okurken tüm vucudum ürperdi, şu anlatığın şeyi ben büyük kızımda 2 yaşını bitirene kadar her gün yaşamıştım. her defasında ''kaybediyoruz artık bu kez bitti her şey'' diyorduk.. çaresizlik kadar kötü bir şey yok ve o anda kendini çok çaresiz hissediyorsun. birde gözünü bir an bile üzerinden ayırmak istemiyorsun, ya bir şey olur da, ağlar ve yine böyle olursa diye..
doktorun bu durum için bize söylediği şey; bebekken hiç ağlatmadığımız için ciğerlerinin yeterince gelişemediği ve ağlarken gerekli olan havayıda bu yüzden soluyamadığı şeklindeydi.
bu olabiliyor ve sonucunda kötü bir şey yaşanmıyor ama yinede o an bunu düşünemiyor insan.
çok geçmiş olsun ve dilerim bir daha aynı şeyi yaşamayın.