Hayatımda hiç arkadaş çevrem olmadı, kendimi yalnız hissediyorum

-medusa-

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
22 Ocak 2022
49
-9
19
Bu siteyi eskiden bildiğim için bugün üyelik açtım. İçimi biraz buraya dökmek istedim. 17 yaşındayım. Bu yaşta normaldir belki ufak tefek sorunlar ve geçicidir ama uzun süredir böyle. Bu da dert mi diyenleriniz olabilir ama benim için artık önemli bir sorun. Eskiden beridir hiç arkadaş çevrem olmadı. Liseye geçince düzelir, ortam değişir diyordum lise sona geçeceğim, hala aynı. Rehberimde bile ailem dışında gerçekten pek kimse yok. whatsapp yüklü telefonumda o da okulla alakalı bir şey olduğunda gruptan bilgi alabilmek için. Ailem dışında gerçekten ne selam verdiğim, ne bir konu üzerinde kısa da olsa sohbet ettiğim, derdimi paylaştığım hiç bir insan yok. İyi bir ailem var ama genelde yan yana da otursak pek konuşacak birşey olmuyor. abim var onunla da aramda bir hayli yaş var, 30 yaşında. Onlarla da pek konuşamıyorum. Tek bir arkadaşım vardı o da buluşmamak için bahane üretiyordu ancak gözümün önüne sokarak başka arkadaşlarıyla geziyordu, yaptıklarını bana anlatıyordu. O yaptığı şeyden dolayı hiç düşünmeden direkt sildim her yerden.

Ve kız meslek lisesinde okuyorum moda tasarım bölümünde. Derslere katılımım yüksek, başarılı biriyim. Hatta sınıftakiler benim için zeki falan der ama yakın arkadaşlık kurmak için yanaşmaz kimse. Yani kimseyle sorunum da yok. Benden kaynaklı olarak gördüğüm birkaç şey var o da dışarıdan sert durmam, ciddi bir tavır takınmam ama bu da elimde olan bir şey değil, çocukluğumdan beri böyle. Sanırım bu yüzden uzaklaşıyorlar. Sınıftaki kızların çoğu da küfürlü konuşan, erkek gibi davranan, gecelere kadar sokaklarda dolaşan, mezun olduktan sonra zaten direkt bir işe girip çalışmayı isteyen kızlar. Semt ortamında olan bir okul yani gruplaşma var. Ben daha önce bir kez arkadaşlık yaptığım için buna benzer kişiyle, o yüzden öyle kişilerden uzak duruyorum artık. Mezun olduktan sonra da Milli Savunma Üniversitesine girmek istiyorum, bu yüzden şuan sevmediğim bölümü okusam da staj görmeye katlanmam gerek mezun olmam için.

Kötü arkadaşlık yerine hiç çevre olmaması daha iyi diye düşünenler de var ama pek çok kez psikoloğa gittim. 13 yaşımda depresyon tanısı aldım bir dönem ilaç kullandım, sonraki sene tekrar psikoloğa gitmem gerekti bu sefer psikoterapi gördüm. Tekrarlayan birşeydi bende. Başıma kötü bir olay gelmişti ve sadece psikoloğum biliyordu bunu yani çevre olmadığı için bir destek yoktu, tek başıma atlatmıştım. Bu dönem yine ara ara depresif hissettiğim, düşüncelere daldığım oluyor. Bir çevrem arkadaşım olmadığı için bu hislere katlanılması çok daha da zor oluyor zaten. Biraz da bu yüzden şikayetçiyim hiç arkadaşımın olmamasından. Sınıftaki kızlar arkadaşlarıyla geziyor, konserlere, sinemalara gidiyor. Tüm gün evdeyim çevrem olmadığı için. Kitap okuyorum vs. İnternetten de arkadaşlık edinmeye çekiniyorum tehlikeli yönleri olduğu için ki zaten başıma bir olay gelmişti bununla ilgili. Nasıl bir çevre edinebilirim okul dışı veya okul içinde bilmiyorum. Eskiden beridir hiç doğru düzgün arkadaş çevremin olmamasının kaynağı ben miyim sizce?
 
