- 17 Haziran 2011
- 5.425
- 3.144
- 373
merhaba herkese
bazen insanın içi çok dolu olur ama ağzını açtığında yılgınlık ve bıkkınlıkla o ağzı tekrar kapatır ve boşverir ya,işte o noktadayım.
konuşmaya,anlatmaya,akıl almaya ve en çokta anlaşılmaya o kadar çok ihtiyacım var ki..
evliliğimin 10.yılı ve 7,5 yasında bir kızım var.
evlilik öncesi 1,5 senelik dönemide sayarsak yaklaşık 12 yıla yakın zamandır hayatımda bu adam..
37 yaşındayım,yaklaşık 15 yıldır iş hayatındayım ve çalışıyorum..
sorun şu diyerek başlayayım,
tamamen anlayıştan uzak,merhametsiz,vicdansız,umursamayan,değersizleştiren,tabiri caizse hayatımı cehenneme çeviren bir adamın kıskacındayım.
bunları söylerken elbet yaşayanlar vardır,bir yandan da inanılmaz duygusal olabilen,düşünceli,sevgi dolu,evinden başka hiçbiryerde gözü olmayan,istediğinde süper baba ve koca olan da bir adam...
bu çelişkinin nedeni tabiki de son dönemlerin popüler kişilik bozuklugu narsizim..
burda yıllarca konu açtım,kah boşanmaya karar verdim,kah sevgi pıtırcığı oldum..ama şu var 10 yıllık evliliğime dönüp baktıgımda çoğunluğun kavgayla geçtiği,huzursuz,mutsuz ve en önemlisi kavga konuları hatırlanmasa bile yaşatılan hisssin asla unutulmadığı bir evlilik..
size ne yapmalıyım diye sormayacagım aslında çünkü cevabı biliyorum,
sadece özellikle çocuklu boşanan hanımlardan örnekler duymak istiyorum..
kızım küçük ama bir çok olayda konu hakkında yorum yapabilecek düzeyde
sen sus baba,sen cevap verme anne,biraz sakinleşin vs.vs.tabi şahit oldukları olmadıklarının %10u.
ama çevreden gördüğü duyduğu kadarıyla boşanma konusunda çok ürkek,aramızda tartışma çıkmaması için bazen direksiyonu bile ele alıyor siz kavga edip boşanırsanız ben ikinizi aynı anda göremem,beraber aile etkınlıklerı yapamayız gibi...
bu arada aile etkinliği konusunda iyiyizdir,beraber gezeriz,evde oyun oynarız,kavga etmediği zamanlarda uyumlu olabiliyor..
bundan kızımı yoksun bırakmak şuan için bencillik mi acaba diye düşünüyorum..
biraz daha beklesem ve kızım en azından eve anahtarla kendi girebilecek kadar bagımsızlaşsa ve öyle mi ayrılsam diyorum..kızıma babannesi bakıyor çünkü okuldan sonra,yani şuan boşanmış olsak hertürlü bağım olmak zorunda.en azından annesiyle..
kafam çok karışık...
toparlamam gerekirse
narsist kişilik bozukluğu olan,benı yanlızlastırmaya çalışan(aile hariç),tek başıma biyere gitme fikrine bile müthiş karşı çıkan,psikolojik şiddet konusunda çok cömert,her an kontrolcü,acımasızca eleştirip,kalp kırmayı umursamayan,bana bunu yapma hoşlanmıyorum dediğimde senın hoşlanmamandan banane ben böyleyim,yine böyle yaparım ben diyebilcek kadar bencil bir adam,
şuan mı terkedilmeli?
yoksa çocuğn az da büyümesi mi beklenmeli?
hakkınızı helal edin 10 yılda okadar çok ama okadar çok konu var ki,hiç detaya girmeden yüzeysel geçiyorum..
siz anneler,ruh hastası kocalarınızı bırakmak için çocuğunuuzn bırazda olsa bagımsızlıgını kazanmasını beklediniz mi?
teşekkürler
bazen insanın içi çok dolu olur ama ağzını açtığında yılgınlık ve bıkkınlıkla o ağzı tekrar kapatır ve boşverir ya,işte o noktadayım.
konuşmaya,anlatmaya,akıl almaya ve en çokta anlaşılmaya o kadar çok ihtiyacım var ki..
evliliğimin 10.yılı ve 7,5 yasında bir kızım var.
evlilik öncesi 1,5 senelik dönemide sayarsak yaklaşık 12 yıla yakın zamandır hayatımda bu adam..
