• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

hayatım bomboş 3 senedir depresyondayım

esl3ss

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
23 Kasım 2024
11
0
1
25
kendimi bildim bileli depresyondayım, hayat benim için yorucu bile değil hayat benim için hiçbir şey yorucu olan kendimim, kendimden çok sıkıldım, kendimi düşman gibi görüyorum ve bunu hak ediyorum.
ben okuluma iyi bi dereceyle girdim ve yetenekliyim ileride iyi yerlere de gelirim ama isteğim bu değil. arkadaşlarım gibi olmak. herkesin enerjisini sömürüyorum üç senedir, ben yaşayamıyorum çok kez intihar girişimlerim oldu evde bayılıp kendim uyandığım da oldu kendimi zehirlediğim oldu. ilaçlarımı kullansam da ne fayda. tamam herkes göründüğü gibi yaşamıyo olabilirler ama benden iyi olduğunuz kesin.

bipolar tehşisimi kabullenmek istemiyorum, zar zor kendime depresyonda olduğumu söyleyebildim. bence herkes yaşamak zorunda değil, ben de değilim çünkü yaşayamıyorum. ölüm acı çekmekten daha mı kötü? ben berbatım. 3 sene içinde sadece bir kere mutlu oldum ve o his bi daha gelmedi. ben yaşayan bi ölüyüm, kafamı susturmak için sürekli uyku haplarımla dolaşıyordum ya da içip sızıyodum ama artık onlar da işe yaramıyor. saçma bi yazı olduysa üzgünüm sadece içimdekileri birileri duysun istedim. mutsuz olmamak istiyorum eğlenmek arkadaşlarımla eğlenmek insanları sevmek. güzelliğe de ihtiyacım var. her gün kendimi 💩 gibi hissetmemek için duş alırım yenileneceğimi düşünürüm tek rutinim bu, ama yine kötü olurum.

insanlar hep güzelsin çekicisin der ama güzel kızlar kadar güzel değilim. sen sosyalsin insanlar seninle konuşur benle kimse konuşmaz ilgilenmez ben hep tek başıma oturur üzülür düşünürüm. ben ben olmak istemiyorum başka biri olmak istiyorum özür dilerim saçma konuşuyorum size göre
 
kendimi bildim bileli depresyondayım, hayat benim için yorucu bile değil hayat benim için hiçbir şey yorucu olan kendimim, kendimden çok sıkıldım, kendimi düşman gibi görüyorum ve bunu hak ediyorum.
ben okuluma iyi bi dereceyle girdim ve yetenekliyim ileride iyi yerlere de gelirim ama isteğim bu değil. arkadaşlarım gibi olmak. herkesin enerjisini sömürüyorum üç senedir, ben yaşayamıyorum çok kez intihar girişimlerim oldu evde bayılıp kendim uyandığım da oldu kendimi zehirlediğim oldu. ilaçlarımı kullansam da ne fayda. tamam herkes göründüğü gibi yaşamıyo olabilirler ama benden iyi olduğunuz kesin.

bipolar tehşisimi kabullenmek istemiyorum, zar zor kendime depresyonda olduğumu söyleyebildim. bence herkes yaşamak zorunda değil, ben de değilim çünkü yaşayamıyorum. ölüm acı çekmekten daha mı kötü? ben berbatım. 3 sene içinde sadece bir kere mutlu oldum ve o his bi daha gelmedi. ben yaşayan bi ölüyüm, kafamı susturmak için sürekli uyku haplarımla dolaşıyordum ya da içip sızıyodum ama artık onlar da işe yaramıyor. saçma bi yazı olduysa üzgünüm sadece içimdekileri birileri duysun istedim. mutsuz olmamak istiyorum eğlenmek arkadaşlarımla eğlenmek insanları sevmek. güzelliğe de ihtiyacım var. her gün kendimi 💩 gibi hissetmemek için duş alırım yenileneceğimi düşünürüm tek rutinim bu, ama yine kötü olurum.

insanlar hep güzelsin çekicisin der ama güzel kızlar kadar güzel değilim. sen sosyalsin insanlar seninle konuşur benle kimse konuşmaz ilgilenmez ben hep tek başıma oturur üzülür düşünürüm. ben ben olmak istemiyorum başka biri olmak istiyorum özür dilerim saçma konuşuyorum size göre
Kendini döverek bir milim yol alamazsın başkaları gibi olmak istiyorsan biraz cabalaman lazım. Hastaysan kabullenip tedavini olacaksın o ilaçlar seni hayata döndürecek.
 
Merhaba, geçmiş olsun, terapi alıyor musun ?