Icine kapanik birimisin neden arkadas edinmekden korkuyorsun
İcime kapanik degilim ama cok neseli hareketli degilim yasitlarim gibi. Genelde ciddi, somurtkan, gerektiginde konusan biriyim bu da elimde degil sanirim o yuzden hic kimseyle anlasamiyorum
 
Merhaba
Bende de depresif tanısı vardı . Fakat akut bir dönemden geçtim. Şuan ara ara yokluyor.
Benim senden farkım çok konuşkan ve espritüel olmam. Kolay arkadaşlık kurmam ama sohbet edebilirim. Bu da zamanla olduğundan iletişim konusunda kendimi geliştirmiş olarak görüyorum.
Girişken biriyim bunu da senin yaşlarında kısa süreli de olsa çalışmama bağlıyorum. Kurs, etkinlik vs bunlar iletişim kurmada ve arkadaş edinmede çok faydalı.
Şimdiden önlem alırsan zamanla gelişecek ve sosyalleşebilirsin . Sosyal medya arkadaşlıklarını güvenilir bulmuyorum o nedenle bunu tavsiye etmem. İngilizce kursu veya konuşma kulübü tavsiye ederim .
 
İcime kapanik degilim ama cok neseli hareketli degilim yasitlarim gibi. Genelde ciddi, somurtkan, gerektiginde konusan biriyim bu da elimde degil sanirim o yuzden hic kimseyle anlasamiyorum
Ciddi ve somurtkan insanları genelde kimse yanına arkadaş diye cagirmaz ki. İnsanlar modunu yükseltecek kişilerle arkadaş olurlar. Senin için de , etrafındaki kızlardan asık suratlı, somurtkan olan birini hayal et. Onunla takılmak,ona gününü anlatmak ister misin?
 
Belki de hedefleriniz uymadığı için ortak zaman geçirirken uyuşmazlıklar yaşıyor olabilirsiniz.
Zira kendimden örnek vereyim lisede yakın arkadaşlarımızla hedefimiz aynı idi, aynı üniversiteyi aynı bölümü kazandık. Son sınıfta da tüm sosyal alanı birlikte paylaştık, birlikte ders çalıştık. Gezeceksek bile bunun sınırını kendi kendimize belirlerdik.
Lise böyle olmuş.
Bahsettiğiniz şekilde siz biraz daha olgun davranıyorsunuz sanırım.
Üniversitede gerek sınıf arkadaşlarınız, gerek öğrenci toplulukları, gerek harici sosyal faaliyetlerde mutlu olacağınız bir çevre edinirsiniz.
 
Ahh ahhh ne guzel yaş 17 birdaha gelmeyecek okulda kimse yoksa bi sure yaşıtların hangi kursa gidiyor oraya git. gitar olabilir pasta kahve sanati vs vs gencler hangi kursa gider ki o kdr uzak kalmışım ki yaştan dolayi 🤣🤣
 
sizin yaşlarınızda ciddi duran, az konuşan insanlar pek kabul görmez. insanın kanının deli aktığı dönemlerdir. ufak tefek delilikleri hoş görmeyenler genelde maalesef dışarıda tutulurlar.
bir de yazmışsın ya "semt ortamı", "okuldan sonra hemen çalışacak tipler" vs diye; benzer şeyleri yanlarında söylediysen aşağıladığını düşünmüş olabilirler.
 
Arkadaş edinmek için, konuşkan olmanıza gerek yok zaten, tek kelime konuşmayan insanların bile bir sürü arkadaşı olabilir. İnsanlar dinlenmek istiyor, insanları dinleyin yargılamadan, “aktif dinleme” terimini araştırın.
 
Sizin arkadaş ihtiyacınız olduğu gibi, karşınızdaki kişilerin de arkadaşa ihtiyacı var, bunu kendinize hatırlatın. Herkesin birbirine ihtiyacı var.
Dost edinmek için büyük bir çabaya gerek yok, bir merhaba dersin başlarsın konuşmaya, çoğunlukla dinleyen taraf olursan herkes sana koşar.
 
Bu siteyi eskiden bildiğim için bugün üyelik açtım. İçimi biraz buraya dökmek istedim. 17 yaşındayım. Bu yaşta normaldir belki ufak tefek sorunlar ve geçicidir ama uzun süredir böyle. Bu da dert mi diyenleriniz olabilir ama benim için artık önemli bir sorun. Eskiden beridir hiç arkadaş çevrem olmadı. Liseye geçince düzelir, ortam değişir diyordum lise sona geçeceğim, hala aynı. Rehberimde bile ailem dışında gerçekten pek kimse yok. whatsapp yüklü telefonumda o da okulla alakalı bir şey olduğunda gruptan bilgi alabilmek için. Ailem dışında gerçekten ne selam verdiğim, ne bir konu üzerinde kısa da olsa sohbet ettiğim, derdimi paylaştığım hiç bir insan yok. İyi bir ailem var ama genelde yan yana da otursak pek konuşacak birşey olmuyor. abim var onunla da aramda bir hayli yaş var, 30 yaşında. Onlarla da pek konuşamıyorum. Tek bir arkadaşım vardı o da buluşmamak için bahane üretiyordu ancak gözümün önüne sokarak başka arkadaşlarıyla geziyordu, yaptıklarını bana anlatıyordu. O yaptığı şeyden dolayı hiç düşünmeden direkt sildim her yerden.