37 yaşındayım,yaklaşık 15 yıldır iş hayatındayım ve çalışıyorum..
sorun şu diyerek başlayayım,
tamamen anlayıştan uzak,merhametsiz,vicdansız,umursamayan,değersizleştiren,tabiri caizse hayatımı cehenneme çeviren bir adamın kıskacındayım.
bunları söylerken elbet yaşayanlar vardır,bir yandan da inanılmaz duygusal olabilen,düşünceli,sevgi dolu,evinden başka hiçbiryerde gözü olmayan,istediğinde süper baba ve koca olan da bir adam...
bu çelişkinin nedeni tabiki de son dönemlerin popüler kişilik bozuklugu narsizim..
burda yıllarca konu açtım,kah boşanmaya karar verdim,kah sevgi pıtırcığı oldum..ama şu var 10 yıllık evliliğime dönüp baktıgımda çoğunluğun kavgayla geçtiği,huzursuz,mutsuz ve en önemlisi kavga konuları hatırlanmasa bile yaşatılan hisssin asla unutulmadığı bir evlilik..
size ne yapmalıyım diye sormayacagım aslında çünkü cevabı biliyorum,
sadece özellikle çocuklu boşanan hanımlardan örnekler duymak istiyorum..
kızım küçük ama bir çok olayda konu hakkında yorum yapabilecek düzeyde
sen sus baba,sen cevap verme anne,biraz sakinleşin vs.vs.tabi şahit oldukları olmadıklarının %10u.
ama çevreden gördüğü duyduğu kadarıyla boşanma konusunda çok ürkek,aramızda tartışma çıkmaması için bazen direksiyonu bile ele alıyor siz kavga edip boşanırsanız ben ikinizi aynı anda göremem,beraber aile etkınlıklerı yapamayız gibi...
bu arada aile etkinliği konusunda iyiyizdir,beraber gezeriz,evde oyun oynarız,kavga etmediği zamanlarda uyumlu olabiliyor..
bundan kızımı yoksun bırakmak şuan için bencillik mi acaba diye düşünüyorum..
biraz daha beklesem ve kızım en azından eve anahtarla kendi girebilecek kadar bagımsızlaşsa ve öyle mi ayrılsam diyorum..kızıma babannesi bakıyor çünkü okuldan sonra,yani şuan boşanmış olsak hertürlü bağım olmak zorunda.en azından annesiyle..
kafam çok karışık...
toparlamam gerekirse
narsist kişilik bozukluğu olan,benı yanlızlastırmaya çalışan(aile hariç),tek başıma biyere gitme fikrine bile müthiş karşı çıkan,psikolojik şiddet konusunda çok cömert,her an kontrolcü,acımasızca eleştirip,kalp kırmayı umursamayan,bana bunu yapma hoşlanmıyorum dediğimde senın hoşlanmamandan banane ben böyleyim,yine böyle yaparım ben diyebilcek kadar bencil bir adam,
şuan mı terkedilmeli?
yoksa çocuğn az da büyümesi mi beklenmeli?
hakkınızı helal edin 10 yılda okadar çok ama okadar çok konu var ki,hiç detaya girmeden yüzeysel geçiyorum..
siz anneler,ruh hastası kocalarınızı bırakmak için çocuğunuuzn bırazda olsa bagımsızlıgını kazanmasını beklediniz mi?
teşekkürler