Bi de bu ne zaman hangi olayın ardından oldu ?
evet alıyordum psikiyatriye gidiyordum ama çok pahalı olduğu için genelde ihtiyacım olduğunda gidemiyorum. bu olay basit bir şeydi işimi tamamlamıştım teslim etmiştim güzel yapmıştım ondan daha güzel yaptığım bir sürü iş olmasına rağmen o gün çok mutluydum
 
kendimi bildim bileli depresyondayım, hayat benim için yorucu bile değil hayat benim için hiçbir şey yorucu olan kendimim, kendimden çok sıkıldım, kendimi düşman gibi görüyorum ve bunu hak ediyorum.
ben okuluma iyi bi dereceyle girdim ve yetenekliyim ileride iyi yerlere de gelirim ama isteğim bu değil. arkadaşlarım gibi olmak. herkesin enerjisini sömürüyorum üç senedir, ben yaşayamıyorum çok kez intihar girişimlerim oldu evde bayılıp kendim uyandığım da oldu kendimi zehirlediğim oldu. ilaçlarımı kullansam da ne fayda. tamam herkes göründüğü gibi yaşamıyo olabilirler ama benden iyi olduğunuz kesin.

bipolar tehşisimi kabullenmek istemiyorum, zar zor kendime depresyonda olduğumu söyleyebildim. bence herkes yaşamak zorunda değil, ben de değilim çünkü yaşayamıyorum. ölüm acı çekmekten daha mı kötü? ben berbatım. 3 sene içinde sadece bir kere mutlu oldum ve o his bi daha gelmedi. ben yaşayan bi ölüyüm, kafamı susturmak için sürekli uyku haplarımla dolaşıyordum ya da içip sızıyodum ama artık onlar da işe yaramıyor. saçma bi yazı olduysa üzgünüm sadece içimdekileri birileri duysun istedim. mutsuz olmamak istiyorum eğlenmek arkadaşlarımla eğlenmek insanları sevmek. güzelliğe de ihtiyacım var. her gün kendimi 💩 gibi hissetmemek için duş alırım yenileneceğimi düşünürüm tek rutinim bu, ama yine kötü olurum.

insanlar hep güzelsin çekicisin der ama güzel kızlar kadar güzel değilim. sen sosyalsin insanlar seninle konuşur benle kimse konuşmaz ilgilenmez ben hep tek başıma oturur üzülür düşünürüm. ben ben olmak istemiyorum başka biri olmak istiyorum özür dilerim saçma konuşuyorum size göre
Terapiye gidiyor musun, ilaç kullanıyor musun?
 
evet alıyordum psikiyatriye gidiyordum ama çok pahalı olduğu için genelde ihtiyacım olduğunda gidemiyorum. bu olay basit bir şeydi işimi tamamlamıştım teslim etmiştim güzel yapmıştım ondan daha güzel yaptığım bir sürü iş olmasına rağmen o gün çok mutluydum


Kendini mutlu hissettiğin o dönemi düşündüğünde neler geliyor aklına ? Nasıl bir ruh halindeydin ?
Sanırım 25 yaşındasın. Bu yaşlar biraz sancılı olabiliyor. Ben de 26 yaşımda intihar etmeyi düşünüyordum. Ağır bir depresyon geçirmiştim. Uzun yıllar ben de kendimi hiç sevmedim. O yıllarda yazdığım günlüklerimi okuyorum arada. Ne duygulardan geçmişim, nasıl başa çıkmışım diye hayret ediyorum kendime. İşin tehlikeli kısmı böyle dönemlerde çok sağlıksız ilişkiler kurabiliyoruz, buna dikkat etmeye çalışmalısın. Sanırım bipolar teşhisin var ve bununla da yüzleşmekte zorlanıyorsun. Bu rahatsızlığa sahip kişilerle iletişim kurman, onların yaşam öykülerinden bişeyler bulman iyi gelebilir.
 
evet alıyordum psikiyatriye gidiyordum ama çok pahalı olduğu için genelde ihtiyacım olduğunda gidemiyorum. bu olay basit bir şeydi işimi tamamlamıştım teslim etmiştim güzel yapmıştım ondan daha güzel yaptığım bir sürü iş olmasına rağmen o gün çok mutluydum
Rapor çıkarmışlardı bana depresyon için 6 aylık. Doktoruna sorabilirsin. Uzun yıllardır bende uğraşıyorum. Üni son senelerde ortaya çıkmıştı üstelik benimkinde psikotik belirtiler de vardı. Yaklaşık on yıl falan oluyor. Takıntıya evrildi. Benim yakın çevrem bende çok düzelmeler olduğunu söylüyor. Uyku düzenini mutlaka oturtman gerek.Kendini geliştir bu süreçte dil öğrenmeye çalıştım tavsiye ederim insan kendini biraz olsun işe yaramış hissediyor. Kariyer yapamadım.Evlendim eşim çok idare etti beni. Bu süreçte hobi edinmek için her şeye bulaştım örgü örmek ne bileyim dikiş için makine falan aldım ama bana göre değilmiş. Online Arapça dil dersleri en hoşuma giden hobim oldu. Kızımı arabayla anaokuluna bırakmak bile bazen zor geliyor ama o bile insanı açıyor. Heralde seni çok iyi anlayan insanlardan biriyimdir. İlk yapacağın şey uykunu düzene oturtmak ve sabah erken kalmak olsun.
 