Ve kız meslek lisesinde okuyorum moda tasarım bölümünde. Derslere katılımım yüksek, başarılı biriyim. Hatta sınıftakiler benim için zeki falan der ama yakın arkadaşlık kurmak için yanaşmaz kimse. Yani kimseyle sorunum da yok. Benden kaynaklı olarak gördüğüm birkaç şey var o da dışarıdan sert durmam, ciddi bir tavır takınmam ama bu da elimde olan bir şey değil, çocukluğumdan beri böyle. Sanırım bu yüzden uzaklaşıyorlar. Sınıftaki kızların çoğu da küfürlü konuşan, erkek gibi davranan, gecelere kadar sokaklarda dolaşan, mezun olduktan sonra zaten direkt bir işe girip çalışmayı isteyen kızlar. Semt ortamında olan bir okul yani gruplaşma var. Ben daha önce bir kez arkadaşlık yaptığım için buna benzer kişiyle, o yüzden öyle kişilerden uzak duruyorum artık. Mezun olduktan sonra da Milli Savunma Üniversitesine girmek istiyorum, bu yüzden şuan sevmediğim bölümü okusam da staj görmeye katlanmam gerek mezun olmam için.

Kötü arkadaşlık yerine hiç çevre olmaması daha iyi diye düşünenler de var ama pek çok kez psikoloğa gittim. 13 yaşımda depresyon tanısı aldım bir dönem ilaç kullandım, sonraki sene tekrar psikoloğa gitmem gerekti bu sefer psikoterapi gördüm. Tekrarlayan birşeydi bende. Başıma kötü bir olay gelmişti ve sadece psikoloğum biliyordu bunu yani çevre olmadığı için bir destek yoktu, tek başıma atlatmıştım. Bu dönem yine ara ara depresif hissettiğim, düşüncelere daldığım oluyor. Bir çevrem arkadaşım olmadığı için bu hislere katlanılması çok daha da zor oluyor zaten. Biraz da bu yüzden şikayetçiyim hiç arkadaşımın olmamasından. Sınıftaki kızlar arkadaşlarıyla geziyor, konserlere, sinemalara gidiyor. Tüm gün evdeyim çevrem olmadığı için. Kitap okuyorum vs. İnternetten de arkadaşlık edinmeye çekiniyorum tehlikeli yönleri olduğu için ki zaten başıma bir olay gelmişti bununla ilgili. Nasıl bir çevre edinebilirim okul dışı veya okul içinde bilmiyorum. Eskiden beridir hiç doğru düzgün arkadaş çevremin olmamasının kaynağı ben miyim sizce?
Biliyor musun? ben de tıpkı senin gibiyim, hem de çoğu yönden ben de derslerimde çok başarılıydım, herkes benim hakkımda çok başarılı, çok zeki diye konuşurdu ama kimse benimle arkadaşlık kurmazdı, ben de kendimi geride tutardım, dışardan bakıldığında çok ciddi durduğumu söylüyorlar, ama aksine çok fazla gülerim halbuki hem de en ufak şeylere bile.. ben geçen yıl liseden mezun oldum ve hayatımda ilk defa son sınıfta yakın arkadaşım oldu.
 
Peki sinifta surekli konustugun birileri var mi kendini yakin hissettiğin yoksa gruplasma mi var yalniz mi takılıyorsun? mesela en basiti kantine inerken beraber gittigin biri var mi?
 
