruz. Aynı evde aynı havayı soluduğum adam vefat etti. Belki ölümünü bile göremeyecektim o gün. Açıköğretime kaydımı yaptırmaya gitmiştim gece 12.15 geçe gibi anca gelebildim annemler almaya gelmişti beni. Geldiğimizde dedemin son nefesini veriyor olduğunu öğrendik. Benim yüzümden annem babasının son anlarını göremedi. Belki yanında olmak iyi gelicekti ona. Son kez elini tutup bakabildirdi babasına ama olmadı. Son nefesini verirken gördüm ben girdim yanına. Allah rahmet eylesin o kadar güzel öldü ki acı çekmeden. Tabi bize göre bu neler yaşadığınız biz nereden bilebiliriz ki o anda. Böylece dedem de gitti geride bize kocaman bir boşluk kaldı. Ev bomboş kaldı. Bahçeden geçerken camdan bakardık camın önündeydi divanı. Ama artık bahçeden geçerken dedemi göremiyoruz. Bundan 15 gün önce de sözleneceğim 6 senemi verdiğim adamla ayrıldım. Kıskançlıklarım yüzünden ayrıldım. İş yerindeki kızları bile istemiyodum hayatında ama o iş arkadaşlarım diye ısrar ediyordu. Bende inadımdan kıskançlığımdan bitti dedim. Konuştuk yine bu 15 gün içinde aynı kursa gidiyoruz hafta sonları o yüzden o günler görüşüyoruz kursta. Bu 15 gün içinde ısrar etti bitmemesi için ama ben inadımdan vazgeçmedim istemiyorum çünkü onları hayatımda kesin bu. Ailene söyle dedim bir kaç kere. Sonra birşey olmuş tam hatırlamıyorum anlatmıştı ama. Annesine söylemiş annesi de ben konuşayım istersen oğlum demiş ama istememiş benimki. Annesi babasına söylemiş babası da benimkine hayırlısı böyleymiş demekki oğlum üzülme demiş. Şimdi ben üzülmüyomuyum böyle olmasına üzülüyorum ama onun üzülüp üzülmediğinden emin değilim işte. Geçen hafta arkadaşının doğum gününde 3 erkek beşiktaşa adalara akşam da taksime gittiler. Bugün izinli bugün de evde değil dışardaymış. Benim hayatım bomboş kendimi boşluğa düşmüş gibi hissediyorum. Ağlayacağım gözümden yaşlar gelicek ama mutsuz olduğumu aileme göstermek istemiyorum. Bende dün ailesine söylediğini öğrendiğimde kendi aileme söyledim olanı biteni. Annem inanmıyor barışırsınız diyor. Seviyorum barışmayı da istiyorum ama inadım daha ağır basıyor ve kendimi üzülmeye mahkum ediyorum.