Bu konuyu bugün görmem tesadüf mü bilemedim ama tam da aynı şeyleri düşünürken gördüm konuyu.
İntihar düşüncelerini yoğun yaşadığım bir dönemi yeni atlattım sayılır, şimdi daha iyiyim ama dönüp baktığımda sanki çok da yol kat edememişim gibi hissediyorum. Her günüm aynı, ruhum sanki ölmüş ama gömülmeyi bekliyor gibi, insanın içinde bir kıpırtı/enerji olmaz mı, yok. İlaç kullanıyorum iyi güzel de nereye kadar, böyle düşünmeye başlayınca yine intihar geliyor aklıma, sonsuz döngünün içindeyim resmen. Bir çıkamadım şu düştüğüm çukurdan.
 
Bu konuyu bugün görmem tesadüf mü bilemedim ama tam da aynı şeyleri düşünürken gördüm konuyu.
İntihar düşüncelerini yoğun yaşadığım bir dönemi yeni atlattım sayılır, şimdi daha iyiyim ama dönüp baktığımda sanki çok da yol kat edememişim gibi hissediyorum. Her günüm aynı, ruhum sanki ölmüş ama gömülmeyi bekliyor gibi, insanın içinde bir kıpırtı/enerji olmaz mı, yok. İlaç kullanıyorum iyi güzel de nereye kadar, böyle düşünmeye başlayınca yine intihar geliyor aklıma, sonsuz döngünün içindeyim resmen. Bir çıkamadım şu düştüğüm çukurdan.
Hayatın hangi yönünü bu kadar sevmiyorsunuz da böyle düşünüyorsunuz peki. Aklınızdan geçen olumsuz cümleler neler?
 
Hayatın hangi yönünü bu kadar sevmiyorsunuz da böyle düşünüyorsunuz peki. Aklınızdan geçen olumsuz cümleler neler?

Sevilecek nesi var ki ben bir türlü göremiyorum onu.
Çok sevildiğim bir ilişkinin içindeyim, ailemin canı ciğeriyim, ama her şey sevilmek değil insan sevmeyi de bilmeli belki, ben bilmiyorum demek ki.
 
kendimi bildim bileli depresyondayım, hayat benim için yorucu bile değil hayat benim için hiçbir şey yorucu olan kendimim, kendimden çok sıkıldım, kendimi düşman gibi görüyorum ve bunu hak ediyorum.
ben okuluma iyi bi dereceyle girdim ve yetenekliyim ileride iyi yerlere de gelirim ama isteğim bu değil. arkadaşlarım gibi olmak. herkesin enerjisini sömürüyorum üç senedir, ben yaşayamıyorum çok kez intihar girişimlerim oldu evde bayılıp kendim uyandığım da oldu kendimi zehirlediğim oldu. ilaçlarımı kullansam da ne fayda. tamam herkes göründüğü gibi yaşamıyo olabilirler ama benden iyi olduğunuz kesin.

bipolar tehşisimi kabullenmek istemiyorum, zar zor kendime depresyonda olduğumu söyleyebildim. bence herkes yaşamak zorunda değil, ben de değilim çünkü yaşayamıyorum. ölüm acı çekmekten daha mı kötü? ben berbatım. 3 sene içinde sadece bir kere mutlu oldum ve o his bi daha gelmedi. ben yaşayan bi ölüyüm, kafamı susturmak için sürekli uyku haplarımla dolaşıyordum ya da içip sızıyodum ama artık onlar da işe yaramıyor. saçma bi yazı olduysa üzgünüm sadece içimdekileri birileri duysun istedim. mutsuz olmamak istiyorum eğlenmek arkadaşlarımla eğlenmek insanları sevmek. güzelliğe de ihtiyacım var. her gün kendimi 💩 gibi hissetmemek için duş alırım yenileneceğimi düşünürüm tek rutinim bu, ama yine kötü olurum.

insanlar hep güzelsin çekicisin der ama güzel kızlar kadar güzel değilim. sen sosyalsin insanlar seninle konuşur benle kimse konuşmaz ilgilenmez ben hep tek başıma oturur üzülür düşünürüm. ben ben olmak istemiyorum başka biri olmak istiyorum özür dilerim saçma konuşuyorum size göre
Vitamin takviyeleri kullanıyor musunuz? Magnezyum, selenyum bu karanlık ruh halini toparlayabiliyor.

Hepimizin hayatında kötü/b.k gibi zamanlar oluyor. Ben yüz kaslarımın aşağıya doğru baskı yaptığını hatırlıyorum, 20 yaşımda falan, mutsuzluktan. Ama hayatım mutsuz mu geçti? Hayır :) mutsuz olduğum, çok mutsuz olduğum zamanlar oldu. Aynı şekilde çok keyif alıp çok mutlu olduğum zamanlar da. Hayat bir denge. Ne her zaman güzel ne her zaman kötü.

Kaçıncı sınıftasın? Kreatif bir bölümde misin?
 
Sevilecek nesi var ki ben bir türlü göremiyorum onu.
Çok sevildiğim bir ilişkinin içindeyim, ailemin canı ciğeriyim, ama her şey sevilmek değil insan sevmeyi de bilmeli belki, ben bilmiyorum demek ki.
Sevmediğiniz biriyle neden birliktesiniz ki?
 
Back
X