Bu yasadiklarinin aynilarini üniversite yıllarımda yasadim kabus gibiydi her sey resmen tek basimaydim ama benimki senden daha ileri olabilir sinifta tek otururdum tek yemek yerdim her sey tek ve ilk 2 sene boyle gecti simdi o yillari hatırlamak bile istemem halbuki bazilari için hayatinin en güzel yillariydi...benim icinse kabus .. boyle olmasini istemezdim ama oldu iste sonrasinda mucize oldu 3.senemde o ani unutmuyorum hic o zaman gercek bi arkadas kazanfik cok uzun bi hikaye ama inan bende cok cektim
 
Seni cok iyi anliyorum ben de mi bi sorun var diyor insan ama ben o yıllarda bir cozum bulamadim herkes gruplasmisti kimse beni arasina almadi malesef
 
Bu siteyi eskiden bildiğim için bugün üyelik açtım. İçimi biraz buraya dökmek istedim. 17 yaşındayım. Bu yaşta normaldir belki ufak tefek sorunlar ve geçicidir ama uzun süredir böyle. Bu da dert mi diyenleriniz olabilir ama benim için artık önemli bir sorun. Eskiden beridir hiç arkadaş çevrem olmadı. Liseye geçince düzelir, ortam değişir diyordum lise sona geçeceğim, hala aynı. Rehberimde bile ailem dışında gerçekten pek kimse yok. whatsapp yüklü telefonumda o da okulla alakalı bir şey olduğunda gruptan bilgi alabilmek için. Ailem dışında gerçekten ne selam verdiğim, ne bir konu üzerinde kısa da olsa sohbet ettiğim, derdimi paylaştığım hiç bir insan yok. İyi bir ailem var ama genelde yan yana da otursak pek konuşacak birşey olmuyor. abim var onunla da aramda bir hayli yaş var, 30 yaşında. Onlarla da pek konuşamıyorum. Tek bir arkadaşım vardı o da buluşmamak için bahane üretiyordu ancak gözümün önüne sokarak başka arkadaşlarıyla geziyordu, yaptıklarını bana anlatıyordu. O yaptığı şeyden dolayı hiç düşünmeden direkt sildim her yerden.

Ve kız meslek lisesinde okuyorum moda tasarım bölümünde. Derslere katılımım yüksek, başarılı biriyim. Hatta sınıftakiler benim için zeki falan der ama yakın arkadaşlık kurmak için yanaşmaz kimse. Yani kimseyle sorunum da yok. Benden kaynaklı olarak gördüğüm birkaç şey var o da dışarıdan sert durmam, ciddi bir tavır takınmam ama bu da elimde olan bir şey değil, çocukluğumdan beri böyle. Sanırım bu yüzden uzaklaşıyorlar. Sınıftaki kızların çoğu da küfürlü konuşan, erkek gibi davranan, gecelere kadar sokaklarda dolaşan, mezun olduktan sonra zaten direkt bir işe girip çalışmayı isteyen kızlar. Semt ortamında olan bir okul yani gruplaşma var. Ben daha önce bir kez arkadaşlık yaptığım için buna benzer kişiyle, o yüzden öyle kişilerden uzak duruyorum artık. Mezun olduktan sonra da Milli Savunma Üniversitesine girmek istiyorum, bu yüzden şuan sevmediğim bölümü okusam da staj görmeye katlanmam gerek mezun olmam için.

Kötü arkadaşlık yerine hiç çevre olmaması daha iyi diye düşünenler de var ama pek çok kez psikoloğa gittim. 13 yaşımda depresyon tanısı aldım bir dönem ilaç kullandım, sonraki sene tekrar psikoloğa gitmem gerekti bu sefer psikoterapi gördüm. Tekrarlayan birşeydi bende. Başıma kötü bir olay gelmişti ve sadece psikoloğum biliyordu bunu yani çevre olmadığı için bir destek yoktu, tek başıma atlatmıştım. Bu dönem yine ara ara depresif hissettiğim, düşüncelere daldığım oluyor. Bir çevrem arkadaşım olmadığı için bu hislere katlanılması çok daha da zor oluyor zaten. Biraz da bu yüzden şikayetçiyim hiç arkadaşımın olmamasından. Sınıftaki kızlar arkadaşlarıyla geziyor, konserlere, sinemalara gidiyor. Tüm gün evdeyim çevrem olmadığı için. Kitap okuyorum vs. İnternetten de arkadaşlık edinmeye çekiniyorum tehlikeli yönleri olduğu için ki zaten başıma bir olay gelmişti bununla ilgili. Nasıl bir çevre edinebilirim okul dışı veya okul içinde bilmiyorum. Eskiden beridir hiç doğru düzgün arkadaş çevremin olmamasının kaynağı ben miyim sizce?
Yazdıkların da biraz kendimi gördüm 😀 benim tabi ki bir arkadaş çevrem Var ama hep böyle farklı farklı. Bende dışarıdan sert birisiyim ama insanlar tanıdıkça Benim öyle olmadığımı düşünüyor. Bende sorun sende değil dışarıdaki insanların seni dışından yargılamasında. Belki içini görseler severler Eminim. Bizler dışarıdan sert gözüksek de içimiz çok duygusal bunu biliyorum ❤️
 
Bu siteyi eskiden bildiğim için bugün üyelik açtım. İçimi biraz buraya dökmek istedim. 17 yaşındayım. Bu yaşta normaldir belki ufak tefek sorunlar ve geçicidir ama uzun süredir böyle. Bu da dert mi diyenleriniz olabilir ama benim için artık önemli bir sorun. Eskiden beridir hiç arkadaş çevrem olmadı. Liseye geçince düzelir, ortam değişir diyordum lise sona geçeceğim, hala aynı. Rehberimde bile ailem dışında gerçekten pek kimse yok. whatsapp yüklü telefonumda o da okulla alakalı bir şey olduğunda gruptan bilgi alabilmek için. Ailem dışında gerçekten ne selam verdiğim, ne bir konu üzerinde kısa da olsa sohbet ettiğim, derdimi paylaştığım hiç bir insan yok. İyi bir ailem var ama genelde yan yana da otursak pek konuşacak birşey olmuyor. abim var onunla da aramda bir hayli yaş var, 30 yaşında. Onlarla da pek konuşamıyorum. Tek bir arkadaşım vardı o da buluşmamak için bahane üretiyordu ancak gözümün önüne sokarak başka arkadaşlarıyla geziyordu, yaptıklarını bana anlatıyordu. O yaptığı şeyden dolayı hiç düşünmeden direkt sildim her yerden.

Ve kız meslek lisesinde okuyorum moda tasarım bölümünde. Derslere katılımım yüksek, başarılı biriyim. Hatta sınıftakiler benim için zeki falan der ama yakın arkadaşlık kurmak için yanaşmaz kimse. Yani kimseyle sorunum da yok. Benden kaynaklı olarak gördüğüm birkaç şey var o da dışarıdan sert durmam, ciddi bir tavır takınmam ama bu da elimde olan bir şey değil, çocukluğumdan beri böyle. Sanırım bu yüzden uzaklaşıyorlar. Sınıftaki kızların çoğu da küfürlü konuşan, erkek gibi davranan, gecelere kadar sokaklarda dolaşan, mezun olduktan sonra zaten direkt bir işe girip çalışmayı isteyen kızlar. Semt ortamında olan bir okul yani gruplaşma var. Ben daha önce bir kez arkadaşlık yaptığım için buna benzer kişiyle, o yüzden öyle kişilerden uzak duruyorum artık. Mezun olduktan sonra da Milli Savunma Üniversitesine girmek istiyorum, bu yüzden şuan sevmediğim bölümü okusam da staj görmeye katlanmam gerek mezun olmam için.

Kötü arkadaşlık yerine hiç çevre olmaması daha iyi diye düşünenler de var ama pek çok kez psikoloğa gittim. 13 yaşımda depresyon tanısı aldım bir dönem ilaç kullandım, sonraki sene tekrar psikoloğa gitmem gerekti bu sefer psikoterapi gördüm. Tekrarlayan birşeydi bende. Başıma kötü bir olay gelmişti ve sadece psikoloğum biliyordu bunu yani çevre olmadığı için bir destek yoktu, tek başıma atlatmıştım. Bu dönem yine ara ara depresif hissettiğim, düşüncelere daldığım oluyor. Bir çevrem arkadaşım olmadığı için bu hislere katlanılması çok daha da zor oluyor zaten. Biraz da bu yüzden şikayetçiyim hiç arkadaşımın olmamasından. Sınıftaki kızlar arkadaşlarıyla geziyor, konserlere, sinemalara gidiyor. Tüm gün evdeyim çevrem olmadığı için. Kitap okuyorum vs. İnternetten de arkadaşlık edinmeye çekiniyorum tehlikeli yönleri olduğu için ki zaten başıma bir olay gelmişti bununla ilgili. Nasıl bir çevre edinebilirim okul dışı veya okul içinde bilmiyorum. Eskiden beridir hiç doğru düzgün arkadaş çevremin olmamasının kaynağı ben miyim sizce?
İnsan insanla mutlu olur çekinmeden girin ortamlara. Neden çekiniyorsunuz ki?
 
